012.

"Weet je zeker dat je naar school wilt?"
"Ja natuurlijk ik wil niet dat ik achterloop."
"Oke ik snap je maar als je niet gaat. Kom dan gewoon naar huis."
Ik knikte en pakte me spullen om naar school te gaan.

---Eenmaal buiten---

"Ga niet naar school." Ik hoorde een stem roepen.
"Waarom niet." Ik stopte met fietsen en begon te zoeken waar de stem vandaan kwam. Het was Kira die achter een boom vandaan kwam en naar mij toe liep.
"Ga niet naar school anders krijg je problemen." Zei ze.
"Die heb ik al dankzij jouw. Mijn familie is al naar de klote en ik begin iets te zijn waarvan ik nog niet eens weet in wat.
"Rustig maar alles komt goed misschien weet je morgen al je antwoord."
"En mijn familie dan? Je vermoord ze. Waarom?" Ik keek haar nu heel dreigend aan. Hoewel ik wel wist hoe sterk ze was. Ze moest lachen en zei toen.
"Om je de moeite te besparen jouw geheim te vertellen."
"Welk geheim. Waarom vertel je me het niet gewoon." Zei ik nog steeds op een felle toon.
"Je familie is niet jouw familie. Je echte familie is veel interessanter dan mensen."
"Waar heb je het over. Ik snap je niet." Ik liep achteruit en ze kwam dichterbij. Ik wist niet waarom maar ik voelde me best angstig.