26. Finally alone.

Ik keek op de grote klok met kleurrijke bloemen en zag dat het al bijna zes uur was. Ik zuchtte. Alleen de familie Cullen was er nog. Verder was iedereen naar huis. Ik keek naar Carlisle en hij knikte naar me. Opeens besefte ik me dat wij vanmiddag een intake zouden hebben. Precies op dat moment kwam hij naar me toe gelopen.
“Het was een lange dag vandaag voor je. Morgen ben ik om vijf uur al klaar in het ziekenhuis. Zal ik daarna even langskomen? Dan doen we dan de intake wel. Dan kun je nu even een avondje rustig aan doen.”
Ik knikte. “Dat is goed. Dank u wel.”
“Het is nog steeds ‘jij’ hoor.”
“Sorry.” Verontschuldigde ik me. “Wilt u morgen mee eten?” vroeg ik hem.
“Nee hoor, dank je wel meis.”
Ik knikte. Marissa kwam ook bij ons staan.
“Heey lekkerding, gaan we vanavond dansen?” vroeg ze me.
Mijn ogen gleden even omhoog. De kamer was zo mooi geworden. Stiekem had ik ook wel zin om even los te gaan.
“Het hoeft niet hoor!” verdedigde ze meteen.
Ik glimlachte. “nee, lijkt me leuk.”
“Oke! Tof!” Marissa huppelde terug naar de keuken waar Rosalie en Alice druk aan het opruimen waren. Ik zag hoe ze verliefd naar Jasper keek en even voelde ik een steek van jaloezie. Ik zou nooit een vriend krijgen waar ik zo gelukkig mee zou zijn als Marissa en Jasper met elkaar waren. Maar ik was blij voor ze. Het was een mooi koppel.
“Kom guys, dan laten we Marissa even alleen in haar mooie huisje!” riep Chase.
We namen afscheid en ook de laatste gasten stroomden het huis uit.
“Acht uur?” vroeg Marissa me nog.
“Acht uur.” Bevestigde ik.
De laatste sloot de deur en ik ademde diep uit. Eerst maar eens boodschappen doen, dacht ik bij mezelf. Anders zou ik niet eens kunnen eten. De supermarkt was op loopafstand, dus ik pakte mijn tas en checkte of mijn portemonnee hierin zat. Ik pakte de huissleutel en sloot de deur achter mij.
Eenmaal in de winkel had ik besloten dat ik spaghetti ging eten. Lekker en makkelijk! Het viel me op dat er voor zo’n klein dorpje nog best veel mensen in de winkel waren. Maar misschien deed iedereen gewoon ‘s avonds boodschappen, omdat ze overdag moesten werken, of naar school moesten.
“Hey Verona!” hoorde ik toen ik net door de hekjes liep. Ik keek om me heen en zag een vrouw die ik vanmiddag nog bij mij thuis had gezien.
“Hey Verona!” groette ze me opnieuw. “Sorry dat wij zo snel weg waren vanmiddag! Ik moest nog zo veel doen thuis, en Maikel kwam eindelijk weer een keer thuis eten, dus nu ben ik daar boodschappen voor aan het doen. Maar wat heb je een mooi huisje joh! Mijn man en ik wilden daar ook bijna gaan wonen, maar Maikel wilde zijn ouders niet naast zich hebben. Wat ik op zich ook wel snap. Ik ben zo blij dat hij nu een leuk buurmeisje heeft. En jij zult ook wel blij zijn dat je nu eindelijk op jezelf kan wonen, want altijd maar bij de Cullens is natuurlijk ook niet echt super. En meiske, wat eet jij vanavond? Oh jij moet natuurlijk ook nog boodschappen doen. Wat vond je trouwens van het tafeltje? Schattig he? Jammer alleen dat de Cullens er zo’n mini TV op hebben gezet. Ze zouden toch eigenlijk wel iets beter hun best kunnen doen, vind je ook niet? Ach kind wil je anders bij ons komen eten? Anders ben je ook maar zo alleen… Maikel zal het ook wel gezellig vinden denk ik. Kennen jullie elkaar al een beetje? Anders kun je even kennis maken bij ons thuis? Jullie zijn immers buren.” Vragend keek ze me aan.
Ik moest nog even bijkomen van deze woorden stroom en keek dan ook een beetje verduft terug.
“Kindje toch, jij hebt natuurlijk ook een veel te drukke dag gehad. Ik snap best dat je even een avondje alleen wilt zijn. Maar onze deur is altijd open hoor! En die van Maikel ook, dus als je een keer wilt komen eten moet je maar even een belletje doen. Lijkt me hartstikke gezellig! Maar lievekind de winkel sluit over een half uurtje, en ik heb nog zo veel nodig! Ik ga even verder hoor. Fijne avond nog meis!” zonder op antwoord te wachten draaide ze zich om en liep ze weg met haar winkelmandje aan haar arm.
“oké..” mompelde ik in mezelf. Maikel woonde dus niet meer bij zijn ouders. Tsja, dat zou natuurlijk ook wat zijn op zijn leeftijd.. Al wist ik eigenlijk niet eens hoe oud hij was.
Ik liep de winkel rond en gooide alles in het mandje wat ik nodig dacht te hebben voor mijn lekkere spaghetti, die overigens macaroni was geworden, omdat de spaghetti op was. Ik ging de winkel weer uit en zag dat het regende. Ik zette de pas erin en schuilde onder iedere boom die ik tegen kwam. Alsnog kwam ik doorweekt thuis. Ik besloot eerst andere kleren aan te doen. Hierna opende ik de koelkast om de boodschappen in te doen. Mijn mond viel open, zoals hij dat al vaker had gedaan vandaag. De koelkast stond vol met eten en drinken en alles wat je maar kon bedenken. Ik propte mijn eten erbij en opende de andere kastjes, die allemaal gevuld waren met eten, huishoudelijke spullen, potten, pannen, van alles en nog wat.
Ik schudde met mijn hoofd. Hoe kwamen ze erop? Wel ontzettend lief. Ik keek de keuken even rond en ontdekte een schattige kleine klok. Zeven uur. Eerst het eten opzetten, dan snel douchen en eten en dan kwam Marissa alweer.

I’m glad with a neighbour like Verona. It really clicks. I’m sure we will be very good friends. ~ Maikel.