4.1

Sylvene Katherina Falleth

Een zucht verliet mijn mond. Ik kon niet ophouden met mijn hoofd over Daniëlle en Kenneth. Het is nu al dik een week aan, maar in mijn hoofd klopt het niet. Mijn ogen tuurde over het uitzicht, het is heerlijk om een balkon te hebben. Ik kon gewoon zo opgaan in de omgeving, we keken uit over een klein stukje van de zee. Een stuk van de boulevard lag er voor. En langzaam ging het over in hoge gebouwen, tot snel al wolkenkrabbers. Het is eigenlijk een rare hoek maar zó heerlijk. Ik nam een klein slokte van mijn thee en sloot mijn ogen genietend. Het verkeer raasde beneden me. Hier en daar gelach, getoeter, geschreeuw alles. Alles in een stad van mijn dromen, een stad waar ik mijn dromen wil waar maken. Net als elk ander hier. De één houd het vol en de ander heeft binnen een jaar zijn spullen weer gepakt zonder enig succes.

Ruw werd ik verstoord door een luide giechel. Fijn de tortelduifjes zijn ook weer wakker. Ik vertrouw die blik van die gast niet. Het irriteert me gewoon mateloos dat mijn enige beste vriendin me niet vertrouwd en zegt dat ik me aanstel. Ik moet me maar eens aanpassen aan de leefwijze van de “grote stad” is wat ze had gezegd. Het was nog net niet uitgelopen tot een schreeuwende ruzie. Maar het lag er dicht tegen aan, te dicht naar mijn zin. Het gegiechel werd ook niet minder, dit was dan mijn zorgeloze uurtje. Ik schoof mijn stoel weer wat naar achteren en liep door de schuifdeur naar binnen. Tijd voor een goeie douch. ‘Goeie morgen!’ lachte Daniëlle vrolijk. Kijk dat is wat ik nou leuk aan haar vind, ze is puur. Vind dat maar eens in deze samenleving terug, geloof me dat vind je nauwelijks. Mensen vertrouwen is niet mijn allersterkste punt, en ik weet het. Maar ik heb er mijn redenen voor. ‘Goeie morgen.’ Mompelde ik terug. Hopend dat het niet te bot klonk. Kenneth knikte naar me als zijn goede morgen en ik knikte terug.

Het heerlijke warme water omhelsde mijn lichaam. Neuriënd stond ik te bewegen onder de douch. De radio stond zacht aan. Langzaam begon ik de schuimende shampoo uit mijn lange bruine lokken te spoelen. Plots klonk er een bekende ringtone door de badkamer. Mijn ogen zochten waar het geluid vandaag kwam. Ik had hem gevonden en zette snel de radio uit en zette de douch straal wat zachter. Douchen en bellen was geen goeie combinatie alleen kon ik nu bijna geen telefoontjes meer missen in verband met mijn werk. Sinds het rode loper feest heb ik steeds meer freelance zaken aangeboden gekregen. En van die krengen verdien je goed! ‘Katherina Falleth.’ Zei ik terwijl ik me telefoon met een onhandige zwier op nam. ‘Sylvene?’ klonk er een bekende stem aan de andere kant, maar wacht hoe? ‘Ja, spreek je mee!’ zei ik lachend. Even was het stil. ‘Bill?’ ik hoorde een kleine grinnik aan de andere kant van de telefoon. ‘Uhm, Ja. Bel ik je ongelegen?’ het tikkeltje verlegenheid was weer in zijn stem te waarnemen. ‘Nee, nee hoor!’ lachte ik vlug.

Reacties ?
Sorry als hij saai is, maar ik probeer het toch een beetje realistisch te laten verlopen.
commentaar hoor ik graag!