Exo 24.

Paula zucht vermoeid. “Didi, het is al goed..”
“Nee.” Zegt hij, zeker van zijn stuk. “Laat me je dan trakteren op een film, of zo. Please?”
Even wil ze accepteren, maar dan denkt ze meteen aan Femke. “I-Ik kan het niet, Didi.”
Gekwetst kijkt hij haar aan. Meent ze dit?
“Ik moet er nu in de eerste plaats zijn voor Femke. En dat gaat niet als ik.. een vriendje heb.”
“D-Dus je vindt me wel leuk?” aarzelt hij.
Paula kijkt betrapt weg. Hoe gaat ze zich uit deze situatie redden? “Eh.. Wel.. Ik.. Eh..”
“Paula, kijk me eens aan.” Zegt de krullenbol voorzichtig.
Na nog even heel diep adem gehaald te hebben kijkt ze hem recht in zijn bruine ogen.
“Je weet wat ik voel.. maar ik weet eigenlijk niet wat jij voelt..” zucht hij.
“Didi.. Ik..” ze aarzelt. “Dit is niet het juiste moment en ook niet de juiste plaats om zo’n dingen te bespreken, denk ik.”
Hij kijkt haar aan en zucht. “Ik snap het..”

Robin baant zich een weg door de bossen, onderweg naar Galaxy Park. Het nieuws dat ze gaat brengen gaan ze daar vast niet leuk vinden. Vooral Femke niet. Ookal is Robin zelf geen mens, ze kan zich perfect inbeelden hoe Femke zich moet voelen. En dat wenst ze haar niet toe. Met een dubbel gevoel loopt ze richting de koffieshop. Het is al tamelijk laat, dus de kans dat daar nog iemand is, is heel klein. Ze probeert de deur te openen, maar die is op slot. De bungalow dan maar. Als ze aan Venus aankomt klopt ze zenuwachtig op de deur. Na een paar minuutjes opent Mel de deur.
“Robin!” zegt ze, voor ze de deur helemaal opent zodat Robin naar binnen kan stappen.
“Hallo.”
Femke komt meteen de woonruimte binnen en kijkt Robin afwachtend aan. Maar aan Robins gezicht kan ze al zien dat er geen goed nieuws boven hun hoofden hangt.
“Het spijt me..” zucht Robin. “Stef komt niet terug.”
Femke zakt neer op de bank en laat haar hoofd in haar handen vallen, voor ze zacht begint te snikken. Stef komt.. niet meer terug?
“Nooit meer?” weet Mellanie dan uit te brengen.
“Voorlopig toch niet, nee..”
Mellanie bijt op haar lip.
“Weten jullie waardoor Stef zo achteruit ging..?” vraagt Robin, terwijl ze even een blik op Femke werpt, die nog steeds zit te huilen op de bank.
Mellanie schudt haar hoofd en gaat naast Femke zitten, voor ze haar arm rond haar heen slaat. “Jij, Fem?” vraagt ze lief.
Femke kijkt op en schudt haar hoofd. “Hij kwam midden juni hier toe en een paar dagen later werd hij ziek.. Ik dacht dat het gewoon een griepje of zo was, maar het werd elke dag maar erger.. en hij kon steeds minder..”
“Hmm..” Robin kijkt nadenkend voor zich uit. “We moeten weten wat er met Stef gebeurd is.”
“Hoe gaan we dat doen?” vraagt Mellanie.
Femke zucht. “Hebben jullie nog niets gevonden?”
Voorzichtig schudt Robin haar hoofd. “Niets..”
“Gaat het beter met hem?”
“Nee..”
Femke zucht.
“Maar het gaat ook niet slechter.” Zegt Robin dan.