Luke Hemmings.

3 Maanden verder.

Geeuwend liep ik de trap af en liep met een nogal slaperige hoofd naar de keuken. Met mijn hand ging ik voor een paar seconden door mijn warrige blonde lokken, maar gaf het direct op toen ik voelde hoe alleen een douche mijn haar weer goed zou krijgen.
In de plaats wreef ik een paar keer in mijn ogen voordat ik met een tweede geeuw de koelkast opende, opzoek naar iets eetbaar. Een rilling liep gelijk over mijn naakt bovenlichaam toen de koude vrij kwam. Misschien had ik toch beter een shirt aangetrokken in de plaats in mijn boxer naar beneden te komen.
Zuchtend greep ik uiteindelijk de fles fruitsap en liep nog altijd slenterig naar het aanrecht om een glas te vullen. Met mijn hand stevig rond het glas keek ik uit de venster in de rustige tuin waar de herfst kleuren overal overheerste. Glimlachend keek ik toe de bladeren omhoog vlogen en al dwarrelend weer naar beneden kwamen. Ik hield wel van deze periode in het jaar, het gaf het leven meer kleur.
Geschrokken verslikte ik me bijna in mijn drinken toen ik toe zachte armen rond mijn buik voelde bewegen, maar eenmaal ik recht in die vertrouwde blauwe ogen keek kon ik een brede glimlach niet onderdrukken. Net als ik stond Dana haar haar alle kanten uit, maar zelfs met mijn shirt die overigens veel te groot was, was ze voor mij het mooiste meisje dat ik ooit had gezien.
Voorzichtig streelde ik een paar lokken uit haar gezicht voordat ik een zachte en liefdevolle kus op haar voorhoofd drukte. Genietend sloot ze haar ogen terwijl ze alleen maar dichter tegen me aanleunde.
“Ik dacht dat je nog altijd sliep.” Bekende ik en merkte gelijk op dat mijn stem nog altijd schor was van het slapen. Snel nam ik nog een slok van mijn drinken voordat ik deze wegzette bij de gootsteen.
“Ik hoorde hoe je uit het bed kroop en ik had niet echt zin om alleen te blijven in ons bed.” Bekende ze met een blos op haar wangen. Breed glimlachend greep ik haar steviger vast zodat ze haar hoofd tegen mijn borstkast kon leggen. Volgens mij kon het leven niet perfecter zijn.
“VOLK!” Geschrokken lieten Dana en ik elkaar los toen een vertrouwde stem de woonkamer door kwam tot er drie jongens in de keuken verschenen. Hoofdschuddend keek ik naar hen toen ze merkte dat ze ons momentje hadden verstoord en me verontschuldigend aankeken.
“Misschien was het toch geen goed idee om een sleutel aan jullie te geven van dit huis.” Zuchtte ik voordat hen begroette met een vlugge knuffel, maar toen ik als laatste Calum een knuffel wilde geven hield hij opeens mijn beide schouders vast en keek verbaasd naar mijn buik.
“Sinds wanneer heb jij dat litteken?” vroeg hij met toegeknepen ogen. Zuchtend keek ik hem aan voordat ik naar Dana keek die al glimlachend op de gootsteen was gekropen en al zittend naar ons keek.
“Een ongelukje bij een missie.” Mompelde ik met tegenzin en trok me los uit Calum zijn greep.
“Bedoel je die missie van vorige week?” fluisterde Michael gelijk toen hij doorhad wat er gebeurt was. We hadden vorige week een missie toegewezen gekregen van Cowell over een bende die heel de buurt terroriseerde. We hadden ze met gemak gevonden in één van de verlaten huizen, maar het was sneller in een gevecht uitgedraaid dan we verwacht hadden. Ik was gewond geraakt door een rondvliegend mes, maar had dit geheim gehouden voor de jongens. Pas toen ik toen ik thuis was gekomen en Dana had mijn bebloede shirt gezien had bleek de snede dieper te zijn dan ik gedacht had.
“Het is niet erg, je kunt zien dat alles goed is uitgedraaid.” Zei ik snel toen ik Calum zijn gezicht zag vertrekken. Ik wilde niet dat ze de schuld op hun eigen wilde steken. Het was niet meer dan een ongelukje geweest.
“Het spijt me Luke…” begon hij gelijk, maar voordat hij verder kon gaan hield ik mijn hand voor zijn mond.
“Dit is absoluut niet jouw schuld, Calum. Zo’n dingen gebeuren en we worden er alleen maar sterker door.” Knipoogde ik naar hem voordat ik terug naar Dana liep die glimlachend haar armen rond mijn schouders legde.
“oké, als jullie klef gaan beginnen doen vertrek ik gelijk weer!” riep Michael gelijk uit toen Dana al lachend met haar hand door mijn warrige haar ging. Zuchtend draaide ik me om, maar bleef nog altijd dicht tegen Dana aanstaan die geamuseerd haar benen rond mijn middel sloeg.
“Dankjewel, Hemmings!” zuchtte Michael opgelucht voordat hij naar Ashton keek die hem tegen zijn schouder sloeg.
“Waarom zijn jullie eigenlijk hier zo vroeg?” hoorde ik Dana achter me vragen, zacht gniffelend door de jongens hun gedrag. Haar kin had ze ondertussen op mijn schouder gelegd terwijl haar armen weer rond mijn middel ruste.
“We moesten jullie komen halen door jullie vaders. Ze zouden een spoor hebben van je moeders moordenaars, Dana.” Ashton had deze zin nog maar pas uitgesproken of heel de stemming in het huis veranderde. Ik kon voelen Dana helemaal verstijfde tegen mijn huid waardoor ik automatisch me terug omdraaide zodat ik recht naar haar kon kijken. Haar ogen keken me angstig en tegelijkertijd onzeker aan.
“Als je liever thuis blijft…” begon ik gelijk, maar bijna direct schudde ze haar hoofd.
“Ik moet dit doen, maar Luke, beloof me alsjeblieft dat je bij mij blijft, wat er ook gebeurt?”
“Ik blijf voor altijd bij jou, dat weet je toch.” En met een zachte kus bezegelde ik deze belofte.