25. Mirror

Terwijl we terug naar beneden liepen begonnen de mensen gelukkig allemaal met hun eigen gesprekjes met elkaar, die overigens bijna allemaal over de make-over van het huis gingen. Eenmaal beneden gekomen bleef ik even onderaan de trap staan, zodat de mensen mij passeerden en ik achteraan liep, zodat ik minder bekijks had. Ik keek naar de grond, maar ik merkte dat er iemand naast mij stopte. Ik keek op. “Maikel” glimlachte ik.
“Hey Veroontje, hoe vind je je huisje?”
“Echt super mooi!” verzuchtte ik. De meeste mensen waren alweer doorgelopen naar de keuken, waar een koud buffet op ze stond te wachten. Het waren toch iets meer mensen dan ik gedacht had. Misschien was zelfs de hele straat er wel. Of nog meer. Misschien verbeeldde ik het me wel en was het gewoon mijn angst die dacht dat ik overspoeld werd met visite. Ik keek even op. Nee, ik verbeeldde het me niet. Er waren echt veel mensen en het leken er wel steeds meer te worden.
“Wat kijk je moeilijk?”
Ik keek weer terug naar Maikel. “Uhm… ja..” stotterde ik.
Maikel lachte. “De spiegel op de wc heb je van mij gekregen.” Vertelde hij.
Verbaasd keek ik hem aan. “hoe bedoel je?”
“Weet je nog wat Alice zei? Over die mail… Dat ze ons cadeautips had gegeven.”
“Uhm ja…”
“Nou, de cadeaus zijn overal in het huis al geplaatst. De spiegel heb je van mij gekregen. En het tafeltje waar de TV op staat van mijn ouders.”
“Echt?” vroeg ik met grote oven. “Wat lief!”
Hij lachte. “Op alles wat je gekregen hebt staat de naam van degene van wie je het gekregen hebt. Heel onduidelijk en licht geschreven, maar het staat er wel. Kom kijken!”
Verbluft liep ik achter Maikel aan. Hij liep naar de WC en wees naar de hoek rechtsboven van de spiegel. Heel lichtjes stond zijn naam erin gekerfd.
“Wauw.” Stamelde ik.
Maikel glimlachte.
“Maar… “ begon ik.
“Vind je hem niet mooi?” vroeg Maikel. Hij probeerde stoer over te komen, maar ik merkte dat hij hoopte dat ik hem wel mooi zou vinden.
“Ja, jawel, hij is super mooi.”
“Maar?” vroeg hij enigszins opgelucht.
“Waarom een spiegel? Ik bedoel. Onze dorpsgenoten hebben zo veel kunnen kiezen. Zoals kastjes, bloemetjes, beddengoed en noem maar op. Ik bedoel, ik vind het harstikke lief van je, maar een spiegel, wat heb je daar nou aan? Het is wel een hele mooie spiegel hoor daar niet van…” ik stopte met ratelen met mijn gezicht naar de grond. Ik ratelde. Ik ratelde altijd als mensen iets liefs voor me deden. En helemaal als lieve mensen iets liefs voor me deden. Ik keek weer omhoog naar de spiegel en zag dat Maikel mij aankeek. Via de weerspiegeling keek ik terug.
“Ik heb hem je gegeven zodat je iedere dag kunt zien hoe mooi je bent.” Zei hij met een vaste, zekere stem.
Ik voelde hoe ik rood aanliep. Alweer. Dus hij vind mij mooi? Tot mijn verbazing keek ik niet weg. Maar bleef ik hem aankijken. Ik zag zijn bruine haar, zijn blauwe ogen, die ook naar mij keken. Ik draaide me om, zodat ik hem nu recht in zijn gezicht aankeek. Ik voelde hoe het me te veel werd. Hoe verlegenheid mij overwon. Maar ik kon niet wegkijken. Ik kon niet wegkijken van zijn mooie gezicht. Hij knipperde even en ik kon zien hoe hij met zijn zelfverzekerdheid zijn verwardheid gemakkelijk weg kon drukken.
“Maik! Wij gaan!” hoorde ik een vrouw roepen.
Maikel schonk me een glimlach en hij kneep even in mijn schouder. “Je bent echt mooi Verona.” Hij draaide zich om en liep richting de vrouw. Zijn moeder. Ik zag dat Maikel met ze in gesprek ging maar ik kon het niet verstaan. Ik deed de wc deur dicht en liep richting de keuken. Ik pakte een worstje van de schaal en bekeek de grote mensheid in mijn huis. Mensen verwelkomde mij en deelde mee dat ik altijd aan kon kloppen. Ik glimlachte lief naar ze. Het huis begon alweer een beetje leeg te lopen, maar Maikel zag ik nergens meer. Hij zal we met zijn ouders naar huis gegaan zijn. Ik vroeg me af of hij nog met zijn ouders woonden. Maikel was mijn buurman, dat wist ik. Maar ik wist niet of zijn ouders daar ook woonden.

I stood in the kitchen and heard what Verona and Maikel thought and said. I smiled. I really hoped that Alice’ vision whas wrong and that they got together. ~ Edward.