016

‘Ik zie je later nog wel’ Nathan drukte nog een kus op mijn slaap en liep de gang uit. Ik gooide de hoteldeur hard achter mij dicht en zonder iemand een blik waardig te gunnen liep ik naar mijn slaapkamer om mijn douchespullen te pakken. Ik zal en moest snel gaan douchen, ik voelde me vies, kapot en verlaten. Ik had nergens meer zin in en stond te janken van verdriet. Na ruim twee uur doelloos onder de douche te hebben gestaan besloot ik naar bed te gaan, toen ik alleen Louis nog op de zachte bank zag zitten. ‘Je hebt het goed voor elkaar Ol, ik was bijna van plan om je aan Nathan te koppelen, maar zo te zien waren jullie me zelf voor’ grijnsde Louis en drukte een kus op mijn voorhoofd. ‘Slaap lekker’ fluisterde hij nog. Louis moest is weten wat er allemaal al gebeurt is..

Ik dekte mij tot aan mijn nek toe onder de dikke deken, terwijl het nog broeierig warm was buiten, het scherm van mijn iPhone lichtte op.

Unknown : Zullen we hem morgen nog is overdoen? X Nathan

Meteen was ik weer klaarwakker, hij had mijn nummer. Ik zou hem vaker tegen gaan komen en dat was helemaal niet goed.

Ik werd gebroken wakker, mijn ogen deden pijn van het vele huilen en mijn gezicht stond nog strak van de spanning. Ik keek op de klok die net zeven uur aantikte. Ik had zo’n 45 minuten geslapen, toch nog niets. In die 45 minuten dat ik sliep kreeg ik alleen maar nachtmerries. Nachtmerries over Nathan, hoe hij naar mij keek terwijl hij mij half uitkleden. Hoe zijn handen mijn lichaam verkende. Hoe hij dreigde wat hij met me zou dien en ik wist maar al te goed dat dit niet de laatste keer zou zijn. Hoeveel keren zouden er nog gaan volgen?

Als een zombie liep ik richting de badkamer. Ik voelde me een zwerver, vies en alleen gelaten zoals ik mijzelf nu zag in de spiegel. Ik wilde dat niemand mij nu zag, ik stapte de douche in en meteen ontspande mijn lichaam door het warme water. Totdat ik mijn armen zag, ze waren rood met striemen erop. Allemaal door Nathan en dan was het ook nog lente weer hier in Amerika. Ik had nog geen idee hoe ik deze plekken moest bedekken. Na een warme douche te hebben gehad stapte ik er weer uit en keek in de spiegel. Hoe kon ik Nathan zo ver laten komen? Waarom deed ik niks? Waarom was ik een watje? De tranen stroomde inmiddels alweer over mijn wangen. Ik was ook meteen een emotioneel wrak geworden. Bedankt Nathan. Bedankt.

Met tegenzin liep ik de woonkamer in waar de jongens alweer aan hun ontbijt zaten alsof er niks gebeurd was. ‘Lekker geslapen Ol?’ vroeg Louis me. ‘Louis moet je dat nog vragen? Ze ziet er beroerd uit! Ze lijkt wel gebroken te zijn’ zei Liam. ‘Gaat het wel met je Olivia?’ vroeg Liam nu bezorgd en ik knikte zachtjes. Toch zag ik aan hem dat hij niet helemaal was overtuig, maar gelukkig hield hij het hierbij. ‘Wat zijn jullie plannen voor vandaag?’ vroeg ik zacht en Niall antwoordde. ‘We hebben een interview voor de radio. Waarschijnlijk zijn we pas laat in de middag terug’ ik knikte en mijn blik gleed rond de tafel die bleef hangen bij Harry. Hij zag er niet uit, wallen tot aan zijn knieën, zijn altijd zittende haar zat warrig. Hij had mij en Nathan gezien en dat had hem gekwetst. Ik voelde me al sinds de eerste dag veilig bij Harry, wat er ook zou gebeuren hij zou er zijn. Maar dat is door één gruwelijk persoon in een paar tellen verziekt, kapot gemaakt en gebroken.

Ik staarde wat naar mijn broodje op mijn bord, zonder iets in mijn mond te nemen. Gelukkig schonken de jongens mij niet zoveel aandacht, op een paar bezorgde blikken van Liam na dan. Ondertussen pakten ze allemaal hun spullen en ze vetrokken om pas in de namiddag terug te komen. Omdat de interviews toch voor de radio waren hoefde ik niet mee. Plots was ik alleen, alleen in een veels te grote hotelkamer in een land waar ik niemand kenden. Ik voelde de tranen weer opkomen en besloot om ze dit keer maar niet te stoppen. Minutenlang huilde ik aan één stuk door. De tranen gingen maar door, net zolang totdat ik niet meer kon huilen, totdat mijn lichaam moe was van het huilen en mijn tranen opwaren. Ik kon dit niet meer, ik kon dit niet voor mij laten. Ik had iemand nodig, zou ik Liam bellen? Ik had net de moed gevonden om Liam te bellen, toen me mobiel afging. ‘Hallo?’ zei ik met een hese stem, afvragend wie ik aan de lijn had. ‘Ik ben er over vijf minuten. Doe de deur zo maar voor mij open en als ik jou was zou ik dat maar doen’ dreigde de stem van Nathan. ‘O.. Oké’ stotterde ik angstig. Er werd geklopt, wat hij zei dat vijf minuten waren was in mijn gedachte maar een paar seconden. Ik deed de deur open en daar stond Nathan dan. ‘Zo lekker geslapen?’ vroeg hij en duwde me zachtjes de kamer weer in. ‘Mooi kamertje hoor. Doe maar duur’ zei hij en nog altijd kon ik de drank ruiken. ‘Wat wil je van me?’ fluisterde ik, ik was allang blij dat ik tenminste iets uit mijn mond kreeg. ‘Wat ik van je wil?’ zei hij grijnzend. ‘Ik wil jou’ fluisterde hij nu zachtjes in mijn oor, terwijl hij met zijn hand over mijn gezicht streelde. Ik bleef stokstijf stil staan. Mijn lichaam begon te trillen en er kwamen weer tranen over mijn wangen rollen. ‘Je gaat toch niet huilen hé? Je bent net een klein kind’ zeurde Nathan aan mijn hoofd. ‘Wat moet ik nou met je? Niemand wilt hij. Iedereen haat je’ zei hij in mijn gezicht en ook al weet ik dat ik mij hier niks van moest aantrekken, het kwetste mij toch. ‘Niemand moet je straks meer, je vrienden niet, je familie niet. Zelfs Harry niet!’ zei hij kwaad tegen mij. Hij maakte zijn hand plat en sloeg mij recht in mijn gezicht en trok mijn shirt over mijn hoofd. Hij bleef mij maar knijpen en ik voelde de blauwe plekken al vanzelf opkomen. Hij begon met zijn nagels te krassen. Na een kwartier was Nathan weer weg. Maar voor hoelang?

Hij had mij een aantal keer achter elkaar geslagen. Met volle hand in mijn gezicht, armen en nek. Hij vond het leuk dat ik zoveel pijn leed, hoe mijn rode, schrammen, blauwe plekken werden en hoe ik als klein muisje in een hoekje zat. Hoe hij mij uitlachte, bespuugde en nog een aantal fikse trappen nagaf en toen eindelijk was weggegaan. Ik ging door een hel, bang dat die weer zou terugkomen. Bang dat hij mij nog veel ergere dingen zou aandoen, nog ergere dingen..