014.

"Nu al thuis?" Dat was het eerste wat ik hoorde toen ik thuis kwam. Ik keek hem aan en hij keek mij aan met betraande ogen en een telefoon die elke keer diezelfde toon blert. Waarschijnlijk stond hij dus zo al een tijdje.
"Pap wat is er?"
"Mijn mijn... broer was..." Begon hij.
"Ben je zijn verjaardag vergeten?"
Eerste instantie knikte hij daarna liepen de tranen over zijn wangen.
"ZE ZIJN VERMOORD... Allemaal. Ik ik ben alleen."
"Wat is er gebeurt?" Ik wilde treurig klinken maar ook deze keer faalde ik zwaar. Er kwam zelfs een glimlach te voorschijn die ik niet van mijzelf begreep.
"De politie belde en zei dat er 3 lijken waren gevonden in mijn boers zijn huis.
Mijn zus is met spoed naar het ziekenhuis."
Ik hoorde wat hij zei en het kwam hard binnen maar ik kreeg niet het gevoel dat er tranen bij kwamen. Het leek net of ik geen verdriet kende. Ieder geval was het een nog grotere reden om thuis te blijven onder mijn toestand... Waarom denk ik er zo gemakkelijk hierover.
In een week de hele familie uitgeroeid. Hoe kan ik er dan zo stom over nadenken. Had ik geen hart meer? Ik moest uitvinden wat er is gebeurd ik moest naar mijn tante in het ziekenhuis.