Hoofdstuk 9

Vanuit Tessa, beste vriendin van Lotte

Lachend zat ik naast Lieke bij Duits. "Heren, laatste waarschuwing. En de dames achterin mogen ook wel wat stiller doen." We grinnikten nog wat, maar toen de deur open ging keken we nieuwsgierig op en waren we stil. De directeur stond in de deur opening en hij wenkte mevrouw Frank. Hij fluisterde wat in haar oor, de klas wat doodstil, misschien zouden we wel wat kunnen op pikken. Toen meneer klaar was knikte mevrouw Frank even en ze keken de klas rond. "Tessa." alle hoofden keerden zich tot mij. "Wil je even meelopen?" Ik stond op, dit was niet best.. Niemand hoefde ooit met de directeur mee, behalve als er leerlingen geschorst werden. Toen ik op de gang stond begon de directeur te praten. "Tessa, het klopt dat jij een van de beste vriendinnen van Lotte bent?" Ik knikte. "Ik ben haar beste vriendin, dat klopt meneer." "Het spijt me om je het te moeten mededelen, je vriendin is gister avond neergestoken.." Meer hoorde ik niet meer, dit kon niet waar zijn. Lotte.. dood? Ik had haar vrijdag voor het laatst gezien, toen ik haar ging uitzwaaien, nee dit kon niet. M'n gedachtes bleven maar draaien en na een tijdje voelde ik een hand op m'n schouder. "Gaat het wel?" Ik knikte. "Is ze..?" De directeur schudde zijn hoofd. "Ik zal het nog wel een keer vertellen." Ik knikte "Graag." En ik was blij met het nieuws dat ze nog leefde. "Ze ligt in een ziekenhuis in Nederland, het gaat niet goed met haar, haar ouders zijn al bij haar en hebben gevraagd of jij wilt komen. Voor als.. als het echt te laat is en zodat je nog afscheid kunt nemen." M'n ogen werden groot en ik begon te huilen. "Nu?" Hij knikte en ik liep huilend de klas binnen. Iedereen keek me vragend aan, ik keek om, naar de directeur, die wenkte dat ik verder moest lopen. Ik liep verder naar m'n plek en pakte m'n spullen bij elkaar.

Toen ik thuis was pakte ik spullen bij elkaar, mobiel, oplader, wat kleren want je weet maar nooit.. Snel pakte ik nog m'n portemonnee, liet een briefje achter voor papa en mama en ging naar het station toe, die gelukkig om de hoek was.
Toen ik in de trein zat pakte ik m'n mobiel erbij en belde Lotte op. Fuck, dacht ik toen de telefoon voor de eerste keer over ging. Hoe kan ik nou weer zo dom zijn om d'r mobiel te gaan bellen, ze ligt in coma.. Net toen ik weg wilde klikken werd er opgenomen. "Met Nils, een vriend van Lotte. Lotte is nu niet bereikbaar, sorry." "OMG NILS." Ik tripte even omdat ik met Nils aan het bellen was, toen besefte ik dat ik met een rede belde. "Nils, ik ben nu onderweg daarheen. Kan je zorgen dat ik bij het station word opgehaald? En geef Lotte alvast een kus van me." Ik hoorde Nils even grinniken om dat, omg Nils gedoe, toen klonk z'n stem "Ja, is goed, waar ben je nu?" Ik keek even op het bord in de trein. "Maastricht." "Oke, dan zie ik je over een uurtje." "Is goed, dankjewel." "Graag gedaan hoor, doei!" "Doeeg." Ik was ineens een stuk vrolijker omdat ik met Nils had gebeld, daarom kon ik het ook niet laten om het even op Twitter te zetten. Aaaahh, toch nog iets leuks deze dag. Even met dé @NilsKaller gebeld Het voelde niet goed om dat op twitter te zetten, nou ja, dat wel, maar ik vond dat ik ook aan Lotte moest denken. Onderweg naar Nederland, ik had ook een paar dagen later kunnen komen met een andere reden.. #StayStrong

Ik stapte de trein uit en keek om me heen, shit.. Waar moest ik heen? Ik had Nils niet verteld op welk perron hij moest zijn. Ik keek om me heen, nee echt nergens zag ik hem, een van de andere jongens of Lotte d'r ouders. Ik ging op een bankje zitten, althans, dat was ik van plan. Er kwam iemand met een capuchon op naar me toe gelopen en pakte m'n hand. "Tessa?" Ik keek op, ja, dat was Nils. Ik ging met hem mee en al snel liepen we het ziekenhuis binnen.