Sebastian 21

Zachtjes aai ik de gozer die naast me lig over zijn hoofd. Ik weet dat hij een hekel heeft aan wakker gemaakt, maar ik wil hem nog spreken en zoenen voor dat hij de vrijheid te gemoed gaat. 'Sebastian.' gromt hij. 'Jaja, ik weet het. Je haat het wakker gemaakt te worden, maar ik wil nog even van je kunnen genieten.' Hunter draait zich naar me om, 'Ik voel me nu zo dubbel weet je?' Ik knik, 'Tot een week of twee geleden keek ik uit naar deze dag. En nu moet ik jou hier achter laten in deze stinkende cel, wetend dat dit misschien onze laatste echte gesprek kan zijn.' zegt hij. Ik kijk hem met tranen aan die over mijn wangen rollen. 'I 'm sorry. Ik had het beloofd hè?' Grinnikend knikt en leunt naar voren. Ik leun bij hem vandaan zodat ik hem voor de laatste keer goed in me zelf op kan nemen. Lachend legt hij zijn twee ijskoude handen op me wangen. 'I love you so much.' fluister ik mezelf af vragend sinds wanneer ik zo 'n romanticus was. 'I know that silly, net zoals you know that I love you.' Ik leg mijn handen op de zijne en leun naar voren. Ik zoen hem en leg mijn handen op zijn zij. 'Ik weet niet of ik nog zonder dit kan.' zegt hij en streelt zachtjes langs mijn wang. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en luister naar zijn mooie hartslag die wat sneller begon te slaan. Hunter legt zijn hand onder mijn shirt, en begint me zachtjes in me nek te zoenen. Ik draai me om en begin hem terug te zoenen. Terwijl mijn handen over zijn borst glijden, 'Zullen we het nog één keer...' vraagt hij. Ik kijk hem aan, en zucht. 'Ze komen je zo halen.' weer begin ik hem te zoenen. 'Ik ga ervoor zorgen dat ik zo snel mogelijk weer bij je kan zijn.' fluister ik in zijn oor. 'Hoe?' zegt hij terug. 'Ik heb werkelijk nog geen idee, eerst wil ik met Blaine gaan praten in de hoop dat hij de aangifte terug trekt.' antwoord ik.

Op dat moment gaat de deur achter ons open, Geschrokken spring ik een meter in de lucht, Hunter begint te lachen en legt zijn armen op mijn schouder en kijkt naar Jeff. 'Ik ben verrast, ik bedoel ik heb niks in de gaten gehad, het is tijd Hunter.' Hij draait zich om. Ik kijk even naar Hunter. Hij knikt, 'Jeff, ik wil iets vragen.' verbaasd kijkt Jeff me aan, 'Ehm vraag maar denk ik.' 'Is het mogelijk dat ik een gesprek krijg met Blaine, nu je dit weet?' vraag ik en voel mijn wangen gloeien. 'Eh dat zal nog even duren want Kurt ligt in het ziekenhuis.' zegt hij met duidelijke tegenzin. 'Wat?' roep ik misschien iets te hard. 'Kurt is aangevallen, toen Klaine een strandwandeling aan het maken was.' Ik kan hem horen slikken, 'Hunter neem nog maar even afscheid, Jullie krijgen vier minuten.' Ik draai me naar Hunter om, We vallen voor de laatste keer bij elkaar in de armen. Hij zucht. 'Ik ga je zo missen.' voor we het weten rollen de tranen over onze wangen. Ik leg mijn armen om zijn nek en zoen hem voor het laatst in een hele tijd. Al veel te snel gaat de deur weer open, 'Het is echt tijd Hunter, I 'm sorry.' Met tegenzin laat ik Hunter los en loop richting de deur om hem nog even te kunnen zien. Aan het einde van de gang kijkt hij nog even om, Ik zwaai en moet dan de cel weer in van de bewaker. Ik loop met tegenzin weer naar binnen.

Ik zit op mijn bed, nou ja ik heb Hunter 's bed toe geëigend. Zachtjes snuif ik zijn geur op uit het shirt wat ik van hem heb gekregen. Ik voel de tranen weer in mijn ogen op komen en stop mijn gezicht in het shirt. Ik heb het niet door dat Jeff weer in de cel staat na een week. 'Sebastian, er is iemand voor je in de bezoekersruimte.' Ik veeg mijn tranen uit me gezicht en spring naar beneden. Ergens weet ik dat het Hunter is. Vol verlangen loop ik naar de bezoekersruimte...