020

Een klein uurtje later opende ik mijn ogen weer en zag dat Harry dit keer nog in een diepe slaap was. Ik maakte mij los uit de armen van Harry en stopte mijn voeten in mijn slippers om zacht de slaapkamer te verlaten. Ik liep de woonkamer in waar ik mij comfortabel op de bank plaatste met mijn laptop op mijn schoot, maar op dat moment klopte er ook iemand op de hoteldeur. Alle jongens lagen nog in diepe slaap, dus ik stond op om zacht naar de deur te wandelen die ik van het slot afhaalde. Zacht trok ik de deur open waar ik een medewerker van het hotel zag staan. ‘Miss?’ vroeg hij en ik knikte. ‘Dit pakketje is vanmorgen voor u bezorgd’ hij overhandigde mij een klein pakketje. Ik bedankte hem vriendelijk en keek verbaasd naar het kartonnen doosje wat ik in mijn handen had. Ik plaatste mij weer op de bank en schudde met het kleine doosje naast mijn oor. Toen ik ook mijn naam erop zag staan scheurde ik het lint en plakband er maar vanaf. Mijn mond viel van verbazing open en de tranen woelde weer op in mijn ogen. Het was een zelf gemaakt armbandje van mijn zusje, gemaakt van touw en kleine zilveren bedeltjes. Dit maakte mijn vertrek uit mijn vertrouwde omgeving des te moeilijker. Een klein papiertje had ze erbij gestopt waar mijn naam op stond geschreven. Ik hield het armbandje een stukje omhoog en bracht het gelijk om mijn pols. Deze zou ik de komende tijd niet meer afdoen..

Ik wilde Nathan zoveel mogelijk vergeten en wilde de laatste dag hier in Los Angeles maar zoveel mogelijk genieten. We zaten met z’n zessen aan de ontbijttafel en keek de tafel rond. ‘Wat gaan jullie doen vandaag?’ vroeg ik en nam een lepel uit mijn yoghurt. ‘We hebben een interview voor de tv’ zei Zayn en ik zuchtte. ‘Ik zal jullie er wel weer mooi uit laten zien’ bevestigde ik de vragende blik van Zayn. ‘Jij moet er ook leuk uitzien’ zei Niall met een knipoog en keek met een vragende blik naar de blonde jongen. ‘Waarom? Niemand die mij kent?’ vroeg ik en hoorde de rest aan de tafel zacht lachen. ‘Omdat jij ook wordt geïnterviewd’ zei Louis met een knipoog en mijn mond viel open. ‘Waarom? Waarom moet ik ook op de tv?’ vroeg ik al meteen in de stress en kreeg een gerustellende blik van Liam toe geschonken. ‘Je bent familie Liv. Je bent onze schrijfster en nu ook al stylist’ zei Liam lachend en ik sloeg mijn ogen neer terwijl ik mijn hoofd schudde. ‘Wie wil er nou wat van mij weten? Ik heb niks te vertellen of alleen hoe het is om met vijf knettergekke jongens samen te wonen’ zei ik lachend en kreeg een zacht duwtje van Harry tegen mijn schouder aan. ‘Hooguit willen er drie wat van mij weten’ zei ik simpel. ‘Welke dan?’ vroeg Zayn vragend. ‘Mijn moeder, vader en mijn beste vriendin’ Louis kwam niet meer bij van het lachen en ik kreeg een grijns op mijn gezicht. ‘Dat zijn wel de allerbelangrijkste drie’ zei Louis lachend. ‘Liv, ga je eerst douchen en aankleden en dan zien we het daarna wel’ zei Liam gerustellend en ik knikte. Daarna zien we wel..

Ik stond op om mijn douchespullen te pakken en naar de badkamer te lopen, terwijl ik nog even snel op mijn iPhone keek of ik een bericht had gekregen.

Nathan : Jammer West, ik zie je de komende weken niet meer. Maar ik hou je in de gaten wanneer we weer in hetzelfde land zijn, zo kunnen we onze momenten snel overdoen..

Uit angst gooide ik het mobieltje snel weg op mijn bed. Ik wilde niet aan Nathan herinnerd worden, nu niet, nooit niet. Snel liep ik naar de badkamer om mijn gedachten over Nathan te doen vergeten om onder een heerlijke warme douche te stappen.

Ik was mijn haar aan het drogen toen één ding mij gelijk opviel. De blauwe plekken op mijn armen, de striemen op mijn buik en de beurse plekken. Ik kon Nathan niet vergeten, deze dingen herinnerde mij er steeds weer aan. Er werd op de deur geklopt en sloeg een handdoek om mijn lijf heen. ‘Wie is het?’ vroeg ik zacht. ‘Ik ben het’ hoorde ik de bekende stem van Liam. ‘Mag ik binnenkomen?’ vroeg hij en na een diepe zucht haalde ik het slot van de deur af. Liam keek een beetje ongemakkelijk, maar die blik veranderde al snel in een bezorgde blik die op mijn lichaam bleef brandde. Ik schrok ook, ik had mijn armen niet bedekt. Alle beurse plekken waren nu te zien, snel draaide ik mij om, om de badjas te pakken waardoor mijn handdoek viel. Ik moet best bekennen dat het erg ongemakkelijk was. ‘Li! Draai je om. Ik ben naakt’ riep ik richting Liam die nu ook de plekken op mijn buik zag. ‘Oh sorry. Dat was niet mijn bedoeling’ stotterde Liam die zich meteen omdraaide zodat ik de badjas over mijn lijf heen kon trekken. Nadat ik mij zo snel mogelijk had aangekleed had ik mij weer naar de slaapkamer begeven waar Liam ook was. Zenuwachtig kamde ik mijn haar, om te proberen alles te verbergen. Liam kwam naast mij staan en stroopte mijn shirt omhoog waar de blauwe plekken nu goed te zien waren. ‘Hoe kom je aan die blauwe plekken?’ vroeg Liam die mij doordringend aankeek in de spiegel. ‘Oh die blauwe plekken? Ik ben gewoon gevallen’ mompelde ik zo onverschillig mogelijk. ‘Liv. Eerlijk’ eiste Liam en ik keek Liam aan. ‘Liam, ik ben gewoon gevallen oké’ siste ik geïrriteerd en liep langs hem de slaapkamer uit. Ooit zal ik hem de waarheid vertellen. Ooit.