015

Ik wilde weg hier. Weg van Nathan. Weg van heel deze zaal. Nathan werd steeds handtastelijker en voelde mij helemaal niet veilig in zijn buurt. Ik kon ruiken dat hij teveel op had. Nathan had amper door dat er nog meer mensen waren. Overal raakte hij mij aan en ik begon mij steeds smeriger te voelen. Hoe kon ik dit pikken? Het moest toch niet gekker worden. Ik voelde Nathan zijn adem tegen mijn nek aan waar hij even later kusjes op plantte. Wat als Harry me zo zou zien? Het was al te laat, in mijn ooghoek zag ik een Harry die gebroken en gekwetst was. Mijn hart spatte uiteen en ik rukte mijzelf los van Nathan. Ik moest weg hier. En snel.

Ik liep met snelle passen op mijn gympen naar buiten, op zoek naar een taxi. Ik moest weg hier. Ik wilde naar het hotel, naar mijn bed en er nooit meer uitkomen. Door de harde muziek van binnen, die buiten goed te horen was had ik niet gehoord dat er iemand achter mij aangekomen was. Het was Nathan en zo te zien was hij niet al te vrolijk. Snel rende ik nog harder een klein steegje in en wist meteen dat ik fout zat. Nathan kwam steeds dichter bij en kreeg een grijns op zijn gezicht. ‘Zo meisje wat dacht je? Ik ga ervan door?’ grijnsde Nathan. Ik voelde dat ik begon te trillen op mijn benen en Nathan had het hoor. ‘Je hoeft niet bang te zijn. Ik ga je niks aandoen, zolang jij lief bent’ fluisterde hij zachtjes in mijn oor. Ik kon de drank van ver ruiken. Nathan had me in zijn macht en ik kon niks doen. Zachtjes streelde hij mijn gezicht, haalde een verdwaalde blonde lok uit mijn gezicht en stopte hem achter mijn oor. ‘Vanaf het eerste moment dat ik je zag vond ik je al bloedmooi’ fluisterde hij zacht. Een rilling ging door mijn hele lijf en voelde mijn ademhaling korter worden. ‘Je bent echt heel mooi. Weet je dat?’ ging hij verder. Ik wilde weg van hier, maar wat kon ik doen? Wat kon ik doen om van deze jongen af te komen.

Hij gaf mij een klap in mijn gezicht, en die kwam hard aan. Overal betast hij me en hij bleef maar zoenen. Ik proefde de bittere smaak van wodka. Hij keek mij aan en ik voelde de tranen branden in mijn ogen. Hoever kon Nathan gaan? Heel ver dus. ‘Nathan. Stop. Alsjeblieft’ fluisterde ik zacht, terwijl de tranen over mijn wangen rolde. Maar Nathan stopte niet, hij bleef doorgaan.

‘Kom ik breng je naar je hotel’ hij pakte mijn hand vast en trok mij uit het steegje. Alles in mijn lichaam beefde, ik voelde mij vies en was verdrietig. ‘Je verteld niks over dit onderonsje toch?’ zei Nathan met een dreigende blik. Ik knikte angstig, hopende dat dit de eerste en de laatste keer zou zijn. We stopten voor mijn hotel en hij besloot om met mij mee naar binnen te gaan. Ik keek de receptioniste aan die mij net zoals vanmorgen weer vriendelijk toeknikte. We stonden in de lift en Nathan kon het weer niet laten om me nog een zoen te geven. Ik liep richting de hotelkamer en klopte op de deur. Hopende dat één van de jongens al thuis was. Wachtende op iemand drukte Nathan nog een kus op mijn lippen terwijl hij mij stevig vast hield. ‘Zo, dus jullie hebben het gezellig?’ vroeg Louis grijnzend en mijn leven was nu volledig kapot. Achter Louis stond Harry, die me verslagen aankeek. Ik kon nu wel voor een trein springen..