Kurt 22

'Blaine!' roep ik als ik hem binnen zie komen. 'Heey you, heb je er zin in om naar huis te gaan?' vraagt hij terwijl hij mijn tas pakt en mijn spullen er in begint te stoppen. 'Ja, ik heb er zin in, krijg ik niks meer.' zeg et een pruillipje. Blaine kijkt me aan en begint te lachen. 'Blaine, waarom doe je zo afstandelijk?' vraag ik. Sinds de dag dat Jeff er voor de tweede dag langs was geweest deed Blaine heel . Blaine komt naast me zitten en pakt mijn hand, 'Beloof dat je rustig blijft.' zegt hij. Ik knik en leg mijn hoofd op zijn schouder, wat ondertussen vertrouwd was. Blaine slaat een arm om me heen, 'Je weet dat Jeff van de week een paar keer langs is geweest?' weer knik ik en pak zijn hand vast die over mijn schouder ligt. 'De tweede keer dat hij langs kwam, ehm kwam hij met een verhaal over Sebastian.' Ik schrik en leun nog verder tegen hem aan. Hij kijkt me aan en begint te lachen, 'Het is goed Kurt, Ik kreeg te horen dat Sebastian eindelijk iemand heeft gevonden.' Ik kijk Blaine met open mond aan, 'Dat meen je niet.' zeg ik. 'Tja ik geloofde het eerst ook niet, tot dat Jeff me vertelde dat Sebastian met me wilde praten. Ik heb toe gestemd, daarom was ik er vanochtend niet.' Ik laat Blaine en leun bij hem vandaan. 'Kurt, er is niks gebeurd. Sebastian heeft zijn excuus aangeboden in de hoop dat we de aangifte in zouden trekken. Zodat hij naar zijn vriendje toe kan.' Ik zucht, 'Hij is wel heel snel over je heen, ik had het eerlijk gezegd niet verwacht.' Ik sta op en ga verder met mijn tas in pakken. 'Ik snapte het ook niet, ik was in de war toen ik het hoorde. Ik ben er eigenlijk wel blij mee, maar ik heb wel hem verteld dat ik met jou wou praten over de aangifte.' Ik draai me met betraande ogen om, 'Waarom?' roep ik boos. Ik weet niet waarom ik boos was, maar ik voelde dat hij iets achter hield. 'Kurt, wees alsjeblieft nou niet zo boos. Ik had het je moeten vertellen, maar ik wou je niet ongerust maken. Niet nu je te horen had gekregen dat je naar huis mocht.' Ik zucht en kijk hem aan. 'Het spijt me dat ik zo boos reageerde, ik was alleen bang dat ik je kwijt zou zijn.' zeg ik. 'Kurt geef me je hand.' ik geef hem mijn hand en kijk hem aan. Blaine plaatst mijn hand op m 'n hart. 'Just like a song?' vraag ik. 'Ja, Kurt ik zal je nooit verlaten, maar je hebt gelijk ik had het je moeten vertellen.' Ik leg mijn armen om hem heen, Blaine kijkt me aan met zijn lieve puppy oogjes. 'I 'm sorry too, zoals je weet ben ik obsessed in romances.' 'Het is niet raar.' zegt hij en leunt naar voren om me te zoenen. 'Let 's go home.' fluister ik. 'Okay'

Een klein uurtje later staan we voor de deur van mijn appartement. 'Doe je ogen dicht.'zegt Blaine. 'Waarom?' 'Doe het nou maar.' Lachend leg ik mijn handen voor m 'n ogen. 'Niet spieken. Wacht ik help je wel.' Ik voel twee handen over de mijnen. Langzaam begeleid Blaine me ergens naar binnen, 'Oké kijk maar.' fluistert hij in me oor. Ik haal mijn handen van me ogen en hoor van alle kanten 'WELKOM THUIS KURT!' verrast kijk ik om me heen en zie al mijn vrienden om me heen. 'Oh bedankt jongens.' ik draai me om en begin Blaine te knuffelen, daarna ieder ander die zich in de kamer bevindt. Verbaasd kijk ik naar Samcedes die elkaar hand weer vast houden. 'Jongens ik ben zo blij voor jullie.'zeg ik en leg mijn hand op me rug, mijn gezicht vertrekt van de pijn. 'Gaat hert Kurt, misschien was dit toch geen idee.' zegt Mercedes. 'Nee, het geeft niet jongens, ik vind het fijn dat jullie er zijn. Ik ga gewoon even op de bank liggen.' langzaam strompel ik naar de bank. 'Kurt moet ik even kijken?' vraagt Blaine bezorgt. Ik leg mijn hand op zijn wang, 'Nee hoeft niet. Bedankt voor dit alles.' Ik leun naar voren en geef hem een zoen. 'Ik doe alles om jouw blij te zien.' zegt hij terug en laat me dan los om wat te drinken rond te brengen.