20 ~ Owen Playfair

Jeetje, uit dat verhaal van Nils word ik niets wijzer. Waarom heeft iedereen op eens de behoefte om lekker vaag te doen? Uit het verhaal maak ik niet eens op of het nou ernstig was of niet, moet je nagaan hoe vaag het is. Gelukkig eindigd Nils zijn verhaal met ''Dus; er is niets aan de hand'' Een zucht van opluchting verlaat mijn mond pfieuw. Ik neem naast Puck plaats op de bank ''Hee Puckie'' en trek de capuchon van haar onesie over haar hoofd. ''HEY'' ze springt op van de bank en trekt mij mee, ze springt op mijn rug en dirigeert mij richting de keuken.

''Sorry, Owen, Sorry!'' fluistert ze terwijl ze tegen het aanrecht gaat zitten. ''Het is al goed, het is al goed!'' ik laat mij langs haar zakken en meteen legt ze haar hoofd tegen mij aan. Samen zitten wij zo op de grond, minutenlang, gewoon niets tegen elkaar zeggen. Mijn gedachte knaagt aan mij, ''zou ze het nog gaan vertellen'' maar ik probeer die gedachte weg te stoppen. ''Owen...?'' ''hhmm?'' ''we kunnen elkaar toch altijd alles vertellen, toch?'' ''ja, tuurlijk?'' diep van binnen hoop ik dat ze het toch gaat vertellen. ''Toch ook zonder dat de rest van de jongens het weet'' ze kijkt mij aan ''toch?'' ''hoor ik nu twijfel in haar stem?'' zegt mijn gedachte, ''Natuurlijk, dat ik hele goede vrienden ben met Rein, Daan en Nils, betekent niet dat ik de dingen die jij mij vertelt ook aan hen vertel'' ik kijk Puck aan, die haar hoofd op haar opgetrokken knie legt, ''je dacht toch niet dat ik dat deed, of wel?'' Ik zie dat ze verschiet van kleur en vlug haar hoofd weg draait. ''Uhh'' ik pak puck's kin dat ze mij wel aan moet kijken. ''Wat ben je toch ook een rare!'' en ik knuffel haar. ''Dan, moet ik je iets vertellen'' EINDELIJK, van binnen maak ik een vreugde sprongetje. ''MAAR, het is wel een geheim, en dat blijft het! Dus niet tegen iemand anders vertellen hè!'' ''Nee tuurlijk niet!, waar zie je mij vooraan?"
''Nou kijk....'' ze buigt zich naar voren, en fluistert dan een paar dingen in mijn oor. ''Maar, dat is toch hartstikke leuk!'' de woorden zijn mijn mond al uit voordat ik het door heb, ik hoor een zucht van opluchting. 'het komt heus wel goed'' en ik aai over haar hoofd, om haar haar in de war te doen. Ik zie nog onzekerheid in haar gezicht en opper dan ''zal ik het anders vra-'' ''nee, sukkel dat kan niet, het kan gewoon niet''. ''Wat kan niet?'' we kijken in Rein's gezicht zodra we omdraaien. ik zie Puck een beetje schrikken en kijkt mij hoopvol aan ''uhm, nouja, uhm....''