V:On the noose

Connor rende door met sneeuw bedekte straten van de stad Boston. Hoe dichter hij bij het centrum van de stad kwam werd het drukker en was de sneeuw door alle voetstappen verdwenen. In zijn razende vaart merkte hij op dat er overal posters aan de muren hingen met zijn foto en die van Achilles. Eerst scheurde hij ze af maar het waren er TE veel. De nieuwe tempelier was vreselijk gevaarlijk en oplettend. Dacht Connor. Op elke hoek van de straten stonden een viertal wachters, maar geen van hen zag Connor door de menigte mensen die naar het centrum liepen voor een belangrijke demonstratie. Connor wilde zo snel mogelijk in het centrum komen maar dat was onmogelijk. Hij zou niet met een paard kunnen rijde door de slome menigte en hij waagde het niet om de daken op te klimmen met al deze toeschouwers en posters aan de muren, Connor had zelfs gezien dat er meer dak-wachten stonden elk met een geweer in de hand . Door het geslenterd kwam Connor pas bij zonsondergang aan op het plein in het centrum van de stad. Er stond een galg klaar en een man gaf een speech waarin hij de orde van de assassin's zwart maakte en de tempeliers als redders beschreef. De menigte juichte voor de tempeliers en riepen boe elke keer als het woord "Assassin" viel. Connor kromp in een en gooide zijn kap af om niet op te vallen. Hij werd liever uitgescholden voor indiaan of wilde dan vermoord te worden omdat hij assassin was hij was al bijna een keer opgehangen en dat vond hij genoeg. Plotseling werd de assassin die terechtgesteld stond naar voren. 'Achilles Davenport!'

Connor schrok zich een bult toen hij Achilles, die van angst trilde, de trap opgewandeld kwam en op het valluik onder de strop ging staan. De strop werd om zijn nek bevestigd en de tempelier ging verder met zijn speech. 'Dit is een van de oudste van hun soort die zich in ons land bevind. Ons land is nog maar net onafhankelijk verklaart en ze willen het al om zeep helpen...' Connor werd kwaad het waren de tempeliers geweest die tegen de onafhankelijkheid hadden gestreden, maar Connor zelf had het weten te voorkomen met de hulp van de machtige Georges Washington. Hij wilde rechtstreeks in de aanval gaan, maar hij wist dat dat een dom idee was en zag ook dat Achilles zijn hoofd schudde. Connor zou meteen doorboord worden door honderden kogels. Connor kalmeerde zich en luisterde verder, wachtend op zijn kans. '... Daarom zijn zij het probleem en moeten ze uitgeroeid worden! We beginnen met het vermoorde van hun oudste lid en waarschijnlijk hun lijder!' De man trok aan de hendel en het valluik schoot open. Nog voor het touw gestrekt was en Achilles verstikte gooide Connor zijn tomahawk en het touw spleet in tweeën. Achilles viel op de grond maar Connor kon aan het gezicht van Achilles zien dat hij ongedeerd was. 'Gelukt!' riep de tempelier. Wat? Wat is gelukt? Dacht Connor, hij had Achilles toch gered. Maar toen schoten zijn ogen naar Achilles en zijn bedrukt gezicht. Het was een val!

Connor maakte zich zo snel als hij kon uit de voeten. Hij zag hoe twee leden van de assassin orde naar Achilles wandelde om hem te helpen. Connor was gerustgesteld maar hij zelf was nog niet gered. De menigte werkte zo goed mogelijk tegen hem en hij besloot daarom dat het beter was toch de daken op te gaan.Hij wilde zich niet al te zwaar vermoeien omdat hij de stad nog moest uitkomen en daarom ging hij via een lader het dak op. De kogels vlogen rond zijn oren maar hij wist dat de wachtten hem nooit konden bijhouden de daken waren glad en zelfs hij moest soms goed uitkijken waar hij zijn voeten zette. Omdat hij in de indianenstam, wat hij als zijn vorig leven beschouwde, al veel klom in de besneeuwde bomen of glibberige rotsen wist hij heel goed zijn evenwicht te houden en sprong hij met de lenigheid van een kat van dak naar dak. Connor kwam terug aan de stads poort waar hij die morgen nog had gevochten. Stukken sneeuw kleurde nog steeds rood van het bloed van de soldaten die ze hadden vermoord of verwond. Connor nam een van de paarden. Dat ze een Assassin, hij zelf dus, in het dorp hadden gezien gaf hem een voordeel alle wachten bij de stadspoort waren de straten ingerend om hem te vinden. Het was nu zo hard beginnen te sneeuwen dat Connor haast onzichtbaar was met zijn wit kostuum. Geen levende ziel zou hem de stad zien uitrijden en dat stelde hem gerust. Hij klom het het al even sneeuwwitte paard en ging er in een razende vaart vandoor.