Chapter 18

Ik zit naast Dave, bij Spaans. Het is zo raar, nu dat Joseph in het ziekenhuis ligt. Hij is nu al bijna een week weg. Het voelt zo leeg. 'Goed, dat was het voor vandaag,' zegt meneer Ramirez. 'Goed leren voor de toets van volgende week...maandag geloof ik. Volgende les, op donderdag, is facultatief. Dat betekent, dat je wel in het lokaal moet zijn, maar je mag gewoon huiswerk gaan maken, of rustig voor jezelf iets doen. Als je dan nog vragen hebt, dan hoor ik het wel. Tot donderdag!' De bel gaat, en we staan op. We lopen naar buiten. 'En, hoe gaat het met je?' vraagt Dave. Ik haal mijn schouders op. 'Ik maak me best zorgen om Joseph, soms. Maar op zich gaat het wel. Luister, zullen we bij jou thuis gaan gamen of zo? Ik moet even mijn gedachten ergens anders op focussen.' 'Ja, natuurlijk. Zolang je me maar niet weer bij Portal verslaat!' Ik grinnik. 'Ik kan daarover niks beloven, Dave.' 'Haley!' Oh nee, het is Bella. Ik draai me om. 'Wat is er?' vraag ik rustig. 'Ik ga vandaag met Troy uit, dus jij moet op Joshua passen.' 'Ik moet niks. Regel maar lekker iemand anders. Ik ga bij Dave gamen.' 'Ik dacht dat je me zou steunen!' 'Waarom? Jij steunt mij ook nooit. Ik wil best een keer oppassen, maar niet op het laatste moment, want dan heb ik zelf al dingen! Zoek maar lekker iemand anders. Of nog beter, blijf thuis met Troy!' Ik loop weg. Dave loopt me achterna. 'Trek je maar niets van haar aan, Haley. Je hebt het nu moeilijk genoeg, met Joseph.' De tranen stromen over mijn gezicht. Dave slaat een arm om me heen. Ik begin te huilen. 'Het is niet eerlijk! Waarom moet ik altijd voor dat mens klaar staan, als zij nooit eens iets voor mij doet? Wat maakt haar zoveel beter? Zij is degene die zwanger is geraakt, niet ik. Zij is met school gestopt! Ze heeft haar eigen leven vergald, niet ik!' 'Rustig maar, Haley. Kom, we gaan naar mijn huis toe. We gaan lekker wat HALO spelen, en we doen net alsof iedereen Bella is, en knallen iedereen neer.' Ik grinnik. 'Dat is een goed idee.'
Ik zit bij Dave op de bank, en heb een controller in mijn hand. We spelen AC Brotherhood, de multiplayer. 'Oh kut! Dave, waar ben ik?' zeg ik lachend. 'Weet ik veel,' antwoordt Dave lachend terug. De vader van Dave komt binnenlopen. 'Haley? Je vader en moeder zijn hier.' Ik kijk op, en zet hem op pauze. 'Ze staan in de keuken,' zegt zijn vader. Ik knik,en sta op. Ik loop naar de keuken toe. Daar zitten pap en Violet. Violet kijkt me vuil aan. 'Dus hier had je het zo druk mee?' merkt ze hatelijk op. Niet dit weer! Mijn bloed begint te koken. 'Je hebt geen tijd om op Joshua te passen, maar wel om bij je vrienden te gamen.' Ik weet wat ze wilt. Ze wilt dat ik me schuldig ga voelen. Dat gaat mooi niet gebeuren. 'Ik had al iets met Dave afgesproken. Zij kwam op het laatste moment naar me toe.' 'Violet, lieverd. Joshua is niet de verantwoordelijkheid van Haley. Natuurlijk kan ze eens oppassen. Maar zij heeft zelf ook nog een leven. Ze gaat nog naar school, ze heeft vrienden, Joseph ligt in het ziekenhuis.' 'Dank je, pap. Fijn dat gelukkig nog iemand het begrijpt. Het is niet mijn kind! Bella is negen van de tien keer weg met vriendinnen, of op stap. Ik kan niet altijd oppassen. Ik heb ook dingen die ik moet doen. Wie is de moeder hier? Zij of ik? Ik hoop niet dat ik het ben. Het is niet mijn kind. Ik ben niet stom geweest.' 'Waag het niet om Bella stom te noemen. Ze is hartstikke slim en verstandig.' Op de achtergrond hoor ik Dave grinniken. 'Dave, zo kan die wel weer,' zegt zijn vader. 'Sorry...' antwoordt Dave. 'Ik blijf gewoon hier. Ik ben voor het eten weer thuis.'
We zitten aan het avondeten. De spanning is om te snijden. Bella is er niet, zoals gewoonlijk. Die voelt zich te goed om samen met ons te eten. Joshua ligt in de buggy te slapen. Ik doe net alsof er niks aan de hand is. Violet is zo pissig., dat het bijna grappig is. 'Hoe was het bij Dave?' vraagt pap. 'Gezellig. We hebben nog wat zitten gamen. Ik heb, natuurlijk, gewonnen.' Pap grinnikt. 'Dat is mijn meisje.' Mijn telefoon trilt even. Ik pak hem. Het is een berichtje van Joseph! 'Pap, het is een berichtje van Joseph. Mag ik hem even lezen?' Pap knikt. Ik begin te lezen. 'Hé Haley. Hoe gaat het met je? Ik heb helaas niet zo'n goed nieuws. Weet je nog, die knobbeltjes in mijn rug? Ze hebben ze eerst operatief verwijdert, maar ze zijn teruggekomen. Ook zijn er uitzaaiingen richting mijn lever en longen. De dokters zijn nog aan het overleggen, wat mijn opties zijn. Ik zie het niet echt...Ik weet niet wat ik moet denken, of doen. Als ik weet wat mijn opties zijn, dan laat ik je nog iets horen. Ik houd heel veel van je. Kus Joseph.' De tranen stromen over mijn gezicht. 'Wat is er, kindje?' vraagt pap. 'Het gaat niet goed met Joseph. Hij heeft uitzaaiingen richting zijn lever en longen. Hij had knobbeltjes op zijn rug, en die hebben ze verwijdert. Maar ze zijn weer teruggekomen. De dokters zijn aan het overleggen, over zijn opties. Hij laat nog iets horen, als hij weet wat zijn opties zijn.' Ik kijk naar mijn schoot. 'Kom eens hier, meisje,' zegt pap. Ik sta op, en ga op zijn schoot zitten. 'Meisje toch, wat naar voor je.' Hij wiegt me zachtjes heen en weer. 'Wat nu?' vraag ik hem. 'Luister meisje, dit ligt buiten jouw macht. Er is niet veel wat jij zelf voor hem kan doen. Het enige wat je kunt doen, is een lieve vriendin zijn,en voor hem klaarstaan. Laat hem weten dat hij niet alleen is. Dat zal voor hem al veel stress wegnemen. En voor jou ook. Ik stel voor dat je morgen naar hem toe gaat. Hij zal blij zijn om je weer te zien.'