Part 7 - Sharon Maddison.

De herdenkingsdienst kan beginnen.. Als eerste loopt opa naar voren. Hij verteld een heel verhaal over papa. Over papa's jeugd, gewoon over papa. Tijdens zijn verhaal moet ik steeds huilen. Hoeveel kan een mens huilen ? Dan loopt oma naar voren. Oma verteld over mama. Over hoe mama vroeger was, haar eerste vriendje, alles. Dan worden er een paar liedjes gespeeld en komen er nog wat vrienden van papa en mama aan het woord. Dylan en ik geven elkaar een sein en ik loop naar voren en begin te praten.
''Lieve papa en mama.
Ik hoop, dat jullie daarboven jullie rust vinden. Nogsteeds snap ik niet waarom het jullie moest treffen.
Jullie waren zulke mooie mensen. Geliefd bij iedereen. Natuurlijk, we hadden wel eens ruzie. Maar jullie waren de beste ouders die er zijn.
*Snik snik *
Nooit, nooit zullen jullie je kleinkind in handen nemen. Nooit zullen jullie bij de trouwerij van Dylan of mij aanwezig kunnen zijn.
Nooit kan ik meer naar jullie toekomen om gezellig bij te kletsen. Nee, nooit. Dat alles is ons afgenomen.
De afgelopen vakantie zijn we naar Parijs ge weest. Suzie mocht ook mee en ik weet nog hoe blij ik was. Het was de beste vakantie ooit.
Als ik ooit problemen heb of moeilijke keuzes moet maken, helpen jullie me dan ?
Vanavond wil ik afscheid nemen door voor jullie te zingen samen met Suzie.
Lieve papa en mama, jullie zijn mijn engelen. Ik hou van jullie''

Over mijn wangen lopen tranen, heel veel tranen. Ik wenk Nils en Suzie. Samen komen ze naar voren. Nils gaat op de kruk zitten en Suzie en ik pakken allebei een microfoon. Samen zingen we 'Dit pakt niemand ons meer af'' en daarmee sluiten we de herdenkingsdienst af.
We gaan op een rijtje staan en de mensen komen allemaal langs om ons te condoleren. Ook mijn klas, en beste vrienden enzo komen me allemaal condoleren. Na het condoleren ga ik naar de kisten van papa en mama. 'Papa, mama, beloven jullie mij te beschermen vanuit daarboven ? Ik ben bang, bang voor wat er komen gaat.' ik blijf nog even stil zitten, en sta dan rustig op en met een gebogen hoofd loop ik langzaam de kerk uit, naar huis. Het was me toch een avond. Een avond vol verdriet en herinneringen.