27. Dancing.

In gedachten telde ik mee op de maat van de muziek. ‘What now.’ Van Rihanna klonk uit mijn peperdure nieuwe boxen. Uit de reflectie van de spiegel bleek dat het goed ging. Steeds beter zelfs. Natuurlijk waren er hier en daar nog wel wat verbeterpuntjes, zowel bij Marissa als bij mij, maar de choreografie was af en zelfs Rosalie had hem al goedgekeurd. Het was vrij langzame muziek waar mijn modern vanzelfsprekend goed in uitkwam, maar met behulp van Rosalie was het perfect gelukt om er hiphop aan toe te voegen. Het zag er geweldig uit. De choreografie dan… hier en daar konden mijn benen rechter. Ik moest mijn voeten strekken en mijn evenwicht was niet perfect. Marissa zag er geweldig uit. Ze kon zo snel bewegen. Zo energiek.
Ik vergat me even te concentreren en ik voelde hoe ik uit de maat viel. Ik stopte in een zithouding op de grond en keek met jaloezie naar Marissa via de spiegel. Ze liet zich door niets afleiden. Ze danste perfect in de maat. Ik hoorde de tekst ‘the more I swear I’m happy, the more that I’m feeling alone.’ Diep in mij voelde ik dat het klopte. Maar ik drukte het gevoel weg. Ik wist precies waar het over ging. Maar als ik er niet aan dacht deed het ook geen pijn. Ik keek weer naar Marissa. Ze keek geconcentreerd. Marissa was alleen geconcentreerd als ze danste, ten minste, dat was de enige keer dat ik haar zo gezien had. Normaal was ze altijd druk, grappig, jong, onserieus. Nu niet. Ze zag er geweldig uit. Ik was trots op haar. Ze kon geweldig dansen. Het eind van het lied naderde. Haar dansen werd agressiever, maar hierdoor niet minder mooi. Ze eindigde op de grond. Naast mij. Ze keek op de klok.
“Nog 1 keer helemaal en dan stoppen?” vroeg ze.
Het was 5 voor negen. Ik knikte en we stonden op.
“Weet je wat ik dacht?” vroeg Marissa aan me terwijl ik naar de versterker liep.
“Nou?”
“Wat nou als jij op spitzen gaat dansen? Ik denk dat je dat perfect zou doen.”
Ik draaide me om en trok een wenkbrauw op.
“Jij hebt zo’n mooie beweging en een super goed gevoel voor evenwicht. Ik denk dat het jou geweldig zou staan.”
Ook mijn andere wenkbrauw vloog nu omhoog van verbazing.
“Maar ik sta zo vaak te wiebelen op mijn tenen..” stamelde ik.
“Dat is me dan niet één keer opgevallen.” Antwoordde ze.
Misschien voelde het alleen maar zo.

Marissa’s pov:
Ik zag dat het haar zwaar viel. Ze voelde iedere imperfectie. Die imperfecties waar ik zelfs nog moeite voor moest doen om ze te zien. Ze was zo goed. Voor een mensenoog zelfs perfect. Ze was een snelle leerling en ze zette haar passen alsof ze van tevoren met pen kruisjes had gezet waar ze haar voeten neer zou zetten… en dat met haar ogen dicht. Zo vloeiend zo subtiel maar toch zo pakkend. Ik hoorde de muziek weer en we begonnen weer aan de dans. Ik kon haar goed bekijken via de spiegel en ik zag dat ze echt haar ogen dicht had. Haar lijnen waren zo mooi. Niet alleen haar danslijnen maar ook de lijnen van haar lichaam. Ze verzorgde haar uiterlijk prima, maar niet overdreven. ik kon het niet goed omschrijven. Haar gezicht was niet persee geweldig, maar hij verhoudingen waren perfect. Ik kon er geen draad aan vastknopen waarom ze zo onzeker was. Ik hoorde hoe het liedje eindigde en ik was blij dat ik ten eerste niet op meisjes viel en ten tweede dat ik twee dingen te gelijk kon zonder erbij na te denken. Toch wel handig, dat niet-menselijk zijn.
“Mariss, ik moet je bedanken.” Zei Verona toen de muziek helemaal gestopt was. “Ik vind dansen eigenlijk toch best wel leuk. En hoewel ik zenuwachtig ben, heb ik best wel zin in de auditie.” Ze glimlachte en ik voelde hoe ook bij mij de gllimlach omhoog kwam zetten. Ik was blij dat ze het leuk vond.
“Ik vind het ook geweldig om dit samen toe doen... zus”
Haar glimlach werd breder en ik gaf haar een knuffel.

Verona’s pov:
Ik voelde hoe tranen in mij op kwamen toen Marissa me knuffelde. Ik probeerde ze weg te knipperen. Mijn zwakheid weg te knipperen. Zo lang had ik mij zo alleen gevoeld, en hier was ze dan. Mijn zusje. Ik had er zo veel moeite voor gedaan. Ik had her. Ze was bij me. Ik was bij haar. Tranen van ontroering en geluk vielen toch langs mijn wangen.
“Ik ben zo ontzettend blij dat ik jou gevonden heb.” Fluisterde ik.
Ze duwde me iets van haar af en keek me aan. Ze veegde mijn tranen weg.
“Ik heb een grote zus.” Fluisterde ze terug.
Mijn tranen kwamen gelijk weer omhoog. Mijn zusje. Het liefste zusje dat je je maar kan wensen.

She allready has got nerves… why wouldn’t you tell her she does an audition to a musical in stead of dancing class Mariss? ~ Edward.