025

Jenna POV|

Ik gaf Liam een dodelijke blik wanneer hij voor de zoveelste keer weer over een boomwortel struikelde. Kon hij echt nooit opletten?
Ja, oké. Ik was een klein beetje geïrriteerd. Dat kwam vooral doordat Harry me zo nodig bij Liam moest indelen inplaats van Niall. Ik bedoel, ik had echt niks tegen Liam hoor. Het was alleen dat hij nu gezellig met Joy kon doen terwijl ik dat wilde met Niall…
En, ik kon ook niet tegen Harry zeggen dat ik met Niall de opdracht wilde doen. Dat kon teveel opvallen.
Mokkend krabde mijn hand me op mijn voorhoofd. Het is wel toevallig dat we nu weer samen in het bos liepen.
"Daar lopen we nu dan weer…"
Liam's wangen kleurden rood van de buitenlucht. "Ja. Nu ik dit keer als mezelf."
Ik grinnikte en legde mijn hand op zijn arm. "Denk je dat we het gaan overleven?"
"Hm." Liam schudde zijn hoofd. "ik heb werkelijk geen idee. Maar, ik denk dat onze fans dat niet gaan leuk vinden. De kamers van dit spel zullen ons vast geen pijn doen, joh. Hoogstens een klein beetje."
Ik knikte. "Ja. Dat is waar."
Een tijdje was het stil. Je kon vast wel raden waar ik aan dacht. Niall en Joy. Zouden ze het gezellig hebben? Natuurlijk. Iedereen heeft het gezellig met Niall.
Tjee, Jenna. Je lijkt wel obsessed with Niall Horan.
Het begon al aardig donker te worden. Dat betekende dat we al bijna een hele dag liepen. Wat is dat toch met het principe 'bos' en 'lopen.
Zonder iets te zeggen plofte ik zuchtend tegen een heuvel op. De heugel lag redelijk hoog met bovenop bomen. Een perfecte plaats om te overnachten.
"Hee. Ben je moe?" Liam draaide zich om en ging naast me zitten."
Ik haalde mijn schouders op en legde mijn hoofd op mijn knieën neer. Liam keek wat voor zich uit en keek me daarna aan. Je zag nu perfect zijn bruine ogen naar voren komen.
"Jenna.." begon hij. Ik keek hem voorzichtig aan en ik schakelde mijn gedachten uit. Oeh. Dit klonk niet goed. Wat kon ik verwachten?
Hij haalde even adem en praatte weer verder: "Ik merk dat er iets is. Gaat het wel met je? Je kan me alles vertellen hoor."
Er ontstond een brok in mijn keel. Langzamerhand begon het zachtjes te waaien. We konden nu alle kleine blaadjes horen ritselen over de modderige grond heen.
Wat moest ik zeggen? Het vertellen over Niall? Of gewoon zeggen dat alles goed is?
"Geloof me. Ik ken vrouwen heel goed wat betreft wanneer er iets is. Zoals je misschien wel weet heb ik twee zussen en ze zaten allebei in de puberteit. Elke dag was er weer wat met jongens, ouders of met school. En dan moest ik ze troosten, helpen of advies geven." Liam speelde met zijn handen en grinnikte. "Ja, twee zussen hebben is niet makkelijk."
Ik glimlachte. Hij vond het duidelijk wel leuk.
"Is er iets met Niall? Hebben jullie misschien ruzie?" Ik schrok. Hoe wist hij dat het over Niall ging? "Hoezo dat?"
Liam keek me fronsend aan. "Eh, nou… Jullie gingen veel met elkaar om en toen Joy kwam heb ik jullie niet echt meer samen gezien. Ik dacht het gewoon. Het kan ook dat ik het mis heb, hoor. Het viel me op."
Starend naar de lucht probeerde ik na te denken. Wat moest ik zeggen?!
Ik hapte naar adem en draaide mijn hoofd om totdat ik zag dat Liam naar me staarde. "Uh.." stotterde ik. "We hebben geen ruzie."
Liam klakte met zijn tong. "Het gaat dus wel over Niall." Ik knikte en keek voorzichtig naar de grond.
Even was het stil. Misschien moest ik het Liam gewoon vertellen?
Opeens hoorden we keihard gelach. Liam sprong op en spitste zijn oren. Ik bleef rustig op de heuvel zitten en keek Liam geruisloos aan.
"BOE!"
Twee mensen sprongen van de heuvel achter me af. Ik draaide me met een noodgang om en keek in de ogen van Joy en Niall.
Liam schoot een eind achteruit en knalde op de grond. "Niall?! Ben je gek geworden? What the heck doe je hier?"
Niall lachte. "Sorry. We zagen jullie hier zitten en besloten om jullie te laten schrikken."
De jongen met de bruine ogen schudde zijn hoofd. "Maar.. Jullie gingen naar het westen? Hoe hebben jullie dan wel niet gelopen?"
Joy begon ineens keihard te lachen en keek de jongens aan. "Nou, zo." zei ze. Het blonde meisje liep een stukje voorwaarts en begon weer te lachen.
Hoe konden ze nou achter ons staan? Wacht… Misschien hebben ze wel ons gesprek gehoord! Mijn gezicht trok wit en ik kreeg het benauwd. Niall mocht absoluut niks merken.
"Mogen we misschien hier bij jullie overnachten?" Niall keek me aan.
Ik voelde hoe mijn hoofd protesteerde maar hoe mijn hart overwon. "Ja, tuurlijk."


A.EM 409. - 09:00, Bulstrode Park 17 hill.

Twee mannen zaten in een auto. Een van de mannen trok zijn vest omhoog en haalde er een ijzer voorwerp onder vandaan. Hij speelde er met zijn vingers mee en legde het op zijn been neer.
De andere man glimlachte en begon te praten: "Je hebt dat nu nog niet nodig. Berg het maar goed op. " Zijn brommende stem onderbrak het geruis van de auto.
"David, het chloroform zit in de kofferbak. Zal ik het voor de zekerheid alvast halen?" De man tikte op zijn gouden tand en duwde het ijzeren voorwerp tussen zijn riem en huid onder zijn dikke jas.
De bestuurder knikte en liet de wagen stoppen. De autodeur vloog met een ruk open en al gauw stapte de man uit. Zijn oude leren schoenen slofte over de aarde van het bos heen.
Langzamerhand gleed zijn hand over de hendel van de kofferbak. Hij opende hem en keek de kofferbak in. Een bolletje touw viel van de enorme stapel spullen af. De man vloekte even en boog daarna voorover.
Uiteindelijk pakte de man het flesje en een lapje stof. Hij snoof even en wreef over zijn neus heen. "Rotspul."
De bestuurder startte de auto en lachte. Zijn partner wist precies waar hij aan dacht. Hij keek hem aan en begon toen ook pas te lachen.[/i]