002

'Metro 6A vertrekt over één minuut.' Oh sweet Jesus. Zo snel als ik kan ren ik naar de metro, 300 meter van me vandaan. Heb ik geluk dat ik vroeger atletiek heb gedaan.
'Hier, Cassidy!' Klinkt een stem. Ik loop snel door de metro deuren, niet wetende wie mij roept. Als ik eenmaal opkijk, zie ik het glimlachende gezicht van Liam Payne voor me.
'Thanks, Liam.' Glimlach ik. Wow, een glimlach? Terwijl ik in een slecht humeur ben? Dit mag in de krant!
'Geen probleem. Uhm, wil je zitten? Er is nog een plaatsje vrij.'
'Aw, ga jij maar zitten, geeft niets!' Antwoord ik terug. Hij glimlacht kort en gaat zitten op het stoeltje, terwijl hij met zijn oude Nokia telefoon speelt. Liam Payne, rare jongen, maar toch interessant. Het is het slachtoffer van alles en iedereen op school, en socialiseert met weinig mensen. Hij lijkt altijd een soort van nerveus rond iedereen. Een gênante valt, terwijl ik mijn ''ik ben heel chagrijnig dus hou je mond tegen mij en mind your own business'' playlist op zet. Waarom ik zo chagrijnig ben? Tja, bedank mijn moeder maar. Ze belde gisteravond, en was niet bepaald aardig over mijn manieren en hoe ik het deed. Ik doe eerlijk gezegd niets verkeerd, ik ga naar school, naar huis, en ik maak huiswerk. Maar ja, er is altijd wel iets te zeuren bij haar en het verpest dus mooi weer mijn dag. En nachtrust.

Af en toe kijken Liam op naar elkaar in de metro, totdat we eindelijk bij onze eindhalte zijn.
'Dus je woont vlakbij mij, dan? Als je dezelfde metro neemt.' Vraag ik twijfelend.
'J-ja, ik denk het. Waar woon jij dan?'
'In de grote flat, tupper.'
'Oh, ik woon twee straten daar achter.'
'Cool,' antwoord ik langzaam. 'Zin in les vandaag?'
'Niet echt, nee.' Grinnikt hij.
'Ik ook niet, wil je skippen?' Komt er spontaan uit mijn mond.
'W-wat? Spijbelen?'
'Ja, we hebben toch maar tot 12 uur les, en ik heb geen zin in dumbasses vol met make up. Jij wel dan?'
'Uhm, nee.. Maar ik spijbel nooit. Mijn moeder zou me vermoorden!' Roept hij uit.
Ik stop met lopen, midden op het perron. 'Nee hoor, hihi. Ik bel school wel met een hoge vrouwenstem, en dan is het geregeld. Mij boeit het totaal niet, maar dan sta jij veroorloofd afwezig! Wil je?'
'E-ehm, okay.'

'Hallo, met mevrouw Payne!' Ik probeer zo hard mijn lach in te houden. 'Ik wil graag even melden dat mijn zoon Liam Payne, P-A-Y-N-E, vandaag niet op school kan komen door een doktersbezoek.'
'Liam Payne... Dankuwel, en veel succes!'
Als ik de telefoon eenmaal ophang, barst ik in lachen uit, met Liam die naast me staat te grinniken.
'Dus, wat wil je doen?' Vraag ik aan Liam. 'We kunnen naar de stad gaan!'
'Uhm, is goed.'
Ik glimlach kort naar hem, en haak mijn arm in de zijne, terwijl ik huppel naar de metro aan de overkant. Liam grinnikt, en na 30 meter lopen zijn we bij de metro voor de stad.
'Laten we eens lol maken, Payne!'