Blaine 20

Huilend kijk ik naar de perfectste jongen met wie ik vorige week nog op het strand stond te zoenen. Zuchtend druk ik mijn lippen op zijn hand, de machines beginnen harder te piepen. Ik zucht en laat hem weer los en kijk hem weer aan als hij zijn hoofd beweegt. 'Kurt, kan je me horen?' Hij opent zijn ogen en zoekt de kamer rond. 'Blaine, Ik hoor je maar waar ben je?' fluistert hij. Ik leg mijn hand op zijn wang, 'Hier ben ik.' fluister ik. Kurt draait zich naar me toe en kijkt me wazig aan. 'I love...' midden in zijn vallen zijn ogen weer dicht. Ik kan het niet het laten om hem als nog een zoen te geven op de mond. Ik krijg het gevoel maar niet gewoon niet kwijt. 'Blaine, er is iemand voor je in de wachtkamer.' zegt de dokter. Ik kijk hem aan en veeg de tranen uit mijn ogen en wil naar de deur lopen, maar draai me dan om en geef Kurt nog één zoen en loop dan weer naar de deur.

Ik loop de wachtkamer en zie Jeff zitten. Die had ik al maanden niet meer gezien. 'Jeff? Wat doe jij hier?' vraag ik. 'Ik hoorde dat Kurt in het ziekenhuis lag en ik dacht dat je wel wat steun kon gebruiken.' zegt hij. Ik kijk hem aan en begin weer te snikken. Jeff slaat zijn armen om me heen en zegt: 'Ag kom hier. Hoe is het gebeurd?' vraagt hij. Ik begin nog harder te huilen. 'Ssst Blaine, het is oké we praten later wel.' Ik laat hem los en veeg de tranen uit me ogen. 'Ik moet me echt leren te beheersen. Ik ben nu al de hele week bezig, maar het is allemaal mijn fout dat Kurt hier ligt.' zeg ik en ga op een van de stoelen zitten. 'Wat bedoel je? Ik bedoel Je bent altijd zo bezorgt om hem.' zegt Jeff terwijl hij naast me komt zitten. Ik vertel hem het verhaal wat er is gebeurd op het strand. Even is er een ongemakkelijke stilte. 'Wil je er aangifte van doen?' is het eerste wat Jeff zegt.
'Ik weet het niet, Ik wil het eerst met Kurt over leggen, maar hij blijft nog maar maximaal 5 minuten wakker.' Ik zucht en kijk hem aan. 'Is het zo erg om zoveel van iemand te houden?' vraag ik hem. Jeff kijkt me aan met een blik die ik ergens van herkende, maar ik kon hem niet plaatsen. Jeff plaatst zijn hand op mijn wang, Ik druk mijn wang er dichter tegen aan zoals Kurt bij mij had gedaan. Ik mis Kurt gewoon zo verschrikkelijk, de laatste keer dat ik zijn lippen op de mijnen had geproefd en dat hij me ook echt terug zoende. Nu proef ik niet Kurt 's lippen op de mijnen, maar ik proefde nu de lippen van Jeff op de mijnen. Geschrokken zet ik een stap naar achter.

Jeff kijkt me aan, en begint zich te verontschuldigen. 'Jeff. Jeff. Het geeft niet, het blijft tussen ons. En het was niet alleen jou schuld, ik had je hand op mijn wang niet zo moeten beantwoorden.' Hij kijkt me aan en dit keer heeft hij tranen in zijn ogen. 'Blaine, je kan me vertrouwen. Dat weet je, Ik wil dat je weet dat mij net zo kan vertrouwen als ik jou.' zegt hij. 'Jeff, vertrouwen is een onderdeel van je baan. Over baan gesproken is je pauze niet voorbij?' zeg ik lachend. 'Ik bedoelde dat je me ook kan vertrouwen met dingen waar de politie buiten staat.' zegt hij. 'Twee maanden geleden zat ik nog vast aan Sebastian en nu heb ik de liefste boyfriend en heb ik een hoop nieuwe vrienden. Goede vrienden, En nu heb ik ook nog een politieagent voor me staan, die me zo juist heeft gezoend en nu mijn nieuwe beste vriend is.' Ik leg mijn armen even twijfelend om zijn nek. 'Je had gelijk. Ik ben al weer te laat.' zegt hij terwijl hij me los laat en richting de deur. 'Ehm, Jeff. Kom je vanavond na je dienst weer. dat.....lijkt me fijn. Ik heb een hekel aan alleen te zijn in een ziekenhuis, en ik heb Samcedes naar huis gestuurd. Want die hadden nog wat goed te maken met elkaar.' Jeff denkt even na en knikt dan toestemmend. Niet veel later is hij de wachtkamer uit. Ik draai me om en loop weer terug naar Kurt.

