True love 3

Ik was zenuwachtig...Ik stapte net uit de bus. In de weerspiegeling van de met reclame volgeplakte winkeletalages controleerde ik snel of mijn haar goed lag, mijn kleren goed zaten, ... Ik was aan de late kant. Om half negen zou er een ontmoeting met een wildvreemd meisje plaatsvinden. We hadden afgesproken voor een neutraal restaurant in de binnenstad van haar woonplaats. De helf van mijn zenuwen kwamen voort uit het feit dat ik bang was dat ik haar niet zou herkennen. Ze had een uitgesproken gezicht gehad op de foto, maar eerdere ervaringen leerde ik dat de meeste vrouwen er in het echt heel anders uitzagen.
Fotoshoppen, dat konden vrouwen goed. Fotoshoppen en schoenen kopen. Zeuren konden de meeste ook wel. Iets waar ik uitgeput van kon raken. Ze leken het zelf niet door te hebben. Nee, erg positief keek ik niet meer echt naar meisjes. Is er dan geen enkele die mijn aandacht vast kon houden? Misschien deze, al wilde ik de hoop niet toegeven. Dat was helemaal niet stoer. Ik had nog al meisjes gezien de laatste jaren. Niet dat ik enig probleem had met daten. Het zorgde minimaal voor leuke verhalen tegenover mijn vrienden.
Terwijl ik naar het bewust restaurant liep voelde ik in mijn broekzak of mijn portemonnee er nog zat. Ik had dit al een meerdere keren gedaan op de bus. De vorige keer dat ik met een meisje had afgesproken was ik mijn portemonnee wel vergeten. Wat had ik mij geschaamd, maar mijn gene was als sneeuw voor de zon verdwenen toen het meisje als een viswijf had staan gillen dat ik een vieze parasiet was. Ineens voelde ik opluchting, dat ik haar diner niet had hoeven betalen, en gelukkig had zij geld genoeg bij gehad. Natuurlijk had ik haar daarna nooit meer gezien.
Onopvallend liep ik wat rond op het plein. Ik zag haar niet, was ze al weggegaan? Mijn telefoon ging. “Hallo”, nam ik onzeker op. “hé met mij, ik ben al naar binnen gegaan. Klopt het dat ik je zie lopen hier? Heb je een grijze blouse aan en een spijkerbroek?” “Ja dat ben ik, ik kom wel naar binnen”. Mijn hart maakte een sprongetje, wat had ze een vrolijke stem. Waarom hadden we eigenlijk nog niet eerder gebeld.
Op het moment dat ik naar binnen liep zag ik haar zitten, glanzend haar, stralende ogen. Wat had ze een mooi gezicht. Net als op de foto maar dan tien keer zo goed. Haar neus gaf haar gezicht een eigenwijze uitdrukking, haar ogen flonkerde toen ze mij toelachte. Ik was op slag verliefd, zonder haar te kennen. Ze had haar armen nonchalant op het tafelblad gelegd, haar handen ineen gevouwen. Zou ik ze aanraken? Ik wilde mijn hand langs haar wang halen, voelen of ze zo zacht waren als ze eruit zagen. Het liefst wilde ik haar in mijn armen nemen.
Het gesprek verliep alsof we elkaar jaren kenden, toch aftastend. De spanning was om te snijden. Ze leek mij ook wel erg leuk te vinden, zag ik het goed dat haar gedrag een weerspiegeling was van het mijne? Al zijn vooroordelen over vrouwen verdwenen als sneeuw voor de zon. Vanaf het moment dat ik haar had gezien wist ik dat mijn wilde jaren achter mij lagen.
De obers waren al voorzichtig begonnen met het schoonmaken. Uren hadden ze geprobeerd om ons zo subtiel mogelijk weg te kijken, maar ze hadden niets in de gaten gehad. En ergens vonden ze het wel prima, zoveel romantiek en spanning zagen ze niet zo vaak. Eerder waren het uitgebluste branden bij stellen die allang bij elkaar kwamen. Op het moment dat ik haar stoel naar achteren schoof en haar in haar jas hielp keek iedereen ons aan. Dat was mijn kans. Ik boog mij naar haar toe en kuste haar zacht op haar mond, en zij beantwoordde mijn kus. De eerste ober stond op van mijn werk en begon in zijn handen te klappen. “Veel geluk jullie samen, lang leve de liefde”.