I lost him

Ik zit in de woonkamer met mijn benen tegen mijn lijf aangedrukt. De tranen stromen over mijn wangen. Ik wil er niet aan denken, maar het blijft terugkomen. Ik heb niet eens afscheid kunnen nemen. Hij was mijn alles, mijn beste vriend, degene aan wie ik alles kon vertellen en hij was mijn broer. Waarom moest hij nou kaartjes voor ons gaan halen. Als ik niet naar die stommen wedstrijd had gewild was het nooit gebeurd. Ik doe er alles voor om hem terug te krijgen. Ik zou mezelf in willen ruilen. Ik hoor een autodeur dichtgaan en ik veeg de tranen van mijn gezicht. Mijn ouders komen binnen. Niemand zegt iets. Ik sta op en sla mijn armen om mijn moeder. Ze huilt en slaat haar armen om me heen. 'Ik moet naar school.' Ik maak me los uit de knuffel en loop naar de deur. 'Je hoeft niet te gaan.' Ik probeer naar mijn vader te glimlachen. 'Jawel.' Ik pak mijn tas en mijn broers skateboard en loop naar buiten. Ik stap op het skateboard en rijd naar school. Ik zie een paar mensen raar naar me kijken maar het kan me niks schelen. Mijn broer hielt van dit skateboard. Hij nam het altijd overal mee naar toe. Hij heeft me ook geleerd hoe ik moet skaten. Als ik bij mijn school aankom loop ik naar binnen met het skateboard onder mijn arm. Dave en Jeremy komen naar me toe gelopen. ‘Hey Chris!’ Ik rol met mijn ogen om mijn bijnaam. Ze noemen me altijd Chris omdat ik alleen maar jongens als vrienden heb. ‘Hey.’ Ze geven me allebei een knuffel en we lopen naar mijn kluisje. ‘Ik had niet verwacht dat je naar school zou komen vandaag.’ Ik bijt op mijn lip. ‘Jer ik wil het er niet over hebben.’ Hij knikt begrijpend. ‘Sorry.’ Ik glimlach. ‘Kunnen we Engels niet overslaan?’ Dave lacht. ‘Chris is weer terug en nee dat kunnen we niet.’ Ik zucht. ‘Laten we dan maar gaan.’ Ze knikken en we lopen naar Engels. We gaan achterin de klas zitten. Ik zit naast Josh en achter ons zitten Jeremy en Dave. Onder de les gooien we propjes naar elkaar waardoor onze docent ons steeds boos aankijkt. ‘Oké nu is het genoeg! Chrissy ga je melden!’ Ik haal mijn schouders op en loop de klas uit. De conrector kijkt me vragend aan als ik binnenkom. ‘Ben je er weer uitgestuurd?’ Ik knik. ‘Waarom dit keer?’ Ik haal mijn schouders op. ‘Ik was aantekeningen aan het maken en ze lukte niet dus gooide ik ze weg.’ Hij lacht. ‘Ik moet je laten nakomen.’ Ik knik. ‘Ik weet het.’ Ik ben blij dat ik niet naar huis hoef. Ik wil niet bij mijn ouders zijn die me alleen maar aan mijn broer doen denken. ‘Ik kom na het achtste naar lokaal 604.’ Hij knikt. ‘De les is zo afgelopen ga maar vast naar de aula.’ Ik knik en loop weg.