014 Jake Conner

Matthew schoot woedend van zijn plaats. Hij had mijn hulp niet nodig maar ik besloot wel zijn plek voor Nevaeh over te nemen. Haar tengere lichaam trilde en haar ogen schoten onrustig en angstig heen en weer.
'Hij kan je niets doen.' probeerde ik haar gerust te stellen. Ze keek naar me op, ergens achter die bange blik zag ik het brandende vuur. Ik kreeg het gevoel dat ze zich zwakker opstelde dan dat ze in werkelijkheid was, iets vertelde me dat ze veel schade aan kon richten als ze dat wou. Toch besloot ik haar toneelstukje mee te spelen.
Toen ik terug keek zag ik dat ze mijn gedachten had gevolgd, ze wist dat ik haar door had en haar mondhoek schoot heel kort omhoog.
'Weet ik.' fluisterde ze, hard genoeg voor mij om te horen. Niemand had onze kleine, bijna onzichtbare, conversatie gevolgd.
'Jake..' mompelde Olivia.
Haar blik was gericht op Matthew, wie zijn tweede, hele harde, klap uitdeelde. Ik zuchtte en greep mijn beste vriend vast in zijn nek.
'Matt, doe eens rustig joh.'
Matthew's schouders ontspanden vrijwel onmiddellijk. Hij wapperde even met zijn hand voor verlichting en stond toen heel rustig op.
'Klaar?' vroeg ik.
Hij knikte. 'Klaar.'
Tyler zat met zijn handen voor zijn gezicht op de grond. Gesmoorde kreunen verlieten met pijnlijke klanken zijn mond en iedereen stond met grote ogen toe te kijken.
'Mafkees.' mompelde ik tegen Matthew. Deze liep schouderophalend weg en vroeg aan Nevaeh of alles goed was.
Ik stak mijn hand uit naar Tyler en trok de 25 jarige man gemakkelijk omhoog. Hij was groot maar ik kon nog steeds op hem neerkijken.
'Matthew was duidelijk denk ik?' mijn stem klonk dwingend en dreigend. Zijn gezicht stond donker maar hij knikte als teken dat hij het begrepen had.
Ik klapte in mijn handen en kreeg zo alle aandacht terug.
'Mensen luister alsjeblieft even naar me.' begon ik. 'Wij zijn in Zónon en ik snap dat dit allemaal moeilijk te verwerken is maar Nevaeh is hier om ons te helpen. We moeten haar vertrouwen.'
Ik zag hoe de 32 jarige Grace naar voren stapte. Haar gezicht was hoekig met een puntige kin en een kleine neus. Haar haar was kort en bruin. Het was niet per se een mooie vrouw maar ze straalde wel een bepaalde zelfverzekerheid uit dat in haar voordeel werkte.
'Ik vind dat Jake gelijk heeft maar dat wil niet zeggen dat ik dát vertrouw.' haar gezicht nam walgende trekken aan toen ze naar Nevaeh wees.
Ik besloot er niet op in te gaan. 'Dan zul je mij moeten vertrouwen Grace.'
'En Nevaeh is een vrouw, geen dát.' bemoeide Matthew zich ermee.
'Hoe weet je dat zo zeker?' daagde Grace hem uit.
'In mijn soort ben ik van het geslacht dat de kinderen voortbrengt. Is dat vrouwelijk genoeg voor je?' snauwde Nevaeh beledigd.
Grace keek een beetje verbaasd en wist duidelijk niets te zeggen.
'Meer dan vrouwelijk genoeg voor mij.' zei Olivia. Ze glimlachte kleintjes naar Nevaeh, als teken dat ze achter haar stond. Nevaeh glimlachte oprecht terug.
'Laat het meisje haar gang gaan. Iedereen is zwak en heeft honger. Jake heeft gelijk, we hebben hulp nodig.' zei George. George zag er nog verrassend fit uit voor zijn 73 jarige leeftijd. Hij was grijs maar had een krachtig gezicht met veel rimpels langs zijn ogen en mondhoeken. Het waren net lachrimpels, alsof George vroeg niets anders had gedaan dan lachen. Misschien was dat ook wel zo.
'Mee eens.' mompelde Joshua.
Nevaeh glimlachte aarzelend. 'Goed, we hebben geen tijd te verliezen. Het is niet veilig voordat we de grens hebben bereikt. Mijn volk is niet het enige volk dat hier leeft maar we hebben geluk dat de zon al opkomt.'
'Waar zijn we nu dan?' vroeg Joshua.
'Dit is niemandsland. En ook overdag is niemandsland een speelterrein voor al het kwade hier jongen.' antwoordde Nevaeh op een beleefde, toch serieuze toon.
Ik kon de spanning in de groep bijna proeven. Iedereen was angstig en bezorgd.
'Welke kant op mevrouw de elf?' grapte Matthew. Nevaeh lachte nerveus en stapte richting het noorden. Het was immers altijd richting het noorden.
'De juiste keus is altijd het noorden is het niet?' sprak Matthew mijn gedachten hardop uit. Soms was het alsof hij in mijn hoofd kon kijken.
'Dat is niet aan mij om te beoordelen.' zei Nevaeh.