022

Lauren Brown

'Ja, vertel maar.' Zei ik zowat smeekend. Hij moet me nu gewoon het verlossende woord geven. Hij vind me leuk, wilt iets met me, ik vind hem leuk, ik wil iets met hem. Probleem opgelost. Waarom kon hij me dit niet eerder vertellen? 'Ik..' Ja, zeg het! 'Ik ben vader.' Meteen sla ik mijn armen op zijn nek. Huh, wow, wacht. 'Je bent wat?' Vraag ik geschrokken. 'Je hoorde me wel.' Ik knik. 'Maar, hoe? Wie is de mama? Waarom heb je me dit nooit eerder verteld?' Veel vragen had ik voor Jason, heel veel vragen. 'De kerstvakantie. Ik was naar Fügen met vrienden. Weet je dat nog?' Ik knik en luister weer aandachtig verder. 'Ik was uitgegaan en ik had een Nederlands meisje mee genomen naar m'n hotelkamer. We hebben daar verder een leuke avond gehad. Maar we hebben geen condoom gebruikt en zij zat niet aan de pil. Dus, ja.' Ik schud m'n hoofd. 'Lekker slim, idioot. Dit krijg je ervan he. Met elk meisje het bed delen en dan geen condoom gebruiken.' Ik klonk boos. Maar het was gewoon jaloezie. Vroeger zag ik het altijd al voor me. Jason de vader van m'n kinderen. En mijn man. Hij duwt me van z'n schoot af. Ik kijk hem niet begrijpend aan. Hij staat op van de bank. 'Wat ga je doen?' 'Naar huis. Ik heb hier geen zin in. Ik weet dat ik fout zat, dat hoef je niet nogmaals duidelijk te maken.' 'Sorry. Ik had niet zo moeten reageren.' Ik sta ook op van de bank en loop op Jason af. Als ik voor hem sta, sla ik mijn armen rondom zijn nek. Hij legt zijn armen rustig op m'n rug. Na ongeveer een minuut laat ik hem weer los en ga weer terug zitten op de bank. Ik wenk hem dat hij ook weer moet komen zitten. Hij neemt weer plaats naast me. 'Zie je haar vaak?' Vraag ik dan. 'Nee, ik heb haar zojuist één keer gezien en dat was die nacht.' Ik knik. 'Woont ze in de buurt?' 'Noord-Holland. Boven ons dus.' 'Ga je kind opzoeken, man. Wat doe je hier nog? Je bent vader.' Hij schud z'n hoofd. 'Dat kan ik niet maken. Ik heb Kaily maar één keer gezien. Nu kan ik niet ineens aankomen en zeggen "Hoi, ik wil me kind zien" en daarna weer weggaan.' 'Het is je kind. Wil je dat je kind later zegt dat z'n vader er nooit was en niks om hem gaf?' Weer schud Jason zijn hoofd. 'Nou dan. Als je niet alleen wilt gaan, ga ik wel met je mee.' Hij kijkt me dankbaar aan. 'Nee, sweety. Dat moet ik dan echt allemaal zelf doen.' Hij plaatst zijn hand weer op m'n wang en strijkt met z'n vinger over m'n gladde huid. Ik voel het bloed naar m'n wangen stromen. Jammer genoeg worden we gestoord. De bel ging. 'Zo terug.' Ik sta op van de bank en loop door naar de voordeur. Ik doe de voordeur open en ik zie Sam, Jane, Ryan, Chaz en Justin voor de deur staan.