Five

FIVE

Het huis van de Cullens was groot. Bella was er duidelijk al vaker geweest, want ze keek er niet van op. Ze liep het gangetje binnen, naast Edward, alsof ze er al jaren kwam. Binnen in de hal stond een piano. Ik vroeg me af wie van hen kon spelen. Maar daar kon ik niet lang over na denken, want Carlisle Cullen - die ik kende van het ziekenhuis - en een prachtige, donkerharige vrouw, stonden plotseling voor me.
Edward prevelde iets zo zacht dat ik het niet kon horen. Ik zag aan Bella's blik dat zij het ook niet kon verstaan. Maar Carlisle knikte aandachtig.
'Noah?', vroeg hij toen. Ik keek op.
'Ja?'
'Ik ben Carlisle. Dit is mijn vrouw, Esmé. Het spijt ons allemaal dat je erachter moest komen'.
'Waarachter?', vroeg ik verstrooid.
'Ik dacht dat je zei dat ze het wist?', vroeg Carlisle aan Edward.
'Ze weet het ook. Denk ik. Ze weet in ieder geval dat-'
'Dat jullie alles behalve menselijk zijn', flapte ik eruit. Edward keek geschrokken, alsof hij niet had verwacht dat ik metee niets zou zeggen. Ik hoorde Jasper en Emmett grinniken.
'Edward?', begon Carlisle. Hij keek gefronst. 'Hoezo denk je dat? Ik had van jou toch wel verwacht dat je het zeker zou weten'. Even dacht ik dat Carlisle boos op zijn zoon was zonder boos te kijken en te klinken, maar toen herinnerde ik me wat Bella had gezegd. Edward zou het in mijn gedachten kunnen lezen. Hij zou kunnen weten dat ik het verband tussen de Cullens en vampiers allang gelegd had, mede door Bella. Maar ik had het woord vampier nog niet durven gebruiken in het bijzijn van de Cullens, bang dat ze me zouden uitlachen omdat Bella me voor de gek had gehouden.
'Ik kan haar niet goed volgen', mompelde Edward. Ik keek op.
'Ik snap het niet', mompelde Carlisle. 'Concentreer je'.
'Dat doe ik', zei Edward. Hij leek geërgerd. Ik had het gevoel alsof ik iets fout had gedaan.
'Ik kan haar niet zien', zei Alice ineens. Edward knikte. Carlisle schudde zijn hoofd.
'Merkwaardig. Edward? Jij kunt Bella's gedachten ook niet lezen, toch? Misschien zit het in de familie', concludeerde Carlisle, toen Edward zijn hoofd schudde. Maar Alice deed een klein stapje naar voren.
'Ik kan Bella wel zien'.
'Jasper?', vroeg Carlisle. Jasper keek me met een diepe blik aan. Terwijl er een glimlach op zijn gezicht kwam, moest ik hard mijn best doen om niet in zijn blik te verdrinken.
'Ik-'
'Oké, ik weet genoeg', zei Carlisle.
'Noah, je bent duidelijk ongevoelig voor onze gaven. Ik snap niet hoe het kan, maar bij jou is het nog een graadje erger als bij Bella'.
Ik liep naar Bella toe, omdat ze me wenkte. Ze playbackte de woorden het spijt me toe. Ik schudde mijn hoofd.
Edward legde zijn hand op mijn schouder. En hij verstarde.
'Het hoeft jou toch niet te spijten?', zei hij ineens. Ik keek verbaasd om. Had hij net niet gezegd dat hij mijn gedachten níet kon lezen?
Ook Carlisle trok zijn wenkbrauwen op.
'Edward?'
Edward haalde zijn schouders op. Op dat moment ging de telefoon. Carlisle was binnen een mum van tijd uit de hal weg en niet veel later hoorden we de deur dichtgaan. Edward zuchtte.
'Noodgeval in het bos', zei hij. 'De politie belde hem'.
'Ik breng je naar huis', zei Jasper ineens. Hij had het tegen mij.
'Eh, oké.. Kunnen we dan wel gewoon in een auto gaan?'