'Kurt! Hoe lang ben je al wakker?' vraag ik als ik de kamer in kom en Kurt recht op in het bed ziet zitten. 'Net vijf minuten, De dokter zei dat Jeff er was, dus heb ik je niet laten halen.' zegt hij met een pruil lipje. Ik kijk hem lachend aan en geef hem een kusje. 'Zo te zien is er iemand op weg om hier eindelijk weg te gaan.' zeg ik. Kurt gaat weer liggen. 'Het spijt me Blaine, maar ik kon het echt niet aan als...' Ik leg mijn vinger op zijn lippen. 'Kurt, je weet niet hoe erg het is om je jou hier te zien liggen?' Hij kijkt mij met traan ogen aan. Ik leg mijn hand even op zijn wang, maar trek hem gouw snel terug.sluit zijn ogen voor een tijdje. 'Blaine, Ik ben moe. Wil je voor me zingen?' vraagt hij na een tijdje. 'Natuurlijk, maar wat?' vraag ik. 'Ik wil jou favoriete song horen.' zegt hij. Ik begin te lachen, 'Die ken je al Kurt.' fluister ik in zijn oor. Hij draait zich naar me om. 'Ik bedoelde voor ons eerste duet.' 'Wacht even, daar moet ik even na denken.' Ik ga op de stoel achter mijn zitten. Ik pak zijn hand en begin zachtjes te zingen, 'Never knew, I could feel like this, Like I've never seen the sky before. Want to vanish inside your kiss may change, winter to spring But I love you, until the end of time Come what may, Come what may. I will love you, until my dying day.' Ik kijk hem aan en het lijkt alsof dat hij weer in slaap is gevallen. Zachtjes leg ik mijn hoofd op de zijn borst. Niet veel later wil ik hem los laten. Als hij opeens me begint hij me over mijn hoofd te aaien. 'Geloof je nou echt dat ik in slaap zou vallen als jij daar zat te zingen.' zegt hij plagerig. Ik kijk hem aan en werp een blik op de machines naast hem. 'Ik kan het aan Blaine.' zegt hij terwijl hij mijn hand tegen zijn wang drukt. Bijna op dezelfde manier als vanmiddag, maar dit keer deins ik niet terug als ik lippen op mijn lippen voel, zelfs het tegenovergestelde er van. Ik zoen dit keer heel lekker (hoop ik) terug. De machines naast het bed slaan op hol en we hebben elkaar net los als de dokter verstrooid binnen komt rennen, maar zijn gezicht verandert al gouw als hij mij langs het bed ziet staan en Kurt ziet glunderen. 'Ik zou fijn als jullie wachten tot de machines er af zijn of waarschuw mij van te voren even.' zegt hij terwijl hij aan de andere kant van het bed komt staan. Snel maar onderzoekend kijkt hij Kurt na. Kurt en ik kijken aan en schieten alle twee in het lachen. 'Ik denk dat ik de machines er maar afhaal, dan kunnen jullie je gang gaan zonder dat ik er last van heb. Maar hij moet dan als nog uit rusten.' zegt de dokter en dat laatste was vooral op mij gericht. Ik knik beleefd en heb dan alleen nog maar aandacht voor mijn men.