Ik wil je terug!

Daar zit ik dan, in gedachten verdwaald, in mijn leven goed opweg, in mijn ziel volledige chaos. Ik wil je terug is het enige wat vast staat op alle vlakken. Maar hoe krijg ik dat voor elkaar.. hoe kan ik jou terug winnen als jij niet terug bij mij wil komen. Dat gaat niet lukken, dus moet ik je laten inzien waarom ik je terug wil en hopen dat je dan hetzelfde denkt.

Ik wil je terug, omdat ik nu zie waar we fout gingen en die fout nu dus kan voorkomen. Ik wil je terug, omdat ik met jou veel meer plezier heb in het leven en de chaos dan plaats maakt voor rust. Ik wil je terug, omdat ik weet dat het leven zonder jou, hoe leuk het ook is, me nooit zo gelukkig kan maken als een leven met jou. IK WIL JE TERUG!!

Maar tegelijkertijd wil ik je ook niet terug. Een klein zacht stemmetje komt elke keer weer terug om te zeggen hoeveel pijn je me hebt gedaan. Dat stemmetje vertelt me dat ik je dus niet kan vertrouwen met mijn hart, omdat je het gebroken hebt. Maar dat stemmetje ben ik niet, of wel? Het moet wel, want alles wat in mijn gedachten zit is een deel van mij. Dus ik wil je niet alleen terug, ik wil ook nog is dat je aan me bewijst dat ik je wel vertrouwen kan.

Ik wil veel te veel om het te laten werken. Ik kan dit niet van je vragen, dat is niet eerlijk. En zelfs al zou ik het vragen dan weet ik het antwoord toch al. Natuurlijk kom je nu niet terug. Misschien over een tijdje dat er dan een kans is, maar nu niet.
En daarnaast is het ook nog is zo dat niet alleen wat ik voel en wil telt, maar ook wat jij wil en voelt. En daar heb ik nu geen weet van, dus hoe moet ik dit aanpakken. Hoe kan ik rekening houden met jou als ik niet weet wat er in je hoofd om gaat. Dat kan ik niet. En toch wil ik het doen, uit angst dat als ik het niet doe ik je helemaal weg jaag...

Ik weet wat ik nu moet doen als eerste stap, een vriendschap met je proberen op te bouwen. Voornamelijk omdat ik denk dat de band die wij hadden en de klik tussen ons een geweldige vriendschap kan voortbrengen, waar we beide veel aan zouden kunnen hebben. Maar ook omdat ik pas als ik weer met je omga echt kan zien of ik je wel echt terug wil. Want nu voelt het zo en denk ik het zeker te weten, maar ik weet ook dat dat zo is, omdat ik je alleen kan zien zoals het was, want van hoe je nu bent heb ik geen weet.

Ik heb het idee dat ik doe wat ik kan voor de vriendschap, maar dat jij er niet echt iets voor wil doen. Dus nu zit ik vast, de bal ligt bij jou en ik kan niet anders dan wachten totdat jij een actie maakt. Maar dat doe je niet, je laat de bal liggen en bent bezig met andere dingen. Ik kan je niet dwingen om een actie te maken, dat moet je uit eigen beweging doen. Ik denk wel dat ik weet waarom je de bal laat liggen, maar dat weet ik natuurlijk niet zeker. Ik denk dat je bang bent dat ik je meteen ga proberen terug te winnen, maar dat is niet mijn bedoeling. En ik denk dat je nu genoeg op je bord hebt en dat dit er nu niet meer bij past.

Er zit voor mij nu dus maar 1 ding op, verder gaan met me leven zoals het nu is, ook al ben ik er niet tevreden mee. Ik kan een aantal dingen nog steeds verbeteren dus moet ik daar maar aan gaan werken, en hoe het tussen ons verder gaat zal ik met de tijd vanzelf merken. Hoe frustrerend het ook is om toe te geven aan de machteloosheid in deze situatie.