018

Het was een hele opluchting toen ik de jongens binnen hoorde komen. Ik voelde mij meteen veilig. Alleen zaten mijn hele armen onder de blauwe plekken en schrammen, dus wilde ik niet naar de woonkamer. Niemand hoefde dit te zien en te weten. Alleen ging Liam net zolang door totdat hij wist wat er nou met mij gebeurd was. Ik moest het voor mij houden, hoe moeilijk ik dat ook vond. De leugen dat ik ongesteld was hielp, zoals verwacht en liet Liam mij alleen.

Eindelijk lag ik weer in mijn bed, maar waarschijnlijk kon ik toch geen oog dichtdoen. Ik had geen zin in nachtmerries en gedachten over Nathan. Ik had geen zin in pijn en vernedering, dat had ik al genoeg gehad. Het enige wat ik wilde was weg, weg van hier en pas weer terugkomen als alles goed was. Het onweerde ook nog eens, dus kroop ik doodsbang mijn bed in. Ik lag te trillen van angst, maar begon mijn vermoeidheid een grote rol te spelen en voelde mijn ogen zwaar worden waarna ik in een diepe slaap belandde.

‘Liv? Liv wakker worden. Ol!’ hoorde ik iemand tegen mijn roepen. Gelijk deed ik mijn ogen open om te kijken wie er naast mijn bed stond. Tot mijn grote opluchting zag ik dat het niet Nathan was, maar Harry die met een angstig gezicht naar me stond te kijken. ‘Wat is er?’ fluisterde ik zacht. ‘Had je een nachtmerrie?’ meteen vlogen de flitsen uit mijn nachtmerrie voorbij. Nathan die mij weer sloeg en schopte, mij weer behandelde als een levenloos iemand. Mijn angst nam mijn lichaam weer over en ik voelde de tranen weer over mijn wangen rollen. ‘Liv? Gaat het?’ vroeg Harry bezorgd en ik schudde mijn hoofd. Het ging totaal niet goed met mij, ik was Olivia niet meer. Niet meer het vrolijke meisje, maar ik was het kleine zielige muisje geworden. ‘Moet ik bij je blijven?’ vroeg Harry en een slaak van opluchting verliet mijn lichaam. Ik knikte en schoof op zodat Harry naast mij plaats kon nemen. Hij sloeg beschermend zijn armen over mij heen. ‘Wil je niet weggaan? Ik durf niet alleen te zijn’ fluisterde ik zacht. ‘Ik blijf bij je, wat er ook gebeurd. Ik zal er voor je zijn’ fluisterde Harry in mijn oor en na die zin viel ik eindelijk in slaap.