Page 17

Ik laat me naar achteren vallen. Alles wordt me teveel. Alles! Er wordt op de deur geklopt.
'Meiden we gaan ontbijten!' roept Anne van buiten. Sasha staat op, zegt goedemorgen, en gaat dan weg. Tranen komen opnieuw over mijn gezicht te rollen. Waarom moesten mijn ouders me hier nou laten? Haatten ze me? Wat kan een baby van een week oud je kwaad doen? Of was ik een ongeluk? Was het eigenlijk niet de bedoeling dat ik werd geboren? Hebben ze dan nooit gedacht dat ik dan zo ongelukkig leefde? Het maakt toch niet uit of ik leef. Niemand zit me staan. Het zal niemand schelen als ik bestond. Misschien.. Misschien is het juist beter als ik niet leef...
Aarzelend loop ik naar het balkon. Dag wereld denk ik. Ik zet mijn trillende benen over het stang van het balkon neer zodat ik op het stang zit. Ik verstrengel mijn vingers aan het stang. Het is toch wel eng hier. Ga ik eigenlijk wel dood? Het is derde verdieping. Of moet je hoger zitten? En wat nou als ik niet dood ga? Dan breek ik sowieso wat botten. Ik krijg dan wat aandacht. Natuurlijk! Dat is het! Ik wil dat!
GEWOON WAT AANDACHT!
Aandacht aan mensen zoals mij! Ik begin wat pijn aan mijn benen te krijgen. Willen ze vallen? Er zijn trouwens ook niet veel mensen hier.. Maar goed ook. Dan zie ik iemand met krullend haar voorover gebuigd lopen die vast op zijn/haar mobiel zit. Hij loopt dichterbij. Inderdaad, het is Harry. Als hij maar niet omhoog kijkt. Hij gaat precies onder me staan. Nee! Dit is niet de bedoeling! Als ik me laat vallen dan val ik op hem!! Hij mag niet dood gaan! Ik zucht. Ook dit gaat mis. Blijkbaar zucht ik te hard want Harry kijkt op dat moment om hoog. Eerst kijkt hij me verbaasd aan maar dan bezorgt. Herkent hij me? Hij roept een paar mensen, onder andere Zayn. Maar waarom doe ik dit?
1 Mijn ouders hebben me verlaten
2 Ze hebben me een rot leven gegeven
3 Het zal niet meer goed gaan tussen Harry en mij.
4 Zayn zoende me en Harry zal me niet geloven
5 Ik heb geen vrienden
6 Iedereen haat me
7 Ik heb een rot leven
Bibberend probeer ik mijn handen los te halen maar dat gaat moeilijk.
'Seher! Niet doen!' schreeuwt Harry naar boven. Ik kijk hem met tranen in mijn ogem dicht.
'Het is al te laat.' zeg ik zacht. Ik zie een paar mensen naar Harry toe rennen, en Zayn grijnzend naar mij kijken.
'Seher! Niet doen!' roept Harry wanhopig. Hij kijkt links en rechts, op zoek naar hulp. Ook de andere beginnen te roepen, maar ik heb mijn aandacht al bij mijn val in mijn gedachte. Voorzichtig ga ik op het stukje staan waar de stang aan vast zit.
Dat moment, dat ene moment dat je je alleen voelt. Dat je niemand om je heen hebt... Dat is verschrikkelijk. Dat gevoel maak ik nu mee. Die mensen die het je laten bezorgen, die mogen de wereld uit. Die moeten verbannen worden.
Die ene moment dat je dat ene feit bevestigd, dat is te erg. Je kan geen kant meer op. Je leven zal vast niet lang meer duren. Omdat je dat ene feit bevestigd hebt.
De feit dat je leven slecht is, dat het geen zin heeft, dat niemand van je houdt, die feit is verschikkelijk.
Al het geluid hoor ik niet meer. Ik denk de hele tijd aan dat ene ding:
'Vaarwel wereld.'
Ik zicht diep in en uit en zet mijn rechtervoet af van het stukje balkon. Ik adem dan nog één keer goed in en uit en laat dan mijn andere voet ook zakken...