De 100e Hongerspelen - 267

“Die kans is groot, ja. Maar denk alsjeblieft niet dat ik je vader ergens om veroordeel, het had anders kunnen lopen, maar dat is niet zijn schuld.”

“Dat weet ik oom. Ik zie wel dat jullie geen echte vrienden zijn, maar toch een soort van…”
“Bondgenoten”, vulde Gale aan. “Komt door die laatste opstand.”
“Als jullie niet allebei mam wilden…”
“Dan zouden we misschien wel vrienden zijn, ja”, gaf Gale toe. “Maar er is veel gebeurd, jongen, andere mannen zouden in onze situatie misschien vijanden zijn. Het laatste jaar sprak ik zelfs meer met je vader dan met je moeder.”
“Ik weet het.” Ian zuchtte.
“Ian, over mij en je ouders hoef je je geen zorgen te maken. We zijn oud genoeg om voor onszelf te zorgen. We hebben al veel meegemaakt, samen, maar we hebben ons er altijd doorgeslagen.”
“Ik heb de Hongerspelen overleefd”, zei Ian. “Maar wat nu, oom? Mijn hele leven heeft mam me getraind voor de Spelen. Maar zelfs dan…”
“Zelfs dan kon ze je nooit voorbereiden op wat je te wachten stond, ik weet het. Dat had niemand kunnen doen.”
“En toch ben ik van het ergste gespaard gebleven, is het niet?”
“Dat zou ik niet stellen”, zei Gale. “Je hebt minder moeten vechten, maar andere tributen sloten geen vriendschappen.” Hij legde zijn hand op Ians schouders. “En zagen dan ook geen vrienden sterven.” Ian beet op zijn lip.
“Waarom deden ze het ook?!”, schoot hij uit. “Ze wisten dat ze het niet zouden overleven!”
“Ze waren bereid zich op te offeren, Ian, maar ze hoopten allemaal dat ze het zouden halen. Ze waren bereid zich op te offeren voor jou en Vania, omdat Panem jullie nodig heeft, voor de opstand. Ze waren bereid zich op te offeren voor hun familie, om hen een betere toekomst te geven. En voor Rue, omdat ze nog zo jong is, omdat ze bij jullie hoort.”
“Maar…”
“Ian, ik begrijp dat je veel te verwerken hebt, heel veel. Maar weet dat het niet jouw schuld was, jij hebt er niet om gevraagd.”
“Wat moet ik nu doen, oom?”
“De tijd nemen om alles te verwerken. Rouwen om je vrienden. Leren het achter je te laten. En daarna stilaan beginnen je eigen leven op te bouwen, gelukkig te worden. Samen met iemand van wie je houdt.”
“Met Vania”, fluisterde Ian.
“Met Vania”, bevestigde Gale.
“Bedankt, oom.”
“Graag gedaan jongen.”