SA: will I ever be happy?

Ik heb dit al geprobeert in mijn hoofd te doen maar dan raak ik compleet de kluts kwijt. Dus heb ik op deze zomer avond maar eens besloten het op papier te zetten. Mijn levens verhaal. In het kort. Van mijn heel klein kind zijn weet ik vrij weinig meer. Maar dat is wel normaal toch? Vanaf een jaar of 8 tot een jaar of 12 heb ik een vrij saai leven gehad. Niks beleeft behalve de dagelijkse dingen. Maar toen werd ik 13. Mijn eerste vriendinnetje! Wat een lelijk ding ik kan nog steeds niet geloven dat ik op haar gevallen ben. Daarbij kwam dat ze behoorlijk oversekst was. Nu zal je denken: Tom die over iemand nog durft te zeggen dat die gene oversekst is? Ja dat doet hij echt! Ik ben niet oversekst maar dat deel komt zo. Zoenen vond ik prima enzo maar van meer hoefde ik toen toch echt niks te weten! Zij wel! Goed dat heeft dus maar twee maandjes geduurt. Toen kwam mijn suffe broertje aan kakken met een idee een bant op te zetten. Ja heel leuk Bill maar uh hoe?!, is het eerste wat ik gezegt heb. Mijn broertje is heel optimistich en ziet alles altijd al helemaal voor zich en niets of niemand die hem daar vanaf krijgt. Ik dacht: Oke als jij zo graag op je bek gaat wil ik je wel helpen als je dat nodig vind! Dus daar gingen we hoor. Meteen de eerste talenten jacht werden we binnen gesleept en we mochten hier en daar wat gaan spelen. Op een feest kwamen we Gustav en Georg tegen die ons toevallig hadden gehoord. We werden vrienden en besloten met zijn vieren verder te gaan. Het ging nog even zo door als het was tot we ontdekt werden door een man genaamt: Peter Hoffman. Hij leek in zijn doen en laten op het eerste gezicht ontzettend veel op Bill. Allemaal ideaal beelden over wat wij wel allemaal niet konden bereiken terwijl wij zoiets hadden van: Het zal wel eerst zien dan geloven. En inderdaad een jaar of twee later waren we bekend. We kregen allemaal managers en gezeur en moesten stoppen met school. Heb je mee geteld? Ik was toen dus 15. We kregen te horen dat we onze naam van de bant moesten veranderen en na een beetje heen en weer geklets zijn we op Tokio Hotel uitgekomen. We werden het leek wel met de seconden geliefder en nu zijn we bij het seks gedeelte. We kregen last van hormoontjes. Ik had er een paar gehad toen ik besloot dat ik dit wel goed vond zo. Dus ik ging door met de liefde voor een nacht zoals ze dat noemen. Tot op de dag van vandaag. En daar zit de grote knoop. Ben ik hier nou echt wel zo blij mee? Vind ik niet heel stiekem dat mijn broertje gelijk heeft. Bill is anti groupie. No way dat hij een meisje mee zou nemen die hij niet kent puur en alleen om de seks? Echt niet! En wat ik ook wel erg vind. Negen van de tien keer heb ik teveel op dus geniet ik er ook niet eens echt van. Is het meer een je zelf beheersing kwijt zijn actie als iets wat ik nou echt wil. En dat is waar ik over na ben gaan denken. En ik kan er echt niet uit komen. En de chaos in mijn hoofd is pas helemaal begonnen toen een hele goeie vriendin van mij geplayed is. Ik was razend op die gast en Bill op mij. Tom lul gewoon niet je doet precies het zelfde sukkel!, heeft ie me recht in mijn gezicht geschreeuwd. Ik weet dat hij gelijk heeft. Toen ik haar zo intens verdrietig heb gezien is bij mij de knop weer een tikkie om gegaan. Maar nog steeds niet genoeg. Ik denk gewoon dat ik teveel ben vast geroest in dit leventje. Dat ik gewoon niet het geduld heb om te wachten tot ik een relatie heb. Dus als je mij ziet en je denkt dat alles voor mij koek en ei is. Dan wil ik je nu wakker schudden. Ik heb ook een leven oke ik ben ook mens. Dat is dus helemaal niet zo ook ik kom dingen tegen waar ik echt niet blij mee ben. En waar ik op dit moment niet echt vrolijk van word ben ik zelf. En hoe ik dat moet op lossen? Vertel het me maar ik heb geen idee! En kom alsjeblieft met een antwoord waar ik wat aan heb. Daar maakt: Stoppen! Geen onderdeel van uit! Zo ver was ik zelf ook. Maar nu nog hoe?

Xox. n.n