Exo 25.

Eigenlijk bijna meteen nadat Robin het nieuws was komen melden, vertrok ze weer. Femke en Mellanie verward achterlatend. Femke zucht en trekt haar knieën op, voor ze haar armen eromheen slaat.
“Waarom Stef..” mompelt ze dan.
Mellanie gaat weer naast haar zitten en haalt haar schouders op. “Het zijn altijd de goeie die zo’n dingen voor hebben, toch?”
“Blijkbaar..” Femke kijkt wat voor zich uit en zucht weer.
“Volgens mij moeten de anderen dit ook wel weten.. niet?”
Femke knikt. “Ga jij? Ik heb nu echt geen zin.. en ik wil trouwens ook even alleen zijn.”
“Is goed.. Kruip maar lekker vroeg je bed in en probeer wat te slapen.. Oke?”
“Ik zal proberen.”
Mellanie staat op, neemt haar vest van de stoel en trekt die snel aan. “Oh, en trouwens..” zegt ze, voor ze de deur open trekt. “Drink een kopje thee, misschien helpt dat.” Ze kijkt Femke nog even aan en loopt dan de bungalow uit, op naar Mars. De jongensbungalow, uiteraard. Hoe dichter ze de bungalow nadert, hoe meer haar gedachten uitgaan naar Os, in de plaats van naar Stef. Ze is best nog wel in de war. Wat moet ze nu precies met hem aan? Ze gaan opnieuw beginnen.. oke.. Maar.. Die kus dan? Nu ze er over nadenkt hebben ze het daar eigenlijk niet meer over gehad.. Zou dit de hele situatie veranderd hebben, of niet? Met een knoop in haar maag loopt ze het trapje op, waarna ze even zenuwachtig voor de deur staat te trappelen. Misschien kan ze het beter gewoon zo melden, morgen? Of moet ze toch aankloppen? Nog voor ze een beslissing kan maken gaat de deur open.
“Mel?” Os fronst even. “Wat doe jij hier?”
“Eh.. Ik..”
Hij grijnst. “Kom je voor mij?”
Mellanie glimlacht kort, maar schudt dan haar hoofd. “Ik kom voor Didi..”
“Didi?” vraagt hij teleurgesteld.
“En voor jou.” Ze loopt langs hem naar binnen, maar blijft even voor zijn neus staan. Een paar seconden lang kijkt ze in zijn donkerblauwe ogen, voor ze toch naar binnen loopt. Ze leunt tegen de eettafel en zucht.
“Waar is Didi?”
“Die was een wandeling gaan maken in het park.. Kan je het niet alleen met mij doen?” grijnst hij.
Mellanie zucht even lachend. “Os..”
Hij loopt naar haar toe en neemt haar hand. “Quality time..?”
“Nee, niet nu, niet hier, niet zo.” Zegt Mellanie zelfzeker. “We moeten eerst Didi vinden, ik moet iets vertellen. Over Stef.”
Os laat haar hand los en knikt teleurgesteld. “Oke.”
Mellanie, die spontaan medelijden met hem krijgt, glimlacht. Ze legt lief haar hand op zijn schouder en drukt een kusje op zijn wang. “Kom.” Ze neemt hem aan zijn hand en trekt hem de bungalow uit. “Waar ging hij heen?” vraagt ze dan.
Os zucht. “Weet ik niet..”
“Geweldig.” Mompelt ze sarcastisch.
“Kan je het gewoon niet aan mij vertellen? Dan vertel ik het hem wel als hij terug in de bungalow is..”
Mellanie knikt en gaat op een bankje zitten aan de hoofdingang van de receptie. “Oke dan.”
Os gaat snel naast haar zitten en draait zich naar haar toe. “Dus..”
“Robin is geweest.”
“En ze komt niet even bij mij langs? Hoe grof.”
Mellanie rolt geïrriteerd met haar ogen, daar hebben we zijn gedoe weer.
Os, die merkt dat ze dat niet leuk vindt, grijnst. “Ja, die Robin.. Leuke chick.”
“Ja, dat weten we nu wel.” Gromt ze.
“He.” Glimlacht Os. “Ik ben maar aan het lachen.”
“Mhm.” Ze kijkt nors voor zich uit.
“Wat zei Robin, trouwens..?” vraagt Os voorzichtig, terwijl hij zich bedenkt over welke fout hij heeft gemaakt door zo over Robin te praten.
“Dat Stef niet terugkomt.” Zegt ze kortaf. “Hij gaat niet meer achteruit, tot nu toe, maar zijn toestand verbetert ook niet. Dus we weten niet of hij terug komt, en al helemaal niet wanneer.”
“Wat?” Os schrikt zich te pletter. Stef komt dus niet terug? Echt niet? Nooit meer? “Dat kan niet..” mompelt hij.
“Dus ja.. Wou ik gewoon nog even melden. Slaapwel.” Ze staat op en wil weglopen, maar Os neemt haar aan haar pols en trekt haar terug naast zich op het bankje.
“Mel.. Je bent toch niet boos omdat ik dat gezegd heb over Robin?”
“Nee, joh.” Moppert ze.
“Ja dus..” glimlacht Os voorzichtig. “Kom op, Mel. Je weet toch dat ik dat niet meen?”
Ze kijkt hem met opgetrokken wenkbrauw aan. “Oh?”
“Oke, ja, Robin is een leuk meisje.. Maar ze is en blijft ook een aliën. En dan nog, Mel..”
“Wat.. dan nog?”
“Je weet toch dat ik niets voor hààr voel..?”
Mellanie voelt haar hart in haar keel kloppen en ze knikt onzeker. “Wat niet is, kan nog komen..”
Os legt zijn ene hand op haar knie terwijl hij met de andere hand haar gezicht naar zich toe draait. Hij glimlacht. “Dan zou ik die term eerder willen toepassen op iets anders..”
Ze weet perfect wat hij bedoelt. Ossanie. “M-Misschien.”
Os kijkt haar doordringend aan en glimlacht. Hij zou haar nu zo graag zoenen. Gewoon, zomaar. Omdat het kan. Omdat Mellanie het mooiste en liefste meisje van de hele wereld is. Omdat ze voor hem de enige is op de hele wereld, ookal laat hij dat soms niet merken. Hij mag er niet aan denken dat hij haar kwijt zou zijn. Hij laat zijn blik naar haar zachte lippen afglijden en zucht. Zou hij..? Zonder het zelf te beseffen buigt hij zich iets dichter naar haar toe, maar net voor hij zacht haar lippen kust draait ze haar hoofd weg.
“Os..”
Hij trekt zich terug en laat haar los. “Sorry.”
“Het is al g-”
“Nee, echt. Het spijt me. Ik moet me echt leren beheersen. Sorry.”
“Je bent toch niet vergeten wat we.. afgesproken hebben?” vraagt ze voorzichtig.
Os knikt. “Natuurlijk niet.. Sorry.”
Mel zucht. “Ik wil niet gaan overhaasten..”
“Dat snap ik. Ik geef je alle tijd van de wereld.”
Ze kijkt hem aan en glimlacht lief. “Dat weet ik.”
“Mel?”
“Ja?”
“Ik eh.. Misschien kunnen we eens.. iets doen? Met z’n tweetjes..?” hij kijkt onwennig naar zijn handen in zijn schoot en bijt afwachtend op zijn lip.