De 100e Hongerspelen - 265

Veel gebeurde er niet meer, die ochtend. Rue vloog Vania om de hals toen ze wakker werd en al helemaal toen Vania vertelde dat ze mee naar district Twaalf zou mogen.
“Mag ik dan bij jou komen wonen?”
“Weet je zeker dat je niet liever bij oom Toista gaat wonen, thuis?”, vroeg Vania serieus.
“Nee, ik wil bij jou blijven! Alsjeblieft, mama, ik…”
“Het zou kunnen dat je dan wel bij de ouders van Ian gaat wonen”, zei Vania. “Maar ik woon daar vlakbij.”
“Waarom niet bij jou? Ik…”
“Omdat ik nog te jong ben, meisje. Maar als ik ouder ben, mag je wel bij mij komen.”
“Beloofd?” Vania knikte.
“Beloofd.”
“Wanneer gaan we dan?”
“Vandaag nog niet hoor”, zei Vania. “Thuis is er geen chocomelk en hier is veel meer eten.”
“Oh.”
“Vind je dat zo erg dan? Hier zijn Carsta en Toista ook nog, weet je, die komen niet met ons mee.”
“Echt niet? Zie ik hen dan nooit meer?”
“We kunnen nog wel eens op bezoek, maar niet zo vaak.”
“Oh, oké. Als ik maar bij jou mag blijven. En tante Odette?”
“Nee, zij gaat ook naar huis, maar ze woont ergens anders. Ian woont wel bij ons. En mijn mama, mijn papa, mijn broers en zusjes.”
“Die ken ik niet.”
“Die komen morgen waarschijnlijk naar hier, net als de zus van Ian.”
“Zijn ze lief?”
“Heel lief”, zei Vania lachend.

***

Ian deed niet veel, die ochtend. De Spelen werkten nog te erg na bij hem. Hij zat voornamelijk bij Gale, met wie hij het altijd had kunnen vinden.
“Ik voel me zo schuldig, oom. Dieren doden om te eten is één ding, mensen is iets heel anders.”
“Dat weet ik, jongen. Ik heb dan wel nooit meegedaan in de Spelen, maar in de oorlog moesten we dat soms ook doen.”
“Hoe kan iemand zoiets gruwelijks bedenken? Kinderen die elkaar moeten uitmoorden?”
“Ian, sommige mensen zijn nu eenmaal gruwelijk.”
“Ik weet het.” Hij zuchtte. “Wat doet u hier eigenlijk, oom Gale. Ik bedoel, hoe komt u hier, in het Capitool… U heeft al meer dan een jaar amper met mijn moeder gesproken en…”