Chapter 9

Pas bij een gebouw net buiten het centrum van London hielden we stand en het liefst sprong ik direct uit de auto, dat zou dit keer alleen geen goed idee zijn. We stonden namelijk stil omdat we eerst het hek moesten openen waar de door moesten rijden. Een grote massieve hek welteverstaan en ik was blij dat er geen fans waren om het me moeilijk te maken. Met een rustige tred rijden we het plein op, waar hij zijn auto in een parkeerplaats onder het gebouw parkeert. Voor een moment keek ik even om me heen naar de auto's die er stonden en waarvan sommigen er me bekend van voorkwamen.
'These are not all your cars.'
'Is that a question or a conclusion?'
'Conclusion, because Destiny almost forced me to look at every image taken from one of you, so I know that car is Louis's and that one is Niall's car.'
'Yup, you are up to date.'
'So,... does that means they are here? In this building? At this moment?'
'Maybe, I haven't checked with them. I think Zayn is at Perrie's and Niall, Liam and Louis went to a football something, but I have no idea till what time.'
Zachtjes knikte ik en volgde hem naar de trap toe. 'So much money and not even an elevator.'
'That much money won't buy you a fit and healthy body.'
'But it will buy me some air and the ability to breathe.'
Snel ren ik achter Harry aan en spring op zijn rug op het korte overloopje. Vervolgens klem ik me helemaal aan hem vast, zodat hij mij met geen mogelijkheid van zich af kon schudden.
'Wow, you are really lazy, what if we end up in bed, you will be exhausted before we even have started.'
'Relax, I will have tons of energy íf that ever happens.'
'So whén it happens you will have loads of energy?' Net voor ik antwoord kon geven dat het helemaal niet zo zeker was begon hij weer verder. 'Here we are, and as you're not planning to let me go, could you please get my key out of my pocket?'
Ik laat me wat zakken en grijp de sleutels én zijn telefoon uit zijn jaszak, die ik, zonder dat hij het ziet, in mijn broekzak schuif. 'Here are your keys.'

Op het moment dat hij de deur opent gluur ik over Harry's schouders zijn huis in. 'You live in a mansion!'
'Well, I don't really want to call it a mansion, but thanks you like it.' Ik liep langs hem heen en met grote ogen keek ik om me heen. Dit huis was totaal niet mijn smaak. Ik miste de warmte die ik thuis wel altijd heb gehad. Dit was geen huis zoals een huis hoort te zijn, dit is meer een plek waar je kunt slapen, een hotel. 'I never mentioned I liked it. I'm sorry to break it to you, but it feels more like a hotel than a home. I miss the cosey part in this house, but I must admit. I love the view and your balcony.'
Voor heel even zag ik een flits van verdriet in zijn ogen voorbij schieten en er zijn dan twee dingen die je kunt doen. Een is doen alsof je niks gezien hebt en twee is iets doen met wat je gezien hebt. Helaas ben ik nooit goed geweest in doen alsof, dus optie een ging voor mij al niet door. Met een klein huppeltje kwam ik tot stilstand recht voor Harry. Geen tijd voor schaamte, geen tijd voor terughoudendheid, enkel het hier en nu. Ik keek hem aan en liet mijn blik langs zijn gezicht gaan. De kuiltjes in zijn wangen, een warrige lok die over zijn voorhoofd was gevallen en die hij nu tevergeefs terug probeerde te duwen. Een kleine lach verscheen op mijn gezicht en ik tilde mijn hand op om die losgesprongen krul terug te duwen waar het vandaan kwam. Het enige wat ik niet had moeten doen is in zijn ogen kijken. Zijn ogen smeekten me nog net niet voor bevestiging en een onuitgesproken vraag lag op zijn lippen. Ik boog me voorover en vlocht mijn hand in zijn haren, waarna ik mijn andere arm om zijn middel sloeg en ik dicht genoeg was om de fluisterende woorden los te laten. 'If you still don't want to stay away from me, and if you stil want to see me after today, I'll make this a home for you, together with you.'
Voor een moment voelde ik zijn grip op mij verstrakken, een moment dat hij wist dat ik het weet, een moment die hij vervolgens probeerde te maskeren.
'I have no idea what you mean.' En daar was het moment dat hij niet wilde dat ik het wist, iets wist. 'Come on pretty boy, show me your mansion.'
'Let's start with my bedroom, so you know exactly where my bed is.' Wanhopig schudde ik mijn hoofd en lachend liet ik me meesleuren door Harry.
We komen er wel. Stapje voor stapje, maar het gaat me lukken!

Nou Parijs was echt super! Helaas kan niet alles leuk blijven, want dan kom je thuis en dan schijnt de opa van de vriendin waarmee ik het weekendje weg was op sterven te liggen. Zulke dingen gebeuren en zijzelf ziet er gelukkig het betere van in, omdat ze weet dat het beter voor hem is . Hopelijk vinden jullie het hoofdstuk wat!