De 100e Hongerspelen - 264

“Glafira ook?”, vroeg Ian. “En de families van Odette en Rue.” Er viel een ongemakkelijke stilte.

“Rue heeft geen familie”, zei Vania zacht.
“Nee”, zei Katniss. Ze keek Vania aan. “Ze gaat onder geen beding terug naar dat weeshuis. Dus ofwel neemt Toista haar in huis, ofwel…”
“Ofwel komt ze met ons mee”, begreep Vania.
“Ja”, zei Katniss. “Je bent nog te jong om haar officieel te adopteren, maar ze kan zolang bij mij en Peeta of bij jouw ouders wonen.”
“Wij hebben geen plaats thuis, wij…”
“Vania, je krijgt je eigen huis in de winnaarswijk, je ouders, broers en zusjes kunnen daar ook gaan wonen dan.”
“Geen honger meer”, besefte Vania plots. Ze keek Katniss aan. “Geen zorgen over eten, geen lekkend dak, geen…”
“Inderdaad.” Katniss glimlachte. “Zelfs aan de Hongerspelen zijn een paar lichtpuntjes.”
“Zoals Ian.” Vania keek naar hem.
“Ik laat je niet meer los”, zei Ian lachend. Vania keek naar Katniss.
“Ik wil graag dat Rue met ons meekomt.”
“Dan zorg ik daarvoor.”

***

“Goeiemorgen, Odette”, zei Pattie kalm. Odette keek op.
“Pattie?” Plots kroop ze angstig achteruit. “Het spijt me, ik wilde niet, Tim, ik…”
“Rustig maar.” Pattie liep naar haar toe. “Van mij hoef je niet bang te zijn, ik weet heus wel dat je Tim niets wilde aandoen.”
“Ik had gedacht, ik…”
“Odette, het is al goed. Je had het me alleen moeten zeggen.” Verbaasd keek Odette Pattie aan.
“Maar… Ik dacht… Jij bent een beroeps en…”
“Denk niet dat ik niet zag dat je een zwak had voor dat meisje, maar je had me moeten zeggen dat het zo diep zat, Odette. Dan had ik je eerder kunnen helpen.”
“Echt? Ben, ben je niet boos dan?”
“Nee, dat ben ik niet. Toen je bij die groep van Rue en de anderen kwam, ben ik zelfs naar Katniss en Peeta gegaan om erover te praten.”
“Die chocomelk…”
“Was ook mijn idee, ja.” Pattie glimlachte naar Odette. “Het is in orde nu, je hebt het overleefd, net als Ian, Vania en Rue.”
“Is, is Snow niet razend nu?”
“Oh, vast en zeker. Alleen is de kans groot dat Katniss vanavond presidente van Panem is en van haar heb je niets te vrezen.” Odette haalde opgelucht adem.
“Bedankt.”
“Geen dank.”