Chapter 23

Ik ren door het bos. Ik weet niet waar ik naartoe ren, maar ik weet dat alles beter is dan thuis. Ik ren bergaf, en sla dan naar links. Mijn hart klopt in mijn keel. Ik ren weer naar beneden. Ik ben bij een riviertje. Ik ren erdoorheen, en ren weer berg op. De adrenaline giert door mijn lijf. Opeens blijft mijn voet ergens haken, en ik struikel. Ik val in de bladeren. Ik ga op mijn knieën zitten, en klop de bladeren van me af. Ik kijk rond. Ik zit volgens mij midden in het bos. Ik hoor geen mensen, en geen auto's. Ik hoor vogels, en de rivier. Ik sta op, en begin verder te lopen. Langzaam kalmeer ik. Volgens mij ben ik hier wel veilig. Ik haal mijn telefoon uit mijn zak, en ga op een boomstronk zitten. Ik toets het nummer van pap in. Hij gaat over. 'Haley! Oh god, waar ben je?' 'Ik ben in het bos. Ik ben in orde. Maak je maar geen zorgen. Is de politie er nog steeds?' 'Ik heb ze weggestuurd. Net als Violet, met aanhang.' Ik laat de telefoon bijna uit mijn hand vallen. 'Wat zei je net?' 'Ik heb ze weggestuurd.' 'Violet ook? Waarom?' 'Omdat ik zag dat je het gewoon niet meer trok.' Opeens voel ik me schuldig. Hij heeft de liefde van zijn leven laten lopen, voor mij. Maar ik wil juist dat hij gelukkig is. 'Pap, nee! Dat spijt me zo. Dat had je niet moeten doen! Ze is je toekomstige vrouw. Jullie gingen toch trouwen? Ik wil niet dat je...Ik wil dat je gelukkig bent, pap.' 'Dat was ik al een tijdje niet meer. Violet bleek niet degene te zijn die ik dacht dat ze was. Ik ben roekeloos geweest. Ik was halsoverkop verliefd geworden. Maar ik was een dwaas, Haley. Kom naar huis, meisje. Ik leg het je allemaal uit.'
Ik kom weer thuis aan. Ik klim over het muurtje heen, en loop naar de achterdeur. Ik loop de eetkamer binnen. Pap draait zich om. Zo te zien heeft hij gehuild. Ik voel me zo schuldig. Nu is hij weer alleen. En dat is wel het laatste dat ik wilde. 'Pap, het spijt me zo. Ik wilde dit niet, dit is nooit mijn bedoeling geweest.' Hij heft zijn hand. 'Ga zitten, Haley.' Ik ga aan tafel zitten, pap doet hetzelfde. 'Ik heb je het een en ander uit te leggen. Ik heb nooit echt van Violet gehouden. Nou ja... Ik was verliefd, Haley. Maar meer was het ook niet. Ik ben blind geweest. Ze behandelden je als een hond.' 'Het geeft niet, pap.' 'Juist wel! Ik ben je vader. Ik hoor je te beschermen, nonstop. Maar ik deed het niet. Ik was zo met mezelf bezig, dat ik niet zag, hoe je behandeld werd. Ik sloot mijn ogen ervoor. Ik dacht, dat het wel bij zou trekken. Maar dat gebeurde niet. Ik heb je laten zitten, en daar heb ik spijt van.' 'Het is niet erg, pap. Het geeft niet. Ze zijn nu weg.' Maar nu ben je weer alleen, pap. Ik wil niet dat je alleen bent. Ik weet hoe zwaar je het hebt gehad.' Pap glimlacht. 'Dat weet ik, Haley. Je lijkt zoveel op je vader. Je bent zo onzelfzuchtig. Je gaat liever zelf ten onder, dan dat je je geliefden ziet lijden. Dat is bewonderenswaardig. Maar het kan ook gevaarlijk zijn. Uiteindelijk moet je ook aan je eigen welzijn denken. Maar denk nou niet, dat ik het niet waardeer. Ik vind het heel lief van je. Maar uiteindelijk ben ik degene, die voor jou moet zorgen, niet andersom.' Ik zucht. 'Weet ik, pap. En nu? Wat gaat er nu gebeuren?' 'Nou, wij blijven hier gewoon wonen. Het huis staat op mijn naam. Op dat gebied heeft ze geen poot om op te staan. Ik maak me wel een beetje zorgen over Joshua. Maar Cameron is er nog, dus dat zal niet zo'n probleem worden. Morgen komen ze wat spullen ophalen. Misschien is het beter, dat je dan gewoon op je kamer blijft.' Ik knik. 'Snap ik, pap.' 'Trouwens, over dat gedoe met Servië...Je hebt toch binnenkort vakantie? Ik heb zijn gegevens.' Ik kijk hem met grote ogen aan. 'Echt waar? Je weet waar hij woont?' 'Hij woont ergens in een buitenwijk in Belgrado, de hoofdstad. Ik heb zijn adres gevonden.' Mijn hart bonst in mijn keel. 'Echt waar?' 'Ik heb ook zijn telefoonnummer, voor als je hem een keer wilt bellen.'