O2O

“Michael, het ziet er niet goed uit. Knijp je ogen dicht, dan zal het allemaal meevallen.”
Hij knikt en doet zijn ogen dicht. Ik doe ook mijn ogen dicht en zo blijven we dan zitten. Ik zonder broek en hij met een gat in zijn been.
“Wat doen jullie?” vraagt er dan ineens iemand en ik open mijn ogen.
De liftdeuren zijn blijkbaar open gegaan en er staat een oudere vrouw naar ons te kijken. Michael opent ook zijn ogen en ik kijk geschrokken naar mijn benen, maar tot mijn verbazing heb ik mijn broek weer aan. Michael is de eerste die weer reageert en hij trekt mij overeind.
“Niets, mevrouw. Gewoon wat aan het uittesten.”
Hij trekt mij mee de lift uit en ik hoor de vrouw achter ons nog iets mompelen over de jeugd van tegenwoordig.
“We leven nog.”

Een paar dagen zijn verstreken en eigenlijk heb ik Michael een beetje vermeden doordat ik tijd nodig had om alles te verwerken. Mijn ouders hebben ook opgemerkt dat ik wat meer afwezig leek en daardoor liever in het hotel bleef terwijl zij uitstapjes gingen doen. Zo ook nu ben ik alleen nog in het hotel en ik hoor een geklop op de deur. Moeizaam sta ik op van mijn bed en als ik de deur opendoe, staat daar Livia. Gelijk stapt ze de kamer in, zonder op toestemming te wachten of ik haar wel binnenlaat.
“Jij ook hallo,” mompel ik als ze al binnenstaat.
Ze neemt plaats op het bed van mijn zusje en kijkt me aan.
“Ik heb Michael maar beneden gelaten aangezien hij het idee had dat je hem ontliep.”
Gelijk legt ze de vinger op de zere plek, maar ik knik gewoon. Ik heb hem namelijk ook echt ontlopen zonder echt een duidelijke reden. Misschien wel omdat ik niet alles onder ogen wilde zien, misschien wel omdat ik gewoon laf ben en niet alles onder controle heb.
“Hoe was het met je moeder?” vraag ik om van het onderwerp af te dwalen.
Helaas laat Livia dat niet zomaar gebeuren.
“Er is iets dat je moet weten, maar Michael wilde je er niet mee lastigvallen. Ik daarentegen val je graag lastig. Hij heeft me verteld over wat er allemaal is gebeurd. Waar ik het over wil hebben, is de hond. Die hond heeft Michael gebeten en niet zo’n klein beetje ook. Normaal gesproken verdwijnt alles, alles wat er is gebeurd, lijkt weer niet gebeurd te zijn.”
Even laat ze een stilte vallen en ik kan al raden wat er gebeurd is.
“De wond is zichtbaar gebleven, hè?”
“Ja, dat is inderdaad zo. Alleen hij vertelde me dat hij echt een gat in zijn been had, dat is niet het geval nu. Hij heeft alleen bijtafdrukken zitten.”
Weer valt er een stilte, ik sta roerloos naar Livia te kijken en sluit dan mijn ogen om alles te realiseren.
“Laten we naar Michael gaan,” zeg ik dan en open mijn ogen weer.
Samen verlaten we zwijgend mijn kamer en gaan richting Michaels kamer. Hij zit al op ons te wachten met het kladblok dat we eerder ook al hadden gebruikt om alle dingen die we wisten op een rijtje te zetten. Zonder iets tegen hem te zeggen, neem ik plaats. Nu ik eenmaal weet dat hij me al die tijd al iets wilde vertellen, schaam ik me voor mijn ontwijkgedrag.
“Ik denk dat het weer tijd is om de dingen op een rijtje te zetten,” zegt Michael.
Hij slaat het kladblok open en gaat naar de pagina waar we de vorige keer gestopt waren.
“We kunnen er nu wel zeker van zijn dat de dertiende verdieping echt bestaat,” zeg ik en Michael schrijft het op.
“Ondanks dat ik niet ben mee geweest, geloof ik het ook als ik kijk naar Michaels been.”
Wanneer ik een blik werp op zijn been, zie ik natuurlijk niets doordat zijn broekspijp omlaag zit.
“Zou ik het mogen zien?” vraag ik aarzelend aan hem en hij knikt.
Hij rolt zijn broekspijp op en ik schrik van wat ik zie. Het zijn echt duidelijk tandafdrukken van de hond die op zijn been staan. Als ik er niet bij was geweest, had ik alsnog wel kunnen zien dat dit niet zomaar van je been stoten komt. Hij doet zijn broekspijp weer omlaag en ik kijk hem aan.
“De hond heeft je goed te grazen genomen.”
Michael haalt zijn schouders op, zijn houding richting mij is veranderd en het is mijn eigen schuld dat hij nu redelijk koeltjes doet.
“Laten we verder gaan,’ komt Livia tussen ons beiden in en we kijken haar aan, ‘zijn jullie gelijk terecht gekomen op de verdieping en wat gebeurde er precies?”
Michael en ik vertellen Livia alles duidelijk over hoe het verlopen is, welke dingen ons zijn overkomen en na een half uur is alles opgeschreven. Volgens mij hebben we nu wel de belangrijkste dingen opgeschreven.

