Proloog

Het was niet het eerste wat in Thomas opkwam toen hij bij de arts zat, hij dacht: ach de ontsteking zal nog niet helemaal over zijn. Samen met zijn broer Yannick ging hij naar de polikliniek. Er hing wel een ongewoon sfeertje, maar dat wilde nog niets zeggen. Thomas ging strompelend naar binnen. Hij werd al gauw omgeroepen, Yannick bleef buiten wachten.
“Hallo Thomas, De reden dat je hier bent is dat we scans gemaakt hebben, en ik wil de uitslag daarvan persoonlijk met je bespreken.
‘Ja jongen, ik heb slecht nieuws, we zijn tot de conclusie gekomen dat’…

Tot daar en niet verder.
De woorden van de arts kwamen als een donderslag bij heldere hemel. Hij was per slot van rekening pas 20. Had nog een heel leven voor zich. De woorden van de arts bleven nog de hele dag rondspoken in zijn hoofd, ze maakten hem voor het eerst echt aan het huilen. Thomas moest nu serieuzer over dingen gaan nadenken, meer dan ooit. Het zat niet in de familie dus hij kon niet erfelijk belast zijn, hij had ook niks raars gedaan. Het einde leek voor hem akelig dichtbij te komen. Hoe moest hij dit vertellen aan zijn familie en vrienden? en ja ook aan zijn klasgenoten moesten er van horen. Hij was kapot en besloot zich terugtrekken van de buitenwereld.

Even niks, even niemand.