011.

Eigenlijk had ik niet veel famillie. En dat maakte het voor mij niet echt makkelijker.
M'n moeders kant wat nu in het ziekenhuis lag bestond maar uit 3 personen. Mijn moeder tante en nichtje.
Mijn vaders kant was ook niet bepaald wat je noemt groot.
2 Tantes en een oom en een neefje.
Ik vond het gewoon frustrerend. Ik wist niet meer wat ik moest denken en bleef elke keer maar staren naar de grond.
Totdat ik een biep hoorde. Die biep kwam mijn laptop af.
Dennis wilde met me praten. Het kwam eigenlijk goed uit want ik was niet echt al te vrolijk op dit moment.
Het begon met hoi maar daarna kwam er bij mij niet veel uit dus besloot ik maar het hem te vertellen. Het rare was. Ik voelde me niet echt bepaald verdrietig. Waarschjnlijk moest dit nog even verwerkt worden en dan komt het wel goed.
De komende 3 dagen besloot ik maar om thuis te blijven. Ik kon gewoon niet aan school denken. Hoewel vrijdag ook niet echt een geweldige dag zou zijn. Dan zou ik waaschijnlijk duizende vragen op mijn hoofd krijgen. En zaterdag zou de eerste kenmerk zichtbaar worden daar had ik ook compleet geen zin in.