Schrijfwedstrijd Dooddoenervo - Bonus - Namen in steen

Conor McCarthy werd geboren op 13 december 1957. Het was een vrijdag de dertiende, wat erin resulteerde dat zijn bijgelovige tante later nooit met hem alleen durfde te zijn in één kamer. Dat het twaalf uur was - het spookuur - en daarbij nog aardedonker hielp ook niet, zelfs al was het midden op de dag in plaats van ’s nachts, en werd de zon enkel geblokkeerd door de heftige storm die buiten woedde. De regen kletterde tegen het raam en in de verte was de eerste donderslag te horen net op het moment dat de baby voor de eerste keer zijn mond opende en luid krijste.
      Conor was het tweede kind in zijn gezin. Hij had al een vier jaar oudere broer, Sean, en zes jaar na zijn geboorte zou zijn moeder een dochter ter wereld brengen die Elise werd genoemd. Iedereen was verrukt over het schattige meisje met haar enorme, blauwe ogen. Iedereen behalve Conor, tenminste, want de komst van zijn zusje betekende dat hij niet meer de jongste in de familie was. Als enige meisje in het gezin had ze al een bijzondere status, maar in hun indrukwekkende stamboom was al twee hele generaties lang geen enkele vrouw meer geboren, dus werd ze extra vertroeteld. Conor speelde graag met haar en hij gedroeg zich net zo beschermend als Sean, zijn grote voorbeeld, maar toch was hij jaloers dat niemand nog enige aandacht voor hem over had.
      Een ander opvallend feit in de stamboom van Conors familie, die terugging tot halverwege de middeleeuwen en waarvan in de hal een enorm schilderij hing naast de portretten van zijn voorvaders, was dat deze uitsluitend bestond uit tovenaars van het puurste bloed dat er bestond. Conor was altijd een beetje geïntimideerd wanneer hij door die hal moest lopen. De lange lijst met namen was al erg genoeg, maar vooral de strenge blikken van mannen die allemaal een beetje op zijn vader leken gaven hem altijd het gevoel dat hij iets verkeerd had gedaan.
      Hij was in werkelijkheid een erg brave jongen, tenminste in de ogen van zijn ouders. Hij bezat wat minder natuurlijke aanleg om mensen te charmeren dan Sean, en hij had natuurlijk niet de vrouwelijke gaven die Elise al op zeer jonge leeftijd ontdekte, maar hij was zonder twijfel de scherpste en meest leergierige van de drie, waardoor ook hij altijd wel een manier vond om ongestraft koekjes uit de keuken te stelen of de schuld voor een gebroken vaas op de zoon van de stalknecht af te schuiven.
      Conors moeder oefende geen beroep uit, zoals het een dame van stand betaamde, maar zijn vader organiseerde paardenraces. Hij verdiende er zeer goed mee, zeker omdat hij zo nu en dan wel eens bereid was om voor een kleine toeslag de wedstrijden zo te manipuleren dat de uitslag rijke klanten gegarandeerd zou bevallen. Ook als hij zelf gokte won hij vrijwel altijd, maar hij was sluw genoeg om af en toe ook wat verlies te maken zodat zijn overwegende geluk niet al te veel aandacht zou trekken.
      De drie kinderen in het gezin McCarthy groeiden door deze praktijken van hun vader en door de goed gevulde Gringot’s kluis die al eeuwen aan hun familie toebehoorde in enorme weelde op, al was Conor zich daar niet bijzonder van bewust. De enige kinderen waar hij mee in contact kwam waren zijn eigen broer, zus en neven, en zo nu en dan de zoons en dochters van de bedienden die om en in het McCarthy landhuis werkten. Daar mocht hij echter niet meer mee spelen na zijn achtste, toen hij een keer helemaal zwart van de modder bij het avondeten aankwam omdat de zoon van de kok hem in de vijver had geduwd. De kok had alleen zijn baan mogen houden omdat de man zulke geweldige pastijen maakte, vertelde zijn moeder hem later. Hij had zijn ogen neergeslagen en geknikt, en er met geen woord over gerept dat hij de bakkerszoon als eerste in het water had gegooid. In zijn onschuldige kinderwereld was het de normaalste zaak van de wereld dat sommige mensen rijker waren dan anderen, en het was de taak van de anderen om zich daarbij neer te leggen. Er was geen sprake van iets wat oneerlijk of onrechtvaardig was, want de wereld zat nou eenmaal zo in elkaar.
      Dat was ook wat hij van zijn privédocent leerde, die hem vanaf zijn zesde onderwees in lezen, schrijven en rekenen, met later ook wat geschiedenis- en biologielessen. De geschiedenislessen werden met de jaren steeds vaker overgenomen door een van zijn oudooms, die vooral vertelde over de stamboom die in de gang hing en de streng kijkende mannen op de portretten, die stuk voor stuk allerlei heldhaftige dingen hadden gedaan. Conor pikte alles wat hem werd verteld snel op en leerde sneller lezen dan Sean of Elise, maar de verhalen over zijn voorouders vond hij toch altijd het meest boeiend. Het fascineerde hem om meer te weten te komen over de mensen die ooit de namen hadden gedragen die nu enkel nog in steen waren gegraveerd op de privébegraafplaats helemaal in de oosthoek van de tuin. De verhalen waren altijd groots en indrukwekkend, en het was hem al snel duidelijk dat hij uit een belangrijke familie kwam vol met mensen die de wereld een betere plek hadden gemaakt. Vooral zijn overovergrootvader, Darragh McCarthy, maakte een grote indruk op hem, al kon dat zowel door de legende van zijn overwinning op een kwaadaardige draak komen als door de enorme walrussnor die hij op zijn portret had.
      Op zijn elfde mocht Conor eindelijk naar Hogwarts. Hij had al drie zomervakanties lang verhalen moeten aanhoren over de avonturen die zijn broer had beleefd, dus hij kon niet wachten. Hij werd ingedeeld bij Slytherin, precies zoals hij en iedereen die hij kende had verwacht. De lessen lagen hem geweldig en hij was de lieveling van veel van zijn professoren, maar zijn medeleerlingen mochten hem niet zo. Het duurde tot zijn tweede jaar tot hij echt vrienden maakte, want hij had tijd nodig om te beseffen dat leeftijdsgenoten niet van dezelfde dingen onder de indruk waren als de volwassenen waar hij zijn hele leven mee om was gegaan. Hij kwam er op Hogwarts ook voor het eerst achter dat niet alle tovenaars met Mugglebloed in hun aderen hun plaats in de wereld kenden. Het schokte hem dat sommigen schenen te denken dat iedereen gelijk was.
      In zijn vierde jaar zag hij een keer dat Orlando, een van de andere vijf jongens uit zijn jaar in Slytherin, in het donkerste van de nacht de slaapzaal uitglipte. Conor liet zich ook uit bed glijden en volgde Orlando naar de Common Room, waar hij op een van de banken hing met een fles wijn. Orlando grijnsde naar hem en bood hem de drank aan. Hij had nog nooit eerder alcohol gedronken, maar dat wilde hij niet toegeven, dus nam hij een grote slok. Die nacht werd Conor voor het eerst gekust, al was het de volgende dag allemaal een waas die de hoofdpijn niet waard leek. Hij sprak er nooit meer over met Orlando en het voorval herhaalde zich niet, maar Conor dacht er in de jaren die volgden wel nog erg vaak aan, zeker toen al zijn vrienden langzamerhand de stap maakten van trekken aan paardenstaarten naar staren naar borsten. Hij had het wel eens geprobeerd, en Susy Treurenbaum leek het niet eens echt erg te hebben gevonden, maar hij snapte echt niet wat er nou zo fascinerend was aan meisjes.
      Hij was al halverwege zijn vierde jaar toen hij voor het eerste besefte dat hij niet de enige was die er zo over dacht. Jonathan Wussy, een jongen die in het Quidditch team van Slytherin speelde en twee jaar hoger zat dan hij, was degene die hem tot deze conclusie liet komen. Conor wist dat veel mensen het niet goed zouden keuren, maar hij was er erg goed in te verbergen dat hij liever naar het achterste van Trevor Maine keek dan naar dat van Perette Bloom. Mettertijd kreeg hij ook steeds meer oefening in het opmerken van jongens die zijn geheim deelden.
      Dit alles bezorgde hem geen problemen, tot Elise hem zocht tijdens de treinreis naar huis voor de kerstvakantie van zijn zesde jaar, om een of andere reden die niemand zich later meer kon herinneren. Ze kwam de coupé op een ongelukkig moment binnenvallen en stormde meteen weer naar buiten. Het ware probleem was echter dat ze met geen mogelijkheid tot stilte te zweren viel. Conor wist niet waar hij het aan had verdiend om zo’n zusje te krijgen, maar zijn vader scheen vanaf dat moment hetzelfde te denken over hem als zoon. Toen hij ’s nachts nietsziend naar het plafond van zijn eigen kamer staarde, volkomen stil omdat alles pijn deed als hij teveel bewoog, wenste hij voor het eerst echt dat hij in een andere familie was opgegroeid.
      Een week na die kerstvakantie in zijn zesde jaar kreeg hij een brief toegestuurd die hem werd gebracht door een volledig zwarte vogel. Dit verwarde hem, aangezien zijn familie normaal gesproken alleen statige, sneeuwwitte uilen stuurde, en hij had geen idee wie hem anders zou moeten schrijven. De betekenis van het zwart werd hem echter duidelijk toen hij de brief opende en in de karakteristiek emotieloze woorden van zijn moeder las dat zijn vader was overleden. Hij huilde niet, maar hij liet zijn bord vol eten staan en vertrok naar de top van de Astronomietoren, waar hij eeuwenlang schreeuwde en tierde tegen de sterren, alsof het hun persoonlijke schuld was dat zijn vader nu een van de namen in steen op de begraafplaats zou worden.
      Elise en hij werden uit Hogsmeade opgehaald voor de begrafenis. Het viel hem op dat Sean tijdens de receptie al wegglipte en hij wees zijn moeder erop, in de hoop dat ze hem eindelijk weer eens recht in zijn ogen zou kijken, al was het maar per ongeluk. Ze vertelde hem echter kortaf dat hij zich er niet mee moest bemoeien, en dat hij met zijn neus uit Seans zaken moest blijven en dat Sean dringende ‘zaken’ moest regelen. Dat was precies wat ze de laatste jaren ook steeds over zijn vader had gezegd, maar het duurde nog tot hij van school was voordat Conor echt begon te begrijpen wat voor dingen zich in de volwassen toverwereld afspeelden, en dat zijn vader niet aan een hartaanval of andere natuurlijke dood was gestorven, maar voor de meester waar Sean nu voor werkte.