[1]

Na twee lange weken inpakken en opruimen was het zover. We gingen eindelijk verhuizen, niet dat ik er zo veel zin in had, maar het moest. Sinds dat mijn mama dood is, wilt papa niet langer meer in het oude huis blijven wonen. Papa en ik hebben er lange discussies over gehad. "Papa, we kunnen toch gewoon hier blijven?" ,zei ik met een droevig gezicht. "Nee Laura lieverd, dat gaat echt niet", antwoordde papa heel serieus. Ik barstte in tranen uit, papa kwam langs me zitten en vroeg aan me waarom ik niet wilde verhuizen. "Het is allemaal zo anders" ,zei ik al stotterend, "ik heb nu geen mama meer, we gaan weg bij al mijn vriendinnen, bij onze familie en we gaan in een vreemde stad wonen aan de andere kant van België." Papa schrok erg van wat ik allemaal zei. "Lieverd, ik wist niet dat je het er zo moeilijk mee hebt. We komen er samen uit! Op je nieuwe school ga je snel andere vriendinnen maken en misschien kom ik wel iemand anders tegen en bouwen we daar een heel nieuwe familie uit." Deze reactie had ik al helemaal niet verwacht van hem, hij is mama al vergeten, ik mis haar zo hard en hij wilt precies al een andere vriendin. Ik liep zo snel ik kon naar mijn oude kamer. Mijn bed stond er nog, ik ging erop liggen en riep zo luid ik kon: "Mama, waarom jij? Ik mis je! Kom alsjeblieft terug!" Ik weet het nog heel goed, vijf weken geleden waren we aan zee. We waren aan het denken om daar een appartement te kopen voor in de vakanties. "Poppemie van me, zou je het leuk vinden moesten we iedere vakantie naar hier komen met een paar vriendinnen van je?" vroeg mama aan mij met een 'big smile'. "Jaaaaaaa" zei ik vol enthousiasme! En nu, nu zit ik hier... Zonder mama, in een lege kamer. Maar de plannen van het appartement zijn wel doorgegaan, maar dan voorgoed. Ik begon alwaar hard te wenen en viel uiteindelijk in slaap. "Lauraaaa, Lauraaa!" Ik schrok meteen wakker. Het was al vier uur in de namiddag, we zouden normaal al onderweg moeten zijn. Papa stond langs me en keek me aan. Vervolgens zei hij met een zekere droevigheid: "Ik zag je daarstraks zo liggen slapen en wou je niet wakker maken, maar nu moeten we echt vertrekken." Ik had echt geen zin om te vertrekken, maar opeens hoorde ik bekende stemmen beneden in de gang! Het waren Anne en Lotte. Ik rende meteen naar beneden en omhelsde hun. "Meid, we gaan je heel erg hard missen", zeiden ze in koor. "Ik jullie ook" antwoordde ik al wenend. Papa toeterde en riep dat het tijd was. Ik nam afscheid van mijn vriendinnen en vertrok richting de andere kant van België.