55~

William neemt mijn gezicht tussen zijn handen. ‘Wil je dat nooit meer doen?’ Zijn stem is een mix van bezorgdheid en boosheid. Ik sla mijn ogen neer. Ik ga niets beloven. Ik ken mezelf langer dan vandaag. ‘Hè?’ Hij tilt mijn hoofd weer wat naar boven, zodat mijn ogen de zijne ontmoeten. ‘Gaat het wel?’ Iets in zijn stem wekt gewoon tranen op. Jaja, ik ben een emotioneel wrak, laat me. Snel veegt hij met zijn duimen de tranen weg. ‘Sorry,’ verontschuldigd hij zich voor iets wat hij in zijn ogen fout heeft gedaan. Tot mijn verbazing zet mijn lichaam een stapje naar William toe. Onze voorhoofden rusten tegen elkaar terwijl zijn duimen langzaam rondjes draaien op mijn wangen. William’s ogen zijn mooi. Je kan er uren naar kijken en dan toch weer een nieuw detail ontdekken. Een nieuwe tint blauw, of juist groen. Plots lijkt de sfeer een beetje te veranderen. Mijn hart gaat sneller kloppen. Het lijkt alsof dit van vriendschappelijk naar meer dan vriendschap gaat? Meteen voel ik dat mijn wangen zo rood als appeltjes worden. Ik doe snel een stapje terug, wat een grijnzende, hoofdschuddende William oplevert. Jak, wat kan hij zelfverzekerd zijn. ‘Waar is oma?’ Vraag ik om de, voor mij gênante, stilte te verbreken. ‘In haar vertrek, jouw vertrek is naast die van haar. Vind je dat erg?’ Ik schud snel mijn hoofd en loop richting het kasteel toe. Ik stop niet als ik achter me een kuch hoor. ‘Belle, je moet de andere kant op,’ hoor ik William achter me zeggen. In zijn stem is duidelijk te horen dat zijn mondhoeken zijn oren raken. ‘Juist,’ mompel ik als ik hem voorbij loop en, dit keer wel, richting het kasteel loop.

Nadat William, nog steeds grijnzend, me mijn vertrek heeft aangewezen open ik de grote deur. Ik wist niet precies wat William met “vertrek” bedoelde, maar dit is niet wat ik had verwacht. Voor me staat een hemelbed waar wel zeven dwergen in passen. Daar naast een prachtige kast waar je zeker Narnia in kan vinden. Aan de andere kant een bank waar je zo voor honderd jaar in slaap zou kunnen vallen. En dan die spiegel, wauw, die kan je zeker vertellen of je de mooiste van het land bent. Mijn ogen rusten weer op het gigantische bed. Hier kan ik zeker wel lekker in slapen. Ik loop richting het bed om alvast een testritje te maken tot ik plots in mijn ooghoek iets roods op een stoel zie hangen. ‘No-way,’ mompel ik als ik in treinvaart richting de stoel loop. Zodra ik de vertrouwde rode stof in mijn handen heb kan mijn geluk niet meer op. ‘Maar hoe?’ Breng ik met mini-traantjes in mijn ogen uit. Nog eerder dan iemand “All magic comes with a price” kan zeggen, heb ik mijn oude-vertrouwde cape om. De muts doe ik op en vlug snuif ik nog even aan de kap. Dit is hem echt. Dit ruikt naar mij! Hoe raar dat ook klinken mag.

‘Klop, klop,’ komt er vanuit mijn deuropening. Ik draai een stukje en kijk langs de rand van mijn rode kap. Oma. ‘Hoi,’ gooi ik er vrolijk uit. ‘Mag ik binnen komen?’ Vraagt ze eerst nog netjes voordat ze, na een knikje van mij, de drempel over stapt. Ik ga zitten op de bank, nog met mijn cape aan natuurlijk. ‘Staat je goed,’ lacht oma wijzend naar mijn cape. ‘Dank u,’ zeg ik met een enorme glimlach. Ach, wat kan ik zeggen, ik hou van complimentjes. Ze gaat zitten naast me op de bank. Plots bedenk ik me wat. Na een grote ademhap sla ik mijn handen voor mijn mond. Mijn oma kijkt me met een opgetrokken wenkbrauw aan. ‘Alles goed?’ Vraagt ze bezorgd. Piepend schud ik mijn hoofd. ‘Wat is er?’ Ze gaat iets schuiner zitten en trekt de kap van mijn hoofd. ‘Ik bedenk me net iets,’ zeg ik zacht met rode wangen. Al snel ontsnapt een grinnik uit mijn mond. Wat ben ik toch een aansteller. ‘Ik weet uw voornaam niet,’ zeg ik dan heel zacht. Al snel is heel de kamer gevuld met gelach van mijn oma, aangevuld door mijn hysterische hyena lach. ‘Mijn voornaam-’ oma onderbreekt haar zin met een lachpartij. Snel herstelt ze zich weer. ‘Belle.’ Ik grinnik en kijk haar verwachtingsvol aan. ‘Ja?’ Vraag-antwoord ik haar. ‘Nee, Belle.’ Oma’s gezicht staat nogal serieus, toch antwoord ik weer met een “ja?”. Ze lacht weer. ‘Ik bedoel dat mijn naam ook Belle is,’ zegt ze dan met een glimlach. ‘Huh?’ Ik draai me volledig naar haar toe door mijn benen op de bank te gooien. ‘Uw naam is Belle?’ Vraag ik dan, ook al weet ik het antwoord al. Ze knikt. ‘Dus daarom heet ik Belle?’ Vraag ik glimlachend. Weer knikt ze. ‘Awesome.’