018 Jake Conner

Het was raar om de kleine groep mannen te zien. Allemaal gespierd en beladen met wapens voor de jacht, maar stuk voor stuk te volmaakt en te prachtig om daadwerkelijk soldaten te kunnen zijn. Niet in onze wereld in elk geval.
Ik was verbaasd maar had tegelijkertijd ook verwacht dat de man in het midden Matthew's dodelijke worp met het mes simpel had verweerd.
'Dit is geen onnozele actie Orion. Het is onnozel om deze mensen voor dood achter te laten.' kaatste Nevaeh duidelijk geirriteerd terug. 'En heb het fatsoen om jezelf voor te stellen.'
Orion lachte een schamper lachje en richtte zijn blik neerbuigend op ons vermoeide, zwakke groepje mensen. Zijn ogen bleven hangen bij Matthew en mij.
'Mijn naam is Orion ........, ik ben Nevaeh's broer en tevens de prins van de kinderen van het bos.'
Mijn wenkbrauwen schoten omhoog en een raar gevoel overspoelde me. Ik wist niet dat om het feit dat Nevaeh van adel was er iets veranderde. De druk die op mijn schouders lag werd zwaarder.
Matthew draaide zich om naar Nevaeh en zijn mondhoek kroop langzaam omhoog. 'Een prinses dus?'
Nevaeh glimlachte klein maar had een geamuseerde twinkel in haar ogen. Vervolgens richtte ze zich weer tot haar broer.
'We moeten deze mensen beschermen en wij weten allebei dat vader diep van binnen ook zo denkt. Hij zal me gelijk geven, Orion. Dus loop me niet in de weg alsjeblieft.'
Orion's kaak verstrakte en met een woedende blik draaide hij zich om.
Een grote, brede blonde jongen glimlachte iets wat aarzelend naar me voordat ook hij zich omdraaide en achter Orion aanliep. De groep verdween in het schitterende bos en voor een seconde was het alsof ik alles verbeeld had.
'We moeten er voor het donker zijn. Laten we doorlopen.' mompelde Nevaeh zachtjes. Iedereen stemde toe en zwijgend verdwenen wij in de tegenovergestelde richting dan Orion.

Ik liep voorop met rechts van me Olivia en links van me Nevaeh. Matthew liep achteraan en hield de kleine Sarah in zijn armen. Haar korte beentjes waren niet gemaakt voor deze lange stukken.
Vanuit mijn ooghoeken zag ik hoe Grace haar arm rond George' middel had geslagen en hem zo ondersteunde. Op het zachte gemompel van Joshua en Matthew na was het doodstil in de groep.
Totdat Olivia haar nieuwsgierigheid blijkbaar niet langer de baas was.
'Waarom lopen wij niet dezelfde kant als Orion op?'
Nevaeh glimlachte zwak. 'Orion en zijn vrienden gaan jagen.'
Opnieuw was daar die verbazing. We waren letterlijk terecht gekomen in een wereld waar geweld de enige taal bleek te zijn.
'Jagen waarop?' vroeg ik.
Nevaeh haalde haar schouders op alsof het niet zoveel voorstelde. 'Weerwolven denk ik, misschien wat zeemeerminnen.'
Ik zag Olivia rillen en merkte dat mijn gezicht lichtelijk vertrok bij de gedachte aan de zeemeerminnen. Gelukkig kon ik me de weerwolven nog niet voorstellen.
'Waarom?' was Olivia's volgende vraag.
'De meesten doen het voor de kick, maar het vacht of een tand van een weerwolf is veel waard. Zeemeerminnen haar ook trouwens.' grinnikte Nevaeh.
'Leuk joh.' mompelde ik sarcastisch.
'Wat voor, uh..' probeerde Olivia aarzelend.
'Zeg gerust wezens hoor.' lachte Nevaeh.
Olivia glimlachte. 'Wat voor wezens bestaan er nog meer?'
'Alles waarvan jullie dachten dat het verhaaltjes waren. Elfen, vampiers, dwergen, engelen, eenhoorns, demonen, weerwolven.'