Even later zaten we naast elkaar. Ik zag dat Jasper nog steeds keek alsof hij pijn had en alsof hij moeite had zichzelf te beheersen.
'Jasper?', begon ik. Hij knikte zwakjes.
'Doe ik je pijn?'
Hij draaide zijn hoofd om. Ik was bang dat we zo tegen een boom zouden aanrijden als hij niet keek waar hij reed, maar de bochten bleven nog even uit en op deze rechte weg konden we vast wel even praten.
'Hoezo?'
'Nou, je mag het zeggen als ik het fout heb, maar het lijkt wel alsof je met me zou willen praten maar dat op de een of andere manier niet kan'. Het klonk erg dom nu ik het hardop zei. Ik hoopte dat Jasper me niet zou uitlachen.
'Je doet mij geen pijn'. Hij stopte even. 'Ik ben bang dat ik jou pijn zal doen. Ik ben nog niet zo lang.. vegetariër. Ik leefde eerst gewoon van mensenbloed. Ik was een monster. Je zou doodsbang moeten zijn'.
'Bella is ook niet bang'.
'Bella is ook erg naïef', zei Jasper. Ik voelde me meteen aangevallen.
'Alsof ik er iets aan kan doen dat ik niet bang ben', zuchtte ik. Jasper keek weer om.
'Je zou bang moeten zijn. Doodsbang'.
'Ruik ik lekker?', besloot ik hem nog wat verder uit te dagen. Mijn gevoel zei me dat hij me niks aan zou doen.
Jasper glimlachte, maar zijn adem klonk zenuwachtig.
'Ja', zei hij toen. 'Je ruikt heel lekker'.
'Ruikt Bella lekker?'. Het klonken nog steeds als rare vragen, maar de sfeer werd al iets gemakkelijker.
'Bella ruikt verrukkelijk'.
'Waarom leeft ze dan nog?'
'Ik doe heus wel mijn best om me in te houden. Edward heeft het veel moeilijker. Voor hem ruikt ze nog veel lekkerder'.
'Ik ben niet bang. Zeker niet voor jou. Je moest eens weten hoelang ik al zat te hopen op een gesprek met jou. Waarom veranderen je ogen soms?'
'Mijn ogen?'
'Soms zijn ze goud, zoals nu. Soms zijn ze zwart'.
'Ze zijn zwart als ik dorst heb'.
'Dan zal ik op dat soort momenten uit je buurt blijven'.
Jasper knikt dankbaar. Ik keek naar hem. Ik durfde hem niet goed in zijn ogen te kijken, maar als hij op de weg lette zag hij mij niet staren. Hij was nog mooier door het licht van de straatlantaarns, gemixt met het licht van de volle maan.
'Waarom dacht je dat je spijt had?', vroeg hij, na een gemakkelijke stilte.
'Geen idee. Wat ik me eerder zou afvragen is waarom Edward dát wel kon horen'.
Jasper keek verrukt.
'Hij had zijn hand op je schouder, toch?'
'Ja..'
'Geef me je hand', beveelde hij. Hij liet het stuur met één hand los en stak zijn hand uit. Ik keek hem verbaasd aan.
'Waarom?'
'Geef nu gewoon je hand. Vertrouw me'.
Ik kon dat natuurlijk niet weerstaan. Ik legde mijn hand voorzichtig in de zijne. Hij keek me aan.
'Wat ben je koud', zei ik. Hij grinnikte. Het was de eerste keer dat ik hem tegen mij hoorde grinniken. Het was een leuke grinnik.
'Denk eens aan je Engels-leraar', zei Jasper. Hij aaide voorzichtig met zijn duim over mijn handrug. Ik dacht aan mijn Engels-leraar. Ik riep uit automatisme dat zelfde gevoel van haat op.
'Waarom haat je hem?', vroeg Jasper toen, uit het niets. Ik trok mijn wenkbrauwen op.
'Ik weet het eigenlijk niet. Ik haat de manier waarop hij zeurt en waarop hij praat. En de manier waarop hij me onvoldoendes geeft'.
'Je zou hem aardig kunnen vinden. Bij nader inzien haat je hem niet echt. Haten is natuurlijk ook een groot woord'.
Ik keek in zijn ogen en voelde me ineens raar ongemakkelijk. Hij kneep zijn ogen een beetje samen en meteen werd ik overspoeld door een gevoel van geruststelling.
'Dat doe jij, of niet?'
'Wat doe ik?', vroeg hij onschuldig. Hij glimlachte.
'Jij zorgt ervoor dat mijn emoties ineens op de loop gaan. Maar dat kon toch niet?'
'Ik denk dat het helpt dat ik je aanraak. Edward kon het toen zijn hand op jouw schouder lag, ik kan het nu ik je hand vastheb. Je hand is warm', voegde hij eraan toe. 'Die warmte is fijn'.
'Waarom ben je niet samen met Alice?', vroeg ik. Jasper haalde zijn schouders op.
'Om samen te zijn heb je liefde nodig. En dat ontbreekt bij Alice en mij. Zie ik je op school?'.
Ik trok mijn wenkbrauwen op en keek uit het raampje. We stonden al voor mijn huis.
'Ik had helemaal niet door dat we al stil stonden', gaf ik toe. Hij schudde zijn hoofd.
'Dat weet ik. Ik hoop dat ik je nog eens naar huis mag brengen'.
'Ik hoop het ook', zei ik. Na nog een stralende glimlach van Jasper Hale Cullen stapte ik de auto uit, om vervolgens Bella in de stoel op de veranda aan te treffen.
'Charlie heeft de deur op slot, ik heb geen sleutel', zei ze. Ze was erg moe.

negen reacties, dan ga ik verder.
ik heb echt geen goede schrijfdingen in mijn hoofd meer. writersblock denk ik. maar ik ga stug door, het komt nog wel weer. haha. x