Een onverwacht telefoontje

Pfff, je wekker ging. Snel gooide je wat water in je gezicht en kleedde je jezelf aan. Net toen je op het moment stond om naar school te gaan riep je moeder SCHAT, HEB JE AL ONTBETEN? Eh, Ja mam antwoordde je. Je pakte je fiets en stapte op. 'Lekker weertje hé?' Hoorde je iemand zeggen. Huh? Verbeeldde ik me dat? zei je. Er was niemand in je omgeving te bekennen. Je schudde je hoofd en fietste gewoon verder. Het is een gewone dag; er gebeurd hier niks vreemds sprak je jezelf toe. Het was een erg mistige dag. Je pakte je mobieltje, aangezien je gebeld werd. Huh? Wie kan dat nou weer zijn?! Dacht je bij je zelf. Hall... Net toen je je naam wou zeggen klonk er een stem: Hallo, ik weet wie je bent. Je heet Clarisse Godness, woont in Okkinawa en je zit op voetbal. Heb ik het goed? Zei de vreemde stem. Eh, ja antwoorde je. Maar wie bent u? Hahahahahaha, daar kom je later wel achter antwoordde de vreemde man. Nu was zijn stem niet alleen op de telefoon te horen. Je had het gevoel dat hij je zag staan. Je stapte maar gauw weer op je fiets, en je reed verder. de mist werd alleen maar dikker, en dikker. Je werd zenuwachtiger, en wist niet meer of je wel de goede kant op ging. Ongeveer een uurtje later was je nog steeds niet aangekomen bij je school. Je stond op een berg, met een groot 'ruimteschip'. Hoe kan dit nou weer ?! Riep je uit. Je hoorde iemand praten. Ik herken die stem. Dacht je bij jezelf. Het wast gestopt met mistten. Je was niet de enige die hier bij het ruimteschip stond. Het waren eigenlijk heel erg veel kinderen. Wat doen we hier? Vroeg een jongen met groen haar aan de man die het telefoon gesprek leidde. Hahaha, Dat is een slimme vraag, Jordan. Ik zal het jullie uitleggen. Zien jullie die poort daar? Ja antwoordden de meeste van ons. Als jullie zo door die poort lopen zullen we zien wie van jullie de sterkste zijn. Wat? Vroeg je iets te hard. Hij bleek het niet te merken, want hij vervolgde zijn verhaal. We gaan van jullie voetbalteams maken. Ieder team heeft zoals jullie wel weten één aanvoerder. Jullie luisteren naar jullie aanvoerder. Is dat begrepen?! Ja zei iedereen kortaf. Maar hoe heet ú? Vroeg een jochie met zulk rood haar dat het wel een vulkaan kon zijn. Claud, dat hoeven jullie niet te weten, als jullie mij gewoon Baas noemen is het wel goed. De baas haat een grijns op zijn gezicht die me niet beviel. Dus zo werkt het: Jullie lopen door die poort heen, zo niet dan gebeurt er iets ergs met je familie, als jullie door de poort zijn weten we precies jullie gegevens. jullie uiterlijk zal een klein beetje veranderen, en daarna krijgen jullie een soort van bijnaam. Jullie worden dan verdeeld in verschillende groepen, en dat is dan je voetbal team. Ja, zo simpel is het. Maar omdat jullie ook maar mensen zijn (hij moest nu grinniken) laten we eerst gaan eten, en kennis maken. We hebben jullie ouders trouwens verteld dat jullie op een erg lang schoolkamp zijn. We verzorgen jullie hier goed, en jullie zullen het naar jullie zin hebben. Ik betwijfelde het maar. Tijdens het eten zat iedereen alleen, niemand had ook maar zin om met iemand te praten. Jullie krijgen trouwens ook nog een allerlaatste toegangs test in de vorm van voetbal, dan worden jullie toegelaten op onze school. Dat was de laatste zin die 'de baas' had gesproken. Je wist niet meer wat je moest denken. Was je nou ontvoerd, en moest je gewoon rustig blijven?