4.6

Sylvene Katherina Falleth

Een frisse toch maar beginnende warme lente bries blies door mijn haren. Genietend liepen we richting het strand. Het was gelukkig niet zo ver lopen. ‘Eindelijk begint het weer zomer te worden.’ Ik keek lachend naar de jongen die naast me liep. Een zwarte elegante trenchcoat hing over zijn schouders. Hij droeg hem open omdat het toch te warm was. Mannen in trenchcoats zien er eigenlijk altijd wel goed uit. Ik merkte zijn blik op me. ‘Sorry, ik ben nog al een dromer.’ Een kleine glimlach speelde op zijn gezicht en zijn ogen keerde tot boogjes. Schattig. ‘Waar dacht je aan, als ik mag vragen?’ Ik begon te lachen, ach wat zou het ook. ‘Nou, om eerlijk te zijn. Dat mannen in trenchcoats er vaak toch wel goed uitzien en goed gestyled zijn.’ Hij maakte een ‘Oh’ gebaar met zijn mond. En even was het stil. Zou ik dan toch wat verkeerds gezegd hebben? Ik keek langs me en probeerde zijn blik te peilen. Plots trok hij zijn mond open. ‘Maar dat betekend toch niet dat alle mannen in trenchcoats er goed uitzien?’. Ik schoot prompt in de lach. Hij keek me niet begrijpend aan. ‘Ik bedoel..’ ik schraapte me keel een keer. ‘Nou gewoon, je bent goed gestyled en je ziet er goed uit.’ Ik had hem zonet een overduidelijk compliment gegeven. Ach dat zou hij toch vaker gehoord hebben. Toch voelde ik dat mijn wangen begonnen te gloeien. Ik liet mijn ogen over de straat turen. Te bang om hem aan te kijken uit schaamte. Na enkele seconde kon ik het toch niet laten om hem even aan te kijken. Het leek net alsof zijn wangen ook gekleurd waren. Oh man, ik met mijn mond ook. ‘Sorry het was niet..’ hij keek me per direct aan. Recht in mijn ogen. Zijn hand raakte een enkele seconde mijn hand aan. ‘Je hoeft geen sorry te zeggen, ik ben..’ een kleine zucht slipte over zijn lippen. ‘Ik ben gewoon een beetje gevleid.’ Hij keek me blozend aan. Mijn hart sloeg een slag over, zijn gezicht werkelijk prachtig. Er was gewoon geen arrogantie of wat dan ook in zijn blik te herkennen. Verlegen keek ik naar de grond, o zo interessant.

We waren nu zo’n half uur langs de boulevard aan het lopen. Een hoop gekletst en gelachen. Het was heerlijk. ‘Feeling broken , barely holding on, But there’s just something so strong. Somewhere inside me. And I am down but I’ll get up again. Don’t count me out just yet..’ Ik keerde me zwarte hand tas nog net niet binnenste te buiten. ‘Hebbes!’ terwijl ik me mobiel uit me tas had gevist. ‘Zeg op, wat moet je?’ lachte ik toen ik op had genomen. ‘Stom mens!’ weerklonk er van de andere kant. ‘Maar vertel eens Daniëlle wat moet je?’ vroeg ik nu poeslief. ‘Je bent nog met Bill is het niet?’ ik begon te lachen. ‘Ja, hoe wist je het? En niet te lang want het was net gezellig.’ Mompelde ik in één zucht. ‘Nee, eigenlijk dat ik vanavond niet mee kan eten. Aangezien ik wat over uren voor de herfst collectie moet maken. Puntjes op de i zetten enzo.’. Mijn blik gleed even naar die van Bill. Hij keek me lachend aan, wel dan niet begrijpend. Aangezien dat we Nederlands spraken. Ik glimlachte een keer. ‘Is goed, ik kijk wel even wat ik doe dan. Werkse nog even!’ ‘Dankje, en jij nog veel plezier.’ ‘Merci!’ en zo hingen we af.

‘Daniëlle?’ vroeg hij nu. Ik begon te knikken. ‘Ze moet over werken.’ Hij knikte begrijpend. ‘Ik weet precies hoe ze zich voelt.’ Lachte hij nu. Ik keek hem even vriendelijk aan. ‘Maar nu moet ik nog even bedenken wat ik ga eten. Pasta ofzo..’ Ik mompelde meer tegen mezelf dat dat ik het tegen Bill had maar goed. ‘Anders.. uhmm.’ Hij prutste nu wat aan zijn nagels. ‘Tom kookt samen met Ria, dus ja..’ Hij keek op van zijn handen. ‘Anders kan je wel bij ons komen eten als je wilt?’

Reacties, commentaar, Kudo's (maybe when good enough ?)