De 100e Hongerspelen - 263

“Ik, ja, gaat wel.” Ze zuchtte. “Ik ben blij dat ik uit die arena ben. Hoe is het met Ian? En Rue?”

“Peeta is gaan kijken of Ian al wakker is”, zei Katniss met een glimlach. “Rue slaapt nog.”
“Katniss, die dokters…”
“Ze hebben je verzorgd, ja. Maak je geen zorgen, je bent nu van ze af.” Vania keek de kamer rond. “Waar zijn we?”
“Onder het trainingscentrum.” Ze gaf Vania een jurk. “Die heeft Inne voor je gemaakt.”
“Dank je.” Vania kleedde zich aan. “Ik heb honger.”
“Wil je niet eerst gaan kijken of Ian al wakker is?”, vroeg Katniss plagerig. “Je hebt al lang genoeg moedertje gespeeld.”
“Maar Rue dan…”
“Ja, ze heeft je nodig”, zei Katniss zacht. “Maar neem vanochtend maar even gewoon tijd met z’n tweeën, even weer jong zijn.” Ze ging Vania voor de kamer uit. Een eind verder in de gang zagen ze Ian. Meteen rende Vania naar hem toe. Katniss glimlachte en volgde haar kalmer. Ian ving Vania lachend op en keek toen naar zijn moeder.
“Dag mam.”
“Dag Ian.” Katniss omheslde hem. “Ik ben trots op je.”
“Ik wou dat ik nooit aan die hele Spelen had moeten meedoen”, mompelde hij.
“Dat begrijp ik, dat gevoel had ik ook.”
“Laten die Spelen me ooit nog los?”
“Ik weet het niet”, gaf Katniss toe. “Mij tot nu toe niet, omdat ik elke keer opnieuw mentor moest zijn. Maar bij jou kan dat heel anders zijn.”
“Met een moeder die plots president is.” Hij keek haar aan. “Zeg alsjeblieft dat we weer gewoon thuis gaan wonen, mam.”
“Ik zal vaak naar het Capitool moeten komen, Ian, maar ik zou hier zelf ook niet altijd kunnen wonen. Over een paar dagen gaan we samen naar huis, en al moet ik snel terugkomen, jij mag daar gerust blijven.”
“Dan kan ik ook terug naar huis”, verzuchtte Vania. “Ik mis mijn familie.”
“Als ik de verkiezingen win, en dat weet ik vanavond, laat ik hen morgen hierheen komen”, zei Katniss met een glimlach.
“Glafira ook?”, vroeg Ian. “En de families van Odette en Rue.” Er viel een ongemakkelijke stilte.