“Dus het wordt steeds makkelijker om op de dertiende verdieping te komen voor ons,’ constateert Livia, ‘maar we maken ook nog steeds verschrikkelijke dingen mee daar.”
Ik kijk voor me uit, knik lichtjes en zucht dan.
“Wat moeten we nu? Gaan we weer de dertiende verdieping op? Zoals jij al zei, Livia, overkomen ons alleen maar slechte dingen daar.”
“Ik laat nu echt niet die dertiende verdieping zomaar schieten. Het maakt me niets uit dat ik die tandafdrukken op mijn been heb, zolang ik er maar achter kom wie of wat het doet. Is het niet raar? Een niet-bestaande verdieping die invloed op ons begint te hebben. Het lijkt wel alsof we aan de drugs zijn, zo onwerkelijk is het af en toe.”
Er valt een stilte waarin we allemaal nadenken. Wie of wat kan het zijn, wat is de dertiende verdieping? Het kan niet zo zijn dat we allemaal gek zijn geworden, want anders dan had Michael niet de tandafdrukken op zijn been, maar wat is het dan wel? Dat is waar we nog achter moeten komen.
“Moeten we nog een keer naar die verdieping toe?’ vraag ik aan beiden, ‘maar dan met z’n drieën dit keer?”
Vragend kijk ik ze aan om hen te laten beslissen, volgens mij is dit het beste wat we kunnen doen.
“Dat is inderdaad de beste optie om erachter te komen,” zegt Livia en ook Michael stemt in.
“Alleen niet vandaag, liever morgen, want dan kan ik me er tenminste op voorbereiden,” zegt Michael en dat verbaast me enigszins, hij is normaal degene die gelijk actie onderneemt.
“Is goed, dan gaan we voor nu gewoon allemaal onze eigen dingen doen,” zegt Livia en ze staat op.
Ook ik sta op en samen lopen we naar de deur.
“Oh, Livia, ga jij maar alvast,” zeg ik dan als ze de deur voor me openhoudt.
Ze knikt en doet de deur achter zichzelf dicht. Ik draai me om in de richting van Michael, loop terug naar hem en neem weer plaats. Hij lijkt verbaasd te zijn, maar weet zijn gezicht weer onder controle te krijgen en kijkt me koeltjes aan.
“Waarom blijf je nog?”
“Omdat ik mijn excuus kom aanbieden. Het spijt me, hoe ik me gedragen heb, is onbehoorlijke geweest tegenover jou. Je wilde me al die tijd vertellen over je been en ik bleef gewoon dagen op mijn kamer zonder een woord tegen je te spreken.”
Hij kijkt me aan en lijkt meer te ontdooien nu ik mijn excuus heb aangeboden.
“Doe dat nooit meer, me negeren. Ik dacht dat ik iets had misgedaan, zeker nadat het…wel goed leek te klikken op de terrorverdieping.”
Even moet ik lachen.
“Terrorverdieping, serieus?” vraag ik aan hem en ook hij begint dan te lachen.
Alles lijkt weer goed tussen ons te zitten en dat laat me toch iets beter voelen.
“Ik zie je later nog wel,” zeg ik dan tegen hem en ik verlaat zijn kamer om naar mijn eigen kamer terug te lopen.