~Chapter 5.4~

''Will she be back soon?''

Louise's hoofd rustte tegen de borst van Blaise en ze kon maar met moeite haar ogen open houden. Uren waren al voorbij gegaan sinds Alecto het eten achter had gelaten en ook al uren hadden Blaise en Louise geen woord tegen elkaar gezegd, enkel omdat ze niks te vertellen hadden. Beiden waren ze uitgeput en uitgehongerd, het was zo stil in de kerkers dat hun ademhaling en rommelende magen de enige geluiden waren. Louise gaapte en sloot haar ogen.
'Misschien moet je even gaan zitten, of liggen. Je hebt nu de ruimte om dat te doen,' fluisterde Blaise zacht, alsof hij de stilte niet wilde verbreken. Bij die woorden zakte Louise meteen op de grond in elkaar en legde haar hoofd tegen zijn been aan.
'Het spijt me hiervoor...' fluisterde ze opnieuw, ze kon hem horen grinniken.
'Hou er toch over op, je kan er niets aan doen.'
Louise’s ogen sloten zich vanzelf en ze geeuwde opnieuw.
'Toch spijt het me...'
Terwijl ze steeds verder in slaap wegzakte, begonnen al haar gedachten door haar hoofd te spoken. Ze dacht terug aan het gesprek dat ze laatst had gehad met haar tante.. Was dat deze week nog? Vorige week? Gisteren? Ze kon het zich niet herinneren, maar verschillende woorden en gezichtsuitdrukkingen van haar tante Bella stonden nog vers op haar netvlies gebrand.
''Zabini, hè? Is dat je vriendje?'' had ze gezegd. Ze had heel verbaasd gekeken maar tegelijkertijd ook heel tevreden. ''Hij is een Pureblood, dat is zeker... Maar zijn moeder heeft niet zo'n goede reputatie.''
Tot op de dag van vandaag was Louise dat hele gesprek vergeten. Natuurlijk had ze zich in het begin afgevraagd waarom Blaise' moeder een slechte reputatie zou hebben, maar belangrijker dan samen met haar vriend opgesloten te zitten in een kerker, vond ze het niet.
''Je weet het niet! Je weet het niet!''
'Wat weet je niet?' vroeg Blaise opeens. Haar ogen schoten open en ze keek verbaasd naar hem op. Had ze die woorden hardop herhaald?
'I-ik...'
Ze wist niet goed wat ze moest zeggen, maar toch besloot ze voor de waarheid te gaan.
'In... de eerste week kwam mijn tante Bellatrix me hier opzoeken en op de een of andere manier las ze mijn gedachten. Zo is ze erachter gekomen dat jij mijn vriendje bent.'
Blaise keek haar recht aan en fronste een beetje.
'En..?' drong hij een beetje aan.
'Ze... zei dat je een Pureblood was, maar dat je moeder een minder goede reputatie had,' gaf Louise met een zucht en een lichte bloos op haar wangen toe. Blaise' gezicht vertrok een beetje en hij keek vluchtig de andere kant op, iets dat Louise verdacht vond. Hij slikte en leek zich te bedenken.
'Ik... uhm...' begon hij. 'Mijn... moeder.. um...'
Hij zuchtte en Louise stond weer op om hem recht aan te kunnen kijken.
'Weet je toevallig wat de betekenis van het woord ''succubus'' is?' vroeg hij vervolgens. Louise schudde haar hoofd. 'Een succubus is, volgens de geschiedenisboeken en legendes, een vrouw die zich voedt met de energie of mannelijke hormonen van haar slachtoffers. Vaak heeft dit de dood als gevolg.'
Met opgetrokken wenkbrauwen en haar mond bijna helemaal opengevallen staarde ze hem aan. 'Dus?'
Blaise zuchtte opnieuw en keek naar de grond.
'Snap je het niet... Mijn moeder komt toch steeds thuis met verschillende nieuwe en rijke mannen?'
Langzaam maar zeker begon het kwartje bij Louise te vallen en ze herinnerde zich alle momenten waarop Blaise vrolijk en een beetje grappend had medegedeeld dat zijn moeder weer een nieuwe man had, omdat haar oude man op een rare en overklaarbare manier overleden was en moeder en zoon Zabini met een smak geld achter lieten. Louise voelde zich zo ongelofelijk stom omdat ze dit nooit eerder begrepen had.
'Mijn moeder vermoordt haar mannen, Lou.'

Narcissa Malfoy.

'Het spijt me heel erg van je toverstok, lieverd,' fluisterde Narcissa Malfoy in het oor van haar man, dezelfde avond als wanneer de Death Eaters Potter gevangen probeerden te nemen terwijl hij verplaatst werd. Met haar man Lucius zat ze in de woonkamer voor een heerlijk warm haardvuur te wachten tot de Lord terug zou komen. Haar zoon Draco zat in de hoek van de kamer en staarde emotieloos voor zich uit, zoals hij de laatste dagen of zelfs weken wel vaker deed. Ze had medelijden met hem, en met haar man. Allebei leken ze zo veel op elkaar, hun manier van doen, hun manier van omgaan met de verschrikkelijke dingen die er de laatste tijd met hun gezin gebeurde.
Lucius staarde in het vuur, de wallen onder zijn ogen waren zichtbaarder dan ooit te voren en hij deed zich heel hard zijn best zijn vrouw te negeren. Narcissa zuchtte en streek haar zwart met blonde haren voor haar gezicht vandaan. Ook zij begon nu het vuur in te staren. Ze vroeg zich af hoe het met haar dochter ging. Zou ze het volhouden, daar beneden? Zou de ring haar genoeg kracht geven om de kou en waarschijnlijk uithongering te overleven? En dan die arme Zabini jongen... Narcissa had hem altijd al aardig gevonden, en hij had haar nooit een reden gegeven dat niet te doen.
'Ik mis onze dochter, Lucius,' probeerde Narcissa vervolgens. Hij kon haar niet altijd blijven negeren. Natuurlijk begreep ze heel goed hoe veel pijn het deed dat hij zijn toverstok aan de Dark Lord had moeten geven, maar iedereen om hem heen daarom vies aankijken en negeren was niet de oplossing. Draco's hoofd draaide zich om naar zijn moeder, maar van zijn gezicht was nog steeds geen enkele emotie af te lezen.
'Komt ze gauw terug?' vroeg Draco. Narcissa glimlachte een beetje en haalde haar schouders op. 'Ik hoop van wel, mijn jongen.'

Draco Malfoy.

Tranen welden op in zijn grijze ogen en gauw wendde hij zijn blik weer af. Ze loog, natuurlijk loog ze. Hij had Louise al bijna een maand niet gezien en hij verwachtte ook niet dat hij binnenkort enige vorm van contact met haar zou hebben. En dan de verhalen die hij hoorde van alle Death Eaters om hem heen... Hoe ze gemarteld zou worden, hoe uitgehongerd was. En dat gold niet alleen voor haar, maar blijkbaar ook voor zijn beste vriend Blaise. Zouden ze echt gemarteld worden daar beneden, in die koude en kille kerkers? Zouden ze eten krijgen of werden ze aan hun lot overgelaten?
Draco slikte de brok in zijn keel weg en balde zijn handen tot vuisten. Hij miste zijn beste vriend, maar vooral zijn zus. Hoewel hij het nooit hardop zou zeggen, hij hield zielsveel van haar en het deed hem enorm veel pijn dat hij niks voor haar kon betekenen zonder zelf immens veel kans te lopen op straf.
Zij was de enige die hem ooit van zijn slaapproblemen, die inmiddels al ernstig terug gekeerd waren, had afgeholpen en hij moest toegeven dat hij haar nodig had.
De blondharige jongen stond op en snelde de kamer uit om naar zijn slaapkamer te gaan. Hij zou zijn zus terug krijgen, koste wat het kost.