Hoofdstuk 11

*ruim 3 maanden later*

Ik voelde hoe ik lag, hoe iemand m'n hand vast pakte en voorzichtig met één vinger over mijn hand heen streek. Ik voelde hoe ik een kus op m'n voorhoofd kreeg en ik hoorde voetstappen en geroezemoes vervagen. De hand die mijn hand vast had bleef, ik voelde hoe iemand naast mij opstond. Maar de hand bleef. Ik voelde nog een hand, op m'n hoofd, die even door m'n haren heen ging. Toen voelde ik twee lippen op de mijne. Al die tijd genoot ik ervan. Ik voelde nog hoe ik een aai over m'n hoofd kreeg, een kus op m'n hand die al die tijd vast gehouden werd en toen was ik alleen. M'n hand werd niet meer vastgehouden en de laatste voetstappen verdwenen traag. Ik zuchtte diep, AU! Dat was pijnlijk. Ik hoorde wat piepen en concentreerd me er op, het was niet eentonig zovan; piep-piep-piep-piep. Nee, er zat een ritme in. Ik luisterde naar het ritme en in m'n hoofd schreef ik er een tekst bij, daarna maakte ik er, ook in m'n hoofd, dans pasjes van. Doordat ik m'n ogen niet kon openen, omdat m'n oogleden nogal zwaar waren, was dit een zeer goede tijdsverdrijving geweest. Ik voelde me langzaam weer weg dommelen en viel in slaap.

Vanuit Tessa, de beste vriendin van Lotte

Verdrietig verliet ik het ziekenhuis weer, al die tijd was ze nog steeds niet wakker geworden. De eerste week na het nieuws was ik niet meer naar school geweest, het was gewoon zo hard aangekomen en ik was te druk bezig met een plan tegen Kate verzinnen. Zij was zo'n twee weken geleden opgepakt. Op de beveiligingsbeelden van de school was te zien hoe Lotte het voor Rein opnam. Lotte nam het altijd voor iedereen op, ze sloot nooit iemand buiten, pestte niet, ze was een goed mens, ja dat was ze zeker. Vervolgens zag je hoe Owen, Nils en Daan met een voor mij vreemde jongen aangerend kwamen. Owen schreeuwde nog naar Lotte, ze keek om maar het was te laat.. Nadat ik had gezien hóe ze neergestoken werd heb ik veel gepraat met een vertrouwingspersoon op school. Ik kon het niet gemakkelijk verwerken, het zag er zo hard uit. Ook wist ik dat Rein, die dacht dat het allemaal zijn schuld was en naast Lotte op de grond lag toen het gebeurde, hulp had bij slachtofferhulp. Hij wilde het zelf misschien niet, maar het moest, hij sliep niet meer, hij at niet meer en zelfs geen socialmedia meer. De hele dag door zat hij op de bank of waren de jongens hem kwijt. Owen had de avond nadat ik voor het eerst bij Lotte was geweest zijn spullen gepakt om bij Rein op te kamer te komen slapen, maar Rein gooide z'n spullen weer naar buiten en schreeuwde "Hier slaapt Lotte ! Geen plek meer." Hij geloofde er nog hevig in dat Lotte in coma lag en dus een heel stuk uit het leven zou missen.
Toen Kate was opgepakt kwamen er journalisten naar ons toe. Ik zat samen met de jongens op de bank en ze stelden allerlei vragen, vooral Daan en Owen antwoorden. "Op de beveiligingsbeelden was te zien hoe Lotte nog wat tegen Rein zei. Rein, kan je misschien bevestigen wat ze tegen je zei op dat moment?" Rein keek op, voor het eerst in tijden keek hij weer eens op als iemand wat tegen hem zei, hij keek dan wel niemand in de ogen aan, maar dit was al een grote stap. "Ze zei.." Al zo lang had hij niet gepraat, wie weet wat er zo nog zou komen.. Hij kuchte even om z'n stem weer de baas te kunnen zijn. "Ze zei dat ze van me hield." Hij glimlachte even, het zag er zwakjes uit, maar hij deed het. Ik legde even m'n hand op zijn been als teken dat het goed was, waarna hij me aankeek en een knuffel gaf.

Maar ik liep dus verdrietig het ziekenhuis uit, ik had niet veel hoop meer.. Ze lag er nu al zo lang, ze ging er alleen maar slechter uit zien en tekens van leven gaf ze niet. Al die tijd bleef alles gewoon het zelfde.