1. Caspar

Caspar floot naar Charlie die in de verte blafte. Domme hond, dacht hij. Maar het is wel míjn trouwe hond. Hij liep achter hem aan. Om hem heen groeide bomen en stuiken. Als hij achterom keek, kon hij nog het dorpje zien waar hij vandaan kwam. Caspar keek naar de mand die hij in zijn hand had, hij was half gevuld met noten, kruiden en besse. De andere helft moest hij nog vinden.
Caspar veegde een sliert vuil blond haar uit zijn gezicht, toen hij bukte om een kastanje op te rapen. Om hem heen rende Charlie, hij had een stok in zijn mond en jaagde achter eekhoorns aan. Caspar had een dolk aan zijn riem hangen en had ook een keer geprobeerd om eekhoorns te vangen, die beesten zijn verdomd snel! Caspar stond op en keerde zich om, terug naar huis. Naar zijn dorp, Berkeldal.
Het dorp bestond uit twee kleine winkels, zeven huizen waar gezinnen woonden, een herberg en het dorpsplein. In totaal woonden er vier-en-twintig mensen, inclusief Caspar. Af en toe, kwamen er reizigers en handelaren. Caspar vond het altijd leuk om naar de reizigers te luisteren in de herberg. Ze vertelden verhalen over Raverne, over zichzelf, de mensen in Raverne, de geschiedenis van Raverne, van alles en nog wat in ieder geval. Op dit moment verbleef een oude man in Berkeldal. Hij zei dat hij geen familie meer had en dat hij al sinds zijn veertiende rond rees. Zo'n leven zou Caspar ook wel willen, helemaal vrij. Weg van dit dorp.
Caspar hield wel van Berkeldal, maar... Alles was zo klein. Hier zou hij nooit iets bijzonders kunnen bereiken. Als hij rond zou reizen dan... Caspar bleef fantaseren over de heldendaden die hij zou bereiken, tot hij weer in Berkeldal kwam, tot hij weer terug in de werkelijkheid kwam.
Charlie blafte naar iedereen die hij langs kwam. En iedereen groette Caspar en Charlie. Caspar had er even helemaal genoeg van, al die gezelligheid in Berkeldal. Er gebeurde hier nooit wat spannends. Hij schopte tegen een steentje dat een meter verder weer neerkwam. Toen hij thuiskwam zei zijn moeder "Goedemiddag, Caspar. Heb je je mandje volgemaakt? Oh, hallo, Charlie!" Ze aaide de hond tussen zijn oren en die gromde tevreden. Caspar zette de mand op de tafel in de woonkamer en ging op een houten stoel zitten. "Wat is er Caspar?" Vroeg zijn moeder. Waarom konden moeders altijd zo snel aanvoelen, als er iets mis was? "Er is niks" mompelde Caspar. Zijn moeder ging achter me staan en wreef hem over zijn bol, net zo als ze bij Charlie deed. Alleen dit keer werkte het minder goed. "Waarom behandel je me altijd als een kind?" Vroeg Caspar geïrriteerd. "Je bent toch ook mijn kind?" Zei z'n moeder streng, maar liefdevol. Caspar draaide zich om en ineens stroomde al zijn ellende uit zijn mond. Hij vertelde haar alles over dat hij meer wilde bereiken, dan alleen een boer zijn in een klein dorp. Hij wilde meer.