De 100e Hongerspelen - 266

“Wat doet u hier eigenlijk, oom Gale. Ik bedoel, hoe komt u hier, in het Capitool… U heeft al meer dan een jaar amper met mijn moeder gesproken en…”

“Om eerlijk te zijn, ze zouden me helemaal niet gehaald hebben, maar Snow dreigde de familie en vrienden van alle rebellen te laten arresteren, dus vonden ze dat ze mij en mijn gezin in veiligheid moesten brengen. En dat net toen je moeder een soort van, nou ja, instortte.”
“Instortte?” Het klonk bijna beschuldigend.
“Neem het haar niet kwalijk, jongen. Ze kreeg informatie die haar kapot maakte, omdat geen mens daar sterk onder zou kunnen blijven. Snow wilde het gebruiken om haar volledig te doen instorten en het zou hem gelukt zijn ook, maar ze kreeg het te vroeg en daardoor kon ze het ergste voorkomen.”
“Maar wat voor informatie was het dan?”
“Een lijst. Bijna allemaal mensen die ze kende, sommigen vrienden. Mensen die dood gewaand werden, maar die allemaal nog bleken te leven en op een afschuwelijke manier gevangen werden gehouden. Snow wilde hen in een laatste Hongerspelen gebruiken. Kan je je dat indenken, Ian? Je moeder zou gezien hebben dat haar vrienden nog leefden, en dan moeten toezien hoe ze elkaar zouden afslachten.”
“Dat… dat is bijna nog erger dan dat ik de arena in moest”, fluisterde Ian.
“We hebben ze gered, Ian.”
“Mams leven gaat drastisch veranderen hé?”
“Ja, niet alleen is ze vanavond presidente, maar ze heeft ook plots heel wat vrienden teruggekregen.”
“U ook?”
“Ik ook. Als ze slimmer was geweest, had ze me nooit verloren. Ze had het me moeten vertellen.”
“Ze was bang dat u het niet zou begrijpen”, fluisterde Ian. “U was altijd zo tegen de Spelen en…”
“Ze had beter moeten weten, maar dat is jouw probleem niet. Van iedereen ken ik haar het langst, we hebben dingen gedeeld die we tegen niemand anders konden zeggen.” Gale zuchtte even.
“Als ze niet met pap in de Spelen terecht was gekomen, waren jullie getrouwd, niet?”
“Die kans is groot, ja. Maar denk alsjeblieft niet dat ik je vader ergens om veroordeel, het had anders kunnen lopen, maar dat is niet zijn schuld